ახალი ყარაჩოხელები

ყარაჩოხელები ძველი თბილისის ჰამქრის სული და გული იყვნენ…
– წვრილი ხელოსნები, ოსტატები, რაინდული სულის ხალხი და თანაც უბნის ყოჩები და მუშტი-კრივში  გამორჩეული ხალხი. განსხვავებით კინტოსაგან, – ვაჭრობაზე თავშეკავებულნი და ჩხუბისგან  თავის არ შემკავებელნი.

„აბა, ერთი მუშტი-კრივში მნახე, ვინა ვააარ!..“

გიჟუას, ხარჩოს და სხვა გამოჩენილ ისტორიულად ცნობილ  ყარაჩოხელთა შესახებ ნაკლებად ვარ გათვითცნობიერებული.

ყველას გვახსოვს „რაც გინახავს ვეღარ ნახავ“-ში აკაკი  ხორავას მიერ შექმნილი გიჟუას ბრწყინვალე როლი, რომელმაც შემდეგ მულტფილმ „წუნა და  წრუწუნაში“  უკვე ფიცხელად „გადაინაცვლა“. ყარაჩოხელები,  იშვიათად მაგრამ, ქალებიც ყოფილან თურმე – ქამრიანი სონას შესახებ ბევრი ცნობაა შემონახული…

მაგრამ, ალბათ, ყველას გვსმენია უხერხული გამოთქმაც  – „უტრაკო ყარაჩოხელი“ :))

ეს იმ ადამიანის მეტაფორული ხატება იყო, სიტყვით და  დაქადნებით ძაანაც რომ ცდილობდა რაინდობას, მაგრამ გარკვეული ელემენტარული ნაკლის გამო  საქმე საქმეზედ რომ მიდგებოდა, უკანმოუხედავად გარბოდა, რათა შემდეგ ისევ ქადილით და ბაქიბუქობით ეჯერებინა გული. არა მგონია, ეს ფსიქოლოგიური ტიპაჟი თეძოების სივიწროვით/სითხელით ყოფილიყოს გამორჩეული, მაგრამ ქართულ იდიომატიკას ასეთი  ხატოვანი გამოთქმა კი შემორჩა…

ქართულ პოლიტიკაში ამ ბოლო დროს ყარაჩოხელების დიდი სიმრავლეა. მაგრამ ყარაჩოხელების განსაკუთრებით საინტერესო ახალი ტიპაჟი და გამოკვეთილი შტო ნამდვილად ნაციონალურ მოძრაობას ეკუთვნის, ხოლო მათი უდავო ლიდერი – ღირსი აკაკი ბობოხიძეა! რისი ღირსია ბობოხიძე, ეს უკვეც ცნობილია და მომავალი, დარწმუნებული ვარ, კიდევ უფრო გამოაჩენს…

განსხვავებით ზემოთდასახელებული ფენომენისაგან, ვერავინ იტყვის, რომ დიდი სარდალი აკაკი ბობოხიძე (არ დაგავიწყდეთ, რაღაც დროით იგი საქართველოს ეროვნული გვარდიის სარდალი გახლდათ და შეიძლება რომელიმე ენციკლოპედიაში მისი არწივისებური პროფილი მარკიზ ლაფაიეტის, ნაპოლეონ ბონაპარტის ან დუაიტ ეიზენჰაუერის ფოტოების გვერდითაც ვიხილოთ!!) – როდესმე ჩხუბს გაქცევია!

პირიქით, ბატონებო!

აკაკი ბობოხიძე არის [პირდაპირ ეთერში ტრანსლირებული] მრავალრიცხვოვანი ჩხუბების და მუშტი-კრივების უზადო დამდგმელი და განმახორციელებელი!
ამიტომ მე გადავწყვიტე, რომ განსხვავებით ზემოთხსენებულ იმ ვაი-ყარაჩოხელებისაგან, რომლებიც ჩხუბის დაწყებისას „პლეტს იზავდნენ“
ხოლმე, ამ – კაკოია ბობოხიძის – ტიპაჟს ვუწოდო (საპირისპირობის კანონიდან გამომდინარე) ”ტრაკიანი”, ან უფრო უკეთ – „სქელტრაკა ყარაჩოხელები“.

სქელტრაკა ყარაჩოხელის მახასიათებლები:

1. თავდასხმის წინასწარ დაგეგმვა და განხორციელება (ძირითადად პარლამენტში, ტელევიზიაში ან ისეთ ადგილზე, სადაც მრავალი დამსწრე და მომსწრე იქნება – ეფექტის მაქსიმალური ტირაჟირების მიზნით
2. მოწინააღმდეგედ შედარებით სუსტი, ინტელიგენტური ტიპის პოლიტიკოსის ან ჟურნალისტის არჩევა, ხოლო უფრო სერიოზული
   მოწინააღმდეგის არსებობის შემთხვევაში (რიცხობრივი ან იარაღით – კასტეტით, მაგ.) უპირატესობის უზრუნველყოფა
3. თავდასხმამდე დამატებითი ძალოვანი სტრუქტურების (პატრული, სპეცნაზი, დაცვის პოლიცია, ზონდერბრიგადის წევრები)
   გაფრთხილება და ახლო-მახლოს განთავსება (რა იცი, რა ხდება, ინტელიგენტი კია, მარა, ვაი-და – ხელი შემოგიბრუნა!)
4. მოწინააღმდეგეზე მოულოდნელი თავდასხმა!
5. აღნიშნული ეპიზოდის შემდეგ გადაფურთხება და აწონილად თქმა (დაგდება): „როდესაც უსინდისოდ იქცევი, უნდა იცოდე, რომ კბილებში მიიღებ!“
6. ეპიზოდის შემდეგ მიღებული ჯილდოს, პრემიის ან დაწინაურების შეფერება და მკერდის ისე გამოწევა, რომ თავად გიჟუას არ დაესიზმრებოდა…
7. მუდმივად შეხსენება საზოგადოებისათვის, რომ „…წავიდა ის დრო, როცა ვიღაც-ვიღაცეებს შეიძლება პასუხი არ ეგოთ მათ უგვან გამონათქვამებსა და ქცევებზე…“

ალბათ, ყველას გაგახსენდათ ნაციონალური მოძრაობის და „იმედის“ ის „გმირები“, რომლებმაც ბოლო წლებში სქელტრაკა ყარაჩოხელობის შთამბეჭდავი ნიმუშებით დაგვამახსოვრეს თავი:

გიორგი არველაძე (კასტეტა),

ვახტანგ ბალავაძე,

დავით კირკიტაძე,

ძმები ახალაიები,

ზურაბ მელიქიშვილი,

კაკო ბობოხიძე!..

და, რა თქმა უნდა, სქელტრაკა ყარაჩოხელობის მამა  და მარჩენალი, საუკეთესო დამდგმელი და განმახორციელებელი, ბ-ნი მიხეილ სააკაშვილი, რომელმაც თავის დადგმებში საკუთარი სატანკო დანაყოფებიც და უცხო ჯარის ქვეითებიც კი ჩართო, ხოლო შინაურ პოლიტიკოსებს ხან „გამჩმახებლები“ ეძახა, ხოლო ხან – „ვაი, თქვენს პატრონს!“

თანაც ბატონი პრეზიდენტი გენდერული თანასწორობის სრული დაცვით დედაკაცებსაც ისევე გიჟუასავით უთაქებს ხოლმე, როგორც მამაკაცებს, და  თავისი ჭეშმარიტი პარიტეტულობით ამტკიცებს, რომ „კუნთი ლომისა სწორია, ძუს მოხვდეს, გინდა ხვადსაო!“

ახლა, რომ დავფიქრდი, გადავწყვიტე, რომ ეს გამოთქმა – „სქელტრაკა ყარაჩოხელები“, მოუხედავად იმისა, რომ ქართულ ისტორიულ-სოციალურ სლენგს  ეყრდნობა, რაღაც ორაზროვან-ანატომიურია და აჯობებს „სქელკუნთა
ყარაჩოხელით“ შევცვალო… მაგრამ თავიდან რომ ის არ მეთქვა, რაც ვთქვი, ხომ გაუგებარი იქნებოდა, ბატონებო და ქალბატონებო?

და საერთოდ, ქვეყანაში, სადაც პრეზიდენტი სულ უფრო მეტად
ადგას გამოსლენგების გზას, ჩვენ ვითომ, „ისტორიულ-ზრდილობიანი ცრურწმენების“ გამო უნდა ჩამოვრჩეთ ამ ნეონაცურ ტრადიციას?! როგორც ვასიკო ოდიშვილი იტყოდა, „ოღონდ, ქვეყანა აღორძინდეს და, – სლენგზე უკანდამხევის … !“

=================================

მაგრამ ერთი კია: რომ არა მათ უკან მდგომი ახალი ცენტურიონები და ზონდერბრიგადები, ვითომ რაიმე სერიოზული სხვაობა იარსებებდა უტრაკო და სქელტრაკა ყარაჩოხელებს შორის?

ხომ აშკარაა, რომ ერთი ერთზე ისინი არამცთუ ლუკა კურტანიძესთან და სოსო ჯაჭვლიანთან, არამედ იმავე პეტრე მამრაძესთანაც ვერ გაბედავენ ჩხუბს, ზურგიდან (კუნთის მხრიდან) ზონდერ-მანქურთების მხარდაჭერის გარანტია რომ არ ჰქონდეთ!

ხომ აშკარაა, რომ მათი „ვაჟკაცობა“ და იმის მტკიცება, რომ „მტერს არ უნდა დაუწვე და ხელი არ უნდა აულოკო“ მათი „შინაგანი მე“-საგან ძალიან შორსაა!

ხომ გასაგებია, რომ როგორც უკვე ითქვა, თუ კაკოია ბობოხიძე მართლა ასეთ „აფექტში“ ვარდება იმის ხსენებაზე, რომ ომი საქართველოს ხელისუფლებამ დაიწყო, მაშინ მას ტალიავინის კომისიის წევრებზე უნდა გამოეცადა თავისი კუნთური ძალა!

და ეს ის ხალხია, რომელიც საქართველოში ქურდული, ქუჩური გარჩევების დამთავრების, და კანონის უზენაესობის დასამკვიდრებლად მოვიდა?!!!

——————-

–    კუნთი არ გაგეფსკვნას, კაკო, კუნთი!..

დამბლოკეს!..

როდესაც ფეისბუქის მისამართს ვავსებ, სულ მგონია, რომ პაროლი გატეხილი დამხვდება…

დღეს ჩემს ფეისბუქის გვერდზე ვერ შევედი!

მაგრამ მიზეზი არც მიშაა, არც ვანო და არც ადეიშვილი (მაგ კაცს არც “ზურათი” იცნობს ვინმე და მგონი, არც – “ადეიშვილით”)

მიზეზი მარკია! ცუკერბერგმა დამისვა ყელში დანა – არ ხარ ნამდვილიო და…

ვინ ეტყოდა? ძვირფასი “ტაბულას” დედა და მისი თანამოაზრეები – ქსენოფობია ვერ დამაბრალეს და ჩემი ინკოგნიტობა დაიხვიეს ხელზე!

მარკ, მითხარი, ვინ არის შენი მეგობარი და გეტყვი, ვინა ხარ შენ! ჩემზეც შეგიძლია მაგ მეთოდით გამოიცნო – მე ვინ ვარ!

მე fake ვარ და მიშა – “ნაღდია”? მიხეილი “ბეჭედია ბაჯაღლო”!(?) და ვანო კი “შიგ ჩასმული ბადახში”!(?)

რომ გაგიჭირდა, გავიგე – აქციების გაყიდვა დაგიწყია, მაგრამ თუ ასე გაგიჭირდებოდა, რომ ჩემს გამჟღავნებაზე ზრუნვას დაიწყებდი, რას ვიფიქრებდი! :))

არა უშავს… “ესეც გაივლის!”

“…არის ასეთი ქვეყანა! მას საქართველო ჰქვია!”

მოზეიმე, ოპტიმისტურად შემართული, გაჩახჩახებული, მოცეკვავე, მომღერალი, მტრისთვის თვალებში ნაცრის შემყრელი…
 
მართალია, ახლა ამ ქვეყანაში ოფიციალური სტატისტიკით 1 მილიონი სიღარიბის გამო დახმარებას საჭიროებს, არაოფიციალური სტატისტიკით 1,5 მილიონი ქვეყნიდან გაჭირვების გამო გადახვეწილია, სამშობლოში დარჩენილთა ნახევარზე მეტს არ  აქვს ისეთი სამუშაო, რომელიც მის ოჯახს სიღარიბის ზღვარს ოდნავ მაინც ააცილებდა, მაგრამ მაინც – თუ მთავრობის ლაქია ტელევიზიების ომახიან განცხადებებს დავუჯერებთ, მთელი პლანეტის წინ ვართ, ეკონომიკა ზრდის ტემპით ჩინეთს უსწრებს, ჩვენი მინისტრი ყველაზე მდგრადია და ჩვენი პენსიონერების ყოფას ინგლისელები შენატრიან.
 
დავკარგეთ ტერიტორიები, დევნილები შეაგუეს იმ აზრს, რომ მათი ბედნიერების პიკი ვარდისფერი წეროვანია – დასაქმების, სასოფლო-საკარმიდამო ნაკვეთების და პერსპექტივის გარეშე… ხოლო ვისაც ამაში ეჭვი ეპარებოდა, თავიდან აქციეს დევნილებად, აყარეს დედაბუდიანად, პოლიციის ძალით, ჩაყარეს ავეჯის ფურგონებში, გადაასახლეს იქ, საიდანაც წეროვანი მართლაც სამოთხედ ჩანს… მინისტრმა სუბელიანმა, რომელიც სპეციალურად რუსთაველზე აბსოლუტურად ცარიელი საფულით დადის, ომახიანად განაცხადა – დამთავრდა თბილისის სასტუმროებსა და სახელმწიფო შენობებში ლტოლვილების დუხჭირი და დამამცირებელი ეპოპეა და დაიწყო მათი ბედნიერება და ნეტარება მუდმივ საცხოვრებელ ადგილებზეო! და სად – ფოცხოეწერში, საიდანაც  ხალხი ადრე აიყარა და წამოვიდა და რომელსაც სრულ იდილიამდე მხოლოდ ცნობილი წარწერა აკლია – “Arbeit macht frei!” ალბათ იმიტომ, რომ იქ სამუშაოც არ არის, საკონცენტრაციო ბანაკებისაგან განსხვავებით…
შედეგი? – მთავრობის ლაქია ნაცოვიზიებში გამოდიან ლტოლვილები და ამბობენ – მადლობა მიშას, მადლობა კობას – ჩვენზე ზრუნვისთვის! მადლობა ჩვენი ბავშვების ბედნიერი მომავლისათვის!

 
სადაც გაიხედავ, უმუშევრობა ყოველდღე იზრდება! ყოველთვიურად ათასობით ადამიანი ჰკარგავს სამუშაოს! ათეულ ათასობით ადამიანი ქონებას აგირავებს, ბანკის ვალებიდან ვერ ამოდის და ყველაფერს გროშებად ყიდის და მერე საზღვარგარეთ გარბის!
შედეგი? – რაღაც ფუტურისტული ინდექსები, რომლებიც ”ამტკიცებენ”, რომ ქართული ეკონომიკა პირველ ადგილებზეა – ბიზნესის დაწყების სიიოლის მხრივ! ბიზნესის დაქცევის და გაპარტახების სიიოლის ქართულ ფენომენზე კრინტს არ ძრავენ სამთავრობო ურნალისტები…
 
ყოველ კვირას ათობით ბიზნესს – უკვე საშუალოსა და წვრილსაც – ატერორებენ! ნებისმიერი მოგონილი და შეთითხნილი მიზეზით აიძულებენ დათმონ წილები, ჩადებული ნარკოტიკების და იარაღის გამო გადაიხადონ უზარმაზარი თანხები, რაც მათ ბიზნესს აქცევს და გუშინდელ სამუშაოს მიმცემს აკოტრებს და მთელ მის თანამშრომელთა ჯგუფს უმუშევრად ტოვებს. საპროცესო შეთანხმებები! – აი, საქართველოს ბიუჯეტის შემოსავლების ჩემპიონი!
შედეგი? ერთდროს სახელოვანი გამომძიებელი ჟურნალისტი გოგიჩაიშვილი უსუსური გადაცემებით გვიყვება, როგორ გაიზარდა შოკოლადის წარმოება და რა სერიოზული შანსი აქვს ქართული ლოკოკინების ბიზნესს მსოფლიოში…
 
დაიქცა ჯანდაცვა! გააპარტახეს და კაპიკებად გაჰყიდეს საავადმყოფოები, უმუშევრად დატოვეს და გამოყარეს ექიმები. ავადმყოფებს დაურიგეს 5-ლარიანი სადაზღვევო პოლისები, რაც ფიქცია იყო! გამოაცხადეს 100 საავადმყოფოს პროექტი, რომელიც ქაღალდზევე დარჩა! 100 საავადმყოფოდან ააშენეს ერთნახევარი! მერე გადასცეს საავადმყოფოები სადაზღვევო და ფარმაცევტულ კომპანიებს და ამაყად ხსნიან და ჭრიან ლენტებს იმ საავადმყოფოებში, სადაც ისეთი ფასებია, რომ საქართველოს მოსახლეობის 2/3-ს შანსი არ აქვს, იმკურნალოს!
შედეგი?  მთავრობის ლაქია ნაცოვიზიებში გამოჰყავთ ავამდყოფები, რომლებიც ამბობენ – მადლობა მიშას, რომ ასეთი გადასარევი საავადმყოფო აგვიშენა! ახლა თავს უსაფრთხოდ ვგრძნობ!
 
ომი რომ წავაგეთ – მოვიგეთო თქვეს!
პრეზიდენტმა ჰალსტუხი რომ ღეჭა, ასეა საჭირო – ჰალსტუხის ღეჭვა დემოკრატობის და რეფორმატორობის ნიშანიაო და საჭმელი ჰალსტუხები გამოუშვეს…
ომი რომ წავაგეთ, პრეზიდენტმა მილიარდიანი სასახლე აიშენა!
ან, იქნებ, უფრო სწორი იქნება ვთქვათ – ”წაგებული ომის და დაკარგული ტერიტორიების ხარჯზე პრეზიდენტმა მილიარდიანი სასახლე აიშენა!”
ხორცი რომ 8-დან 18 ლარი გახდა, პრეზიდენტმა 100 მილიონიანი თვითმფრინავი იყიდა!
ან, იქნებ, უფრო სწორი იქნება, ვთქვათ – ”ხორცის და სხვა პროდუქტების გაძვირების ხარჯზე პრეზიდენტმა 100 მილიონიანი თვითმფრინავი იყიდა!”
 
ლტოლვილებს რომ ასახლებდნენ, იმ პერიოდში ამაყად გვაჩვენებდნენ სამაგალითოდ მოსაწონებელ 20-მილიონიან ბლოკბასტერს  წაგებულ-მოგებულ ომაზე და ძვირფას-გასახლებულ ლტოლვილებზე. ამ პერიოდში გვეღირსა შერონ სტოუნის, რენე ჰარლინის, ენდი გარსიას, ენრიკე ეგლესიასის და სხვა სასიქადულო პირთა გამონათებები, რომლებსაც მთავრობის ლაქია ნაცოვიზიები ისე გვიჩვენებდნენ, როგორც სალბუნს ლტოლვილთა სულების მოუშუშებელ ჭრილობებზე.
ან, იქნებ, უფრო სწორი იქნება ვთქვათ – ”ლტოლვილების გასახლების ხარჯზე მთავრობამ ლტოლვილების ბედზე აცრემლებული ვარსკვლავები აგულავა და იგულავა!”
ნაცოვიზიების თანახმად აშენდა ბედნიერების ოაზისი, რომელსაც შურით შეჰყურებენ ნიცა და დუბაი – 7-ვარსკვლავიანი ტურისტული მექა, მეგაპოლისად ქცეული მიკროსოფელი ანაკლია, რომელსაც არაფერი არაკლია! მაგრამ იქნებ სწორი იქნებოდა გვეთქვა, რომ საცხოვრებელი ადგილებიდან ლტოლვილების მასიურად გამოსახლების და ამ ობიექტების გაყიდვის ხარჯზე მთავრობამ ააშენა ტურისტული მეგაპოლისი ანაკლია, რომელსაც სწორედ იმიტომაც არაფერი არ აკლია, რომ ლტოლვილებს ყველაფერი მოაკლეს!
 
საჯარო საბავშვო ბაღებში რომ გადასახადი დაწესდა, მთელმა მთავრობამ, პარლამენტმა და ზონდერებმა ლიტვაში 2 კვირა იგულავეს – ვითომდა კალათბურთის სიყვარულის მომიზეზებით… ბევრ ქალბატონს თვალწარმტაც მკერდზე გულწამტაცი პრეზიდენტის სურათი ჰქონდათ დაბეჭდილი, აბა სანიკიძის და ბოისას სურათებს ხომ არ დაიხატავდნენ (მით უფრო, რომ ერთი სწორედ ბოისას მეუღლე იყო, თურმე)!
ან, იქნებ, უფრო სწორი იქნება ვთქვათ – ”საბავშვო ბაღებში გადასახადის შემოღების წყალობით საქართველოს პრეზიდენტმოყვარულმა ელიტამ ლიტვაში ორკვირიანი ვოიაჟი ჩაატარა დასასვენებლად და კალათბურთელების მხარდასაჭერად!”
 
როდესაც თბილისში ახალი მიკროავტობუსები გამოჩნდა, მთავრობამ თავისი პირობა სკლეროზიანი მოხუცივით დაივიწყა და მგზავრობაც გაძვირდა!
ან, იქნებ, უფრო სწორი იქნება ვთქვათ – ”მგზავრობის გაძვირების ხარჯზე (როგორც ახალ, ასევე ძველ მიკროავტობუსებში!) მთავრობის მეგობრების მიერ თათარიახლის მზადების გვერდით თათარიახლად დარეგისტრირებულ 100-ლარიან კომპანიებს ახალი მიკროავტობუსების შეძენის შესაძლებლობა მიეცათ!”
 
ქვეყანაში, სადაც თავს დებენ დემოკრატიის პრინციპების ერთგულებაზე, პოლიცია გაფიცულ მუშებს ძალის გამოყენებით შლის, აკავებს და აიძულებს, რომ იმუშაონ! საქართველოს პოლიცია დგას ინდუსი მეწარმის ინტერესების სადარაჯოზე, რომელიც საქართველოს მოქალაქეებს არაადამიანურ პირობებში ამუშავებს! იმიტომ, რომ ეს ინდუსი მეწარმე მერაბიშვილის და სააკაშვილის დაქირავებულია! მან უნდა გაამაგროს მითი საქართველოს ინვესტიციური კლიმატის ფანტასტიურობაზე! მან უნდა დაუბრუნოს ”ატკატები” საქართველოს ხელისუფლებას, რომელმაც მას გროშებად გადასცა საწარმო და ასე თავგამოდებით იცავს მის უკანონო წარმოებას მუშების კანონიერი მოთხოვნებისაგან!
 
ხოლო ამ დროს პრეზიდენტი ამბობს, რომ ჩვენ შვეიცარიაზე წინ ვართ! გვაქვს საუკეთესო თოვლი და ყველაზე მდგრადი ეკონომიკა! რომ ანაკლია მტრის ჯინაზე ნიცას და მონტე-კარლოს აჯობებს (ალბათ უფრო მშიერი ლტოლვილების ჯინაზე) და ანაკლიის ხიდი სოხუმამდე მივა! რომ ბიჭები გაუშვა (ლუარსაბ თათქარიძესავით) და მათ უყიდეს მისი დანაზოგიდან (რომელიც დეკლარირებული არ იყო) 30,000 ლარად ვენახი. რომ საქართველოს მოსახლეობაში მუსულმანი ქართველი მეტია,ვიდრე ქრისტიანი ქართველი… რომ მარტო დაფრინავს თვითმფრინავით (თუმცა ფრენა არ უსწავლია და მოწმობა არ აქვს) და ყველა აეროპორტს თავად გახსნის, რომ ზანგები არ ვართ და ვერ იგებს, მაშინ რატომ ვიქცევით ველურებივით… რომ ბავშვობიდან ოცნებობდა ლეგოს კუბიკებით დიდი სახლების აშენებაზე და როგორც იქნა აისრულა ოცნება… რომ მის მინისტრ ქალბატონს წვეტიანი კბილები აქვს და მაგარი კბენა იცის (თუმცა არ აზუსტებს, დრ. დოტზე უფრო მაგარი კბენა თუ არა), რომ მოვიდა დრო ციხეების მინისტრი გაათხოვოს (არაა გასაკვირი, ბევრი ჰყავს გათხოვებული და ხანუმობაში ხელი გაიწაფა), რომ ჯარისკაცი უფრო მაგარია, ვიდრე ბალერინა და ყელმოღერებული პოლიტიკოსი… რომ მისი უკვდავი პარტია 50 წელი იქნება მმართველი, რომ  არაფერი არაა იმაზე საზიზღარი, რომ მტრის წინაშე ხოხავდე და ხელს ულოკავდე… რომ მისთვის სკამი და თანამდებობა არაფერია!..
 
და ეს ხდება ქვეყანაში, რომლის ხალხის გაჭირვება და დაბეჩავება მისი მთავრობის გალაღების და გაქსუების პარალელურად კატასტროფული ტემპებით იზრდება…
 
არის ასეთი ქვეყანა – პარადოქსების ქვეყანა, რომლის მედია და  სტატისტიკა მხოლოდ პენსიის ზრდას ამჩნევს 14-დან 100 ლარამდე, ხოლო ხორცის ფასის ზრდას 4-დან 18 ლარამდე – ვერა! დენის გადასახადის ზრდას 4-დან 22 თეთრამდე – ვერა! ბენზინის ფასის ზრდას 0.8 ლარიდან 2.2 ლ-მდე – ვერა! და რაც მთავარია, ვერ ამჩნევს, რომ მინისტრების და პარლამენტარების  ხელფასები საშუალო პენსიონერის ხელფასზე 50-200-ჯერ მეტია… ვერა, ვერა და ვერა! უუუმ-დ’გრადესსს…
 
ქვეყანა დაქცევისკენ მიდის…
და რაც უფრო ახლოს არის კოლაფსი, მით უფრო მედგრად შორდება სამთავრობო პროპაგანდა – რეალობას…

მით უფრო უბერავს და უბერავს ჩვენი შებერილი პრეზიდენტი… მისი მოდელირებულ-ჰიპერბოლიზირებული ზღაპრების მიუნჰაუზენსაც შეშურდებოდა… თუმცა ბარონი მიუნჰაუზენი ერთი კეთილი ფანტაზიორი იყო, რომელიც თავის ფანტაზიებს საკუთარი თავის და ნაცნობთა გასართობად იყენებდა და არა – მთელი მსოფლიოს გასაცურებლად და საკუთარი ხალხის დასამონებლად!

 
რაც უფრო მეტი გაჭირვებული და უსახსრო გვყავს, რაც უფრო მეტი უმუშევარი და მიუსაფარი ბავშვი, რაც მეტი ავადმყოფი კვდება ისე, რომ საავადმყოფოში წასვლის შანსი არ გააჩნია, – მით უფრო ხმამაღლა იცინის ქვეყნის მოზეიმე და მოპარპაშე მთავრობა!
სურს, რომ თავისი სიცილ-ხარხარით გაჭირვებულთა ოხვრა და კვნეს გადაფაროს…
 
ეს მხოლოდ ჭკუასუსტობის და უზნეობის სიცილია…
ჩვენ გვყავს უზნეო და ჭკუასუსტი მთავრობა, რომელმაც ქვეყანა სანახევროდ უკვე დააქცია და ახლა ერთადერთ გამოსავლად მის სრულ დაქცევას, დაქუცმაცებას და ნაწილ-ნაწილ გაყიდვას მიიჩნევს!

უარყოფის უარყოფის კანონის ინტერპრეტაცია ქართულ პოლიტიკურ გან[გამო]ვითარებაში (გამოხმაურება ია ანთაძის ბლოგზე “ავთანდილის ანდერძი”)

გამოხმაურება ია ანთაძის ბლოგზე ”ავთანდილის ანდერძი” (www.radiotavisupleba.ge/content/blog/24318964.html)

————————-

სალამი იანეთს!

სალამი ია! და დიდი მადლობა ყველაფრისთვის კიდევ ერთხელ!

ბლოგი ძალიან მომეწონა! გამახსენდა მეორე გამორჩეული ბლოგი – ”ზღვისრეთის მბრძენებელი”.

გამოგიტყდებით, ვერასოდეს წარმოვიდგენ ხოლმე ”ვეფხისტყაოსნის” ფილოსოფიურ-რომანტიული ქარგიდან როგორ შეიძლება ასეთი ცოცხალი ძაფების გავლება დღევანდელ პოლიტიკურ მოვლენებთან და მოხბილული ვკითხულობ თქვენი და ვასილ მაღლაფერიძის რუსთველის გმირების ცხოვრებასთან პარალელებით დატვირთულ აქტუალურ სტატიებს ქართულ პოლიტიკაზე…

მე პირადად,მგონია, რომ ”მამების მკვლელობა” ქართულ პოლიტიკურ სინამდვილეში (განსხვავებით მე-19 საუკუნის ლიტერატურულ-საზოგადოებრივი ქარტეხილებისაგან) საკმაოდ რიტუალური და ფორმალურია.

ბოლო 20 წლის განმავლობაში, როდესაც მამის გამოცხადებული მკვლელობის ქრონიკა იწყება, ხდება იმის დიფერენცირება, რა იქნება დემონსტრირებულად გადაგდებული სანაგვეზე და რა იქნება შენარჩუნებული.

უბედურება იმაშია, რომ უმეტესწილად  ნეგატიური ტიპის ბიუროკრატიული  პრინციპების შენარჩუნება ხდება.

მართალია, ზვიად გამსახურდიამ უარყო შევარდნაძე, როგორც მამა – პრინციპში, მკრეხელობააო, იტყვიან, ზვიად გამსახურდიასთვის შევარდნაძის მამად ხსენებაო, -უფრო დასაშვებია ზვიადისთვის შევარდნაძის მამის მეგობრად მოხსენიება. ამიტომ მგონია, რომ ზვიად გამსახურდიას მხრიდან შევარდნაძის სახელის წაშლა სამი მომენტით იყო განპირობებული – 1) კომუნისტურ სისტემაზე შურისძიება 2) პირადი შურისძიება დაპატიმრების გამო და 3) თავისი მამისათვის იმ დამღის მოცილება, რასაც ზვიად გამსახურდიას უქმნიდა კონსტანტინეს მიერ შევარდნაძესთან საკმაოდ კარგი ურთიერთობა. მაგრამ დღეს, ალბათ არ ღირს ამაზე გავაგრძელო.

მთავარი ის მგონია, რომ ზვიად გამსახურდიამ, მისდა სავალალოდ, უცვლელი დატოვა კომუნისტური რეჟიმის ტენდენციები და მანკიერი წესები.

გარკვეულწილად, სოციალურ ჭრილში ზვიად გამსახურდიას მიერ გატარებული სოციალურ-პოლიტიკური ცვლილებები იყო საკმაოდ ტლანქი ვარიანტი ლექსისა – ”ძირს – ნიკოლოზ, მაღლა – მუშა!” გამსახურდიას ცვლილებები სახელმწიფო აპარატის მხრივ იყო ბიუროკრატიის პოზიტიური მუშაობისუნარიანობის დანგრევა, ხოლო ბიუროკრატიის ნეგატიური ტენდენციების – კლანურობის, ადგილობრივი ლიდერების არაარჩევითობის, ცენტრალიზებული დანიშვნების, ლოიალობის და ერთგულების უპირველეს ნიშნებად წარმოჩენის, სიმართლის ცენზურის, განსხვავებული აზრის აუტანლობის, ნეპოტიზმის და ლიდერისათვის გუნდრუკის კმევის და მაამებლობის -მიღება. რამდენადაც ქართველი ხალხის ენერგია და პატრიოტული სულისკვეთება ზვიად გამსახურდიას დროს მკვეთრად გაიზარდა, იმდენადვე მოხდა ამ პოზიტიური ტენდენციების ნიველირება იმ მკვეთრად უარყოფითი შედეგით, რაც არასწორმა საკადრო პოლიტიკამ, გაუწონასწორებელმა საგარეო პოლიტიკამ, ქვეყნის მართვის მექანიზმების დანგრევამ და შემცვლელი სტრუქტურების მოუმზადებლობამ გამოიწვია. ამიტომ, მე  ვერ დავეთანხმები აზრს, რომ გამსახურდიამ შევარდნაძისაგან ყველაფერი დაამსხვრია და არაფერი გადმოიღო. მართლაც ბევრი რამ შეცვალა, პირველ რიგში საგარეო ვექტორი და ნაციონალური თვითმყოფადობის როლი, მაგრამ გადმოიღო ადგილებზე საკუთარი ხალხის დანიშვნის წესი – პრეფექტები (სახელი არ ცვლის არსს), კორუმპირებული სასამართლო სისტემა, კლანურობა და ოპოზიციური აზრის გაუთვალისწინებლობის ჩვევა.

შევარდნაძის მობრუნება, კადნიერებაში ნუ ჩამომართმევთ და იყო, ჩემის აზრით, საქართველოში ჯერ კიდევ ერთადერთი შემთხვევა ”შვილის მკვლელობისა” – უძღები შვილისა, რომელმაც მაფიოზური ”მამის” ავტორიტეტი ფეხქვეშ გათელა და აუმხედრდა. ნამდვილად აბსოლუტურად უსუსური იყო შევარდნაძის მცდელობა, რომ 1991 წლის პუტჩი ”სახალხო რევოლუციად” გამოეცხადებინა, მაგრამ ისიც ძნელი დასაჯერებელია, გამსახურდიას იმ დროისათვის საყოველთაო სახალხო მხარდაჭერა რომ ჰქონოდა, პუტჩისტები ასეთი უმნიშვნელო სამხედრო ძალით მოეხერხებინათ ძალაუფლების ხელში აღება.

შევარდნაძის ”მობრუნების” შედეგად მანკიერი, მაგრამ მაინც ასე თუ ისე ფუნქციონირებადი სახელმწიფო აპარატი 1995 წლისათვის, როგორც იქნა, აღდგა, მაგრამ დაიკარგა ის ენთუზიაზმი და სულისკვეთება, რაც გამსახურდიას დროს – ყოველ შემთხვევაში – პირველ ხანებში – საზოგადოებაში არსებობდა. თავისთავად მამის (წარმავალის) ”გამარჯვება” აჯანყებულ შვილზე (მომავალზე) ისტორიული განვითარების ლოგიკის წინააღმდეგია და საზოგადოებაში ნიჰილიზმს იწვევს.

ეს კიდევ უფრო გაამძაფრა იმან, რომ საზოგადოებამ მალე დაინახა, რომ შევარდნაძე ვერც ეკონომიკურ სასწაულს მოახდენდა და არც კორუფციის და კლანურობის პრინციპებზე იტყოდა უარს. ამჯერადაც მხოლოდ გარსი იქნა მოცილებული – შეიცვალა ზედნაშენი, ხოლო მანკიერი ფუნდამენტი – უსამართლო სასამართლოები, ადგილზე არჩევნების მაგიერ – დანიშნული გუბერნატორები და მერები, გაყალბებული არჩევნები, ნეპოტიზმი, დაკრიშული ბიზნესი, ყალბი პათოსი და მაამებლობის და გუნდრუკის კმევის ჩვევები – ისევ დარჩა.  უბრალოდ, ზევით ისევ ”ნიკოლოზები” მოექცნენ, ქვევით – ”მუშები”…

სააკაშვილის მიერ შევარდნაძის ”მკვლელობა” უფრო თეატრალიზებული იყო. საქართველო მსოფლიო ყურადღების ცენტრში მოექცა, პიროვნება, რომელიც არც ისე დიდი ხნის წინ შევარდნაძის რეჟიმის ერთ-ერთი ახალგაზრდა ბურჯი იყო და პრეზიდენტის სეხნია შვილით ამაყობდა, პრეზიდენტის დაუძინებელ ”მტრად” იქცა – ხალხის ინტერესების დაცვის სახელით. სინამდვილეში კი – საკუთარი იდეა-ფიქსების, თეინეჯერულ-კულტურიუგენდული პროჟექტების და კომპლექსების განხორციელების და საკუთარი ეგოს და უაღრესად ქვენა ინსტიქტების დაკმაყოფილების მიზნით. ამ ”ნოვატორებმა” ვარდით შემოაბიჯეს, ხოლო რეალურად თავიანთი ფიქრების ავგიას თავლებიდან წამოღებული ტონობით სიბინძურე დაახვავეს! ჩემი აზრით, დღეს საქართველოს ჰყავს ყველაზე ამორალური, ყველაზე არაპროფესიონალური და ყველაზე გამყიდველი მთავრობა, რომელიც საკმაოდ საშიშია, რადგან უკვე ყველაფერზე წამსვლელია! მათ მოახერხეს და ერთდროულად ჩარეცხეს როგორც ზვიადისტები, ისე – შევარდნაძისტები, ესენი არიან კოსმოპოლიტი-ანტიდემოკრატები, მათ მოიტანეს რომის იმპერიის გახრწნის პერიოდის ჰედონიზმი და სისატიკე, მათ დაამკვიდრეს პრინციპი – ”აქლემის ქურდი ნემსის ქურდს უნდა ასამართლებდეს, ხოლო კაცის მკვლელი – ორივეს!”

სამაგიეროდ, სახელმწიფო აპარატი ძალიან გაძლიერდა, ოღონდ, აბსოლუტურად არაჰუმანური და სუპერკლანური გახდა… შეიცვალა ზედნაშენი, ხოლო მანკიერი ფუნდამენტი – უსამართლო სასამართლოები, მოსყიდული მედია, ადგილზე არჩევნების მაგიერ – დანიშნული გუბერნატორები და გამგებლები, გაყალბების უმაღლეს დონეზე ჩატარებული არჩევნები, ნეპოტიზმი, ბიზნესის საყოველთაო დაკრიშვა, საზოგადოების ტოტალური კონტროლი, ყალბი პათოსი და მაამებლობის და გუნდრუკის კმევის ჩვევები უმაღლეს საფეხურზე ავიდა. 200-მდე პარლამენტარში არ არსებობს, ალბათ, ერთიც კი, რომელიც ქართველი კალიგულას მიერ ცხენის გაპარლამენტარებას ტაშს არ დაუკრავს! რადგანაც მათ შორისაც ბევრია ფარული თუ აშკარა ულაყი და ფაშატი…

ისე კი, მამის (თუ შვილის) ”მკვლელობები” შედარებით უფრო დამანგრეველი მგონია, ვიდრე ”მამის გაღმერთება”. რადგან ”მამის გაღმერთების” შემთხვევაში განვითარება კი ნელდება, და ჭაობი მკვიდრდება, მაგრამ რადგან გაღმერთება ხელოვნურია, ბოლოს ”ღმერთი” ბუნებრივი სიკვდილით კვდება და მის ადგილს შვილი იკავებს (სამწუხაროდ, ეს შვილი, კორდელია არ იქნება, ალბათ!)

ხოლო მამის მკვლელობის შემთხვევაში ვექტორი 180 გრადუსით იცვლება, ბიუროკრატია – ლამის 100%-ით. ბიზნესები თავიდან გადანაწილდება, ინვესტორები თავმოჭრილი ქათმებივით კრიახებენ, ინფლაცია კატასტროფულ ტემპს აღწევს და ქვეყანა იმდენად კატასტროფულ ტორტმანს იწყებს, რომ გამოუვალია სერიოზული კატაკლიზმები, საბოლოო ჯამში ქვეყანა უფრო სერიოზულად ზარალდება. ეს, რა თქმა უნდა, არ ეხება იმ ტიპის ლიდერებს, რომლებიც რევოლუციის პოზიტიურ შედეგებს (სახალხო ენერგიის მოზღვავება, ენთუზიაზმი, ამტანობის მატება და ქვეყნისათვის საკუთარი  (და არა მხოლოდ – სხვისი!) კეთილდღეობის მსხვერპლად მიტანა) საზოგადოების საკეთილდღეოდ მოიხმარენ და არა საკუთარი სასახლეების, ავტოპარკების და მასაჟისტების და მინისტრ-ჰარემების მოსამრავლებლად.

რა თქმა უნდა, კარგია ავთანდილის ანდერძის მსგავსი ქმედება, როცა ზრდასრული შვილი თავისი ქმედების განსახორციელებლად სხვაგან მიდის და მამისგან მიღებული გამოცდილების, სიბრძნის და საკუთარი ცოდნის ჰარმონიულად გამოყენებით იმ საქმეს ემსახურება, რომელიც შემდგომში მის სახელს და სიქველეს გაამდიდრებს და უკან დასაბრუნებელ გზას გაუხსნის, შინ დაბრუნებულს გაღატაკებულს და ცოდვებით დატვირთულს არ ექნება სალუღლუღო, – ”მამაო, ვცოდე ცად მიმართ და წინაშე შენდა”…

მართლაც, რა უცნაურია, რომ ჩვენ რვანახევარი საუკუნის წინ მოვძებნეთ თაობათა ცოდნის გადაბარების და მამისგან გარიდების (არც-გაფეტიშების და არც-მოკვლის) ეს საუკეთესო ფორმულა, მაგრამ მხოლოდ ბალტიისპირელებმა შეძლეს მისი რეალიზება. ლიტვა რომ ავიღოთ, როგორი განსხვავებული პიროვნებები იყვნენ ბრაზაუსკასი, ლანდსბერგისი, პრუნსკენე, ადამკუსი, გრიბაუსკაიტე… რატომ ვერ გაიმეტეს მათ ერთმანეთი ან უღვთო გაღმერთებისათვის, ან – რიტუალური მკვლელობისათვის? როგორ მოახერხეს, რომ თან ეკრიტიკებინათ ერთმანეთი და თან არ დაენგრიათ ჯერ კიდევ მყიფე სტრუქტურები და ლიტვის სახელმწიფობრიობის გემის შტურვალი მნიშვნელოვანი ზიგზაგების გარეშე ეტარებინათ მსოფლიო პოლიტიკის ოკეანეში? რატომ ჯერდებოდნენ ისინი მეორეკაცობას? საიდან იცოდნენ, რომ ნორმალური პოლიტიკოსობა სჯობს სულსწრაფ პრეზიდენტობას? რატომ არ ააგეს თავიანთი მოღვაწეობა იმაზე, რომ ეგინებინათ წინამორბედი და ხალხისთვის მალიმალ თავმომწონედ ეკითხათ – ”აბა, სარკეო, მართალი მითხარი – ხომ ვჯობივარ ჩემს წინამორბედს, ხომ უფრო კარგად გივლი, ხომ უფრო ლაღად ხარჯავ ჩემგან მომატებულ [და მაინც – მიზერულ] პენსიასო”? რატომ ხდება ის, რომ ქვეყანა, სადაც მილიარდჯერ უფრო ხშირად ისმება სამშობლოს სადღეგრძელო, ყოველთვის ისეთ ხელმძღვანელს ირჩევს, რომელიც სამშობლოს მხოლოდ სადღეგრძელოსას და   კამერის წინ ”ეერთგულება”? სად მიდის ავთანდილის სიბრძნე და რატომ გვრჩება მხოლოდ ის ორი დამაქცევარი გზა – ან ოსანა ვუმღეროთ და ან გადავაგდოთ?

P.S. ვერ ვიხსენებ, ვინ თქვა… მგონი, სიგუამ… ერთხელ ვუთხარი ზვიადს, ჩამოვიყვანოთ ედუარდი, მაგის გამოცდილების მქონე კაცს ხანდახან რჩევა ვკითხოთ, ეგებ რამე სასარგებლო გვითხრას, რუსეთთანაც უფრო მოგვარიგებს და ამერიკაც უფრო დაუგდებს ყურსო. გავოცდი, ცოტა ხნის სიჩუმის მერე მითხრა, მე არ ვარ წინააღმდეგი, თუ ჩამოვა და მრჩევლობას დაჯერდება, კი ბატონოო… მაგრამ ცოტა ხანი რომ გავიდა, უცებ შეცვალა აზრი – მაგის სახელი არ გამაგონოთო!.. ავთანდილი არავის ახსოვდა მაშინ…

მეორედ, 1993 წლის სოხუმის ალყის დროს იყო შანსი, რომ ედუარდი გაცლოდა, ან ზვიადს ეთქვა ქობალიასთვის – წადი, მიეხმარე, სოხუმში საქართველო იღუპებაო… არც მაშინ გახსენებია ვინმეს ავთანდილის ანდერძი…

2007 წლის დეკემბერში მიხეილ სააკაშვილს ჰქონდა შანსი – გაცლოდა ქვეყანას, რამდენიმე წელი დალოდებოდა, რა მოხდებოდა უმისოდ ქართულ პოლიტიკაში და დიდი შანსი ჰქონდა, 4 წლის მერე ისევ დაბრუნებულიყო თეთრ რაშზე – ომის არწამგები, გორის ქუჩებში არგაფორთხებული, ჰალსტუხის დაუღეჭავად და ქართველი ხალხისთვის რადიონოვის სტატუსის გარეშე…

მაგრამ… სად – ავთანდილი და სად – მიშა?!

და ახლა, დღევანდელ ბაკქანალიას რომ ვუყურებ, ჟამიანობის ლხინს… გუმანით ვხვდები, რომ ამ უნაკლო მამის ”გაღმერთებას” ახალი რიტუალურ-თეატრალური მკვლელობა მოჰყვება… ეგ არ ვიცი მხოლოდ, ბრუტუსი ვინ იქნება…

და ისევ ვფიქრობ იმაზე, რაც აკა მორჩილაძის წიგნის და ია ანთაძის იგივე სახელის მქონე ბლოგის წაკითხვის მერე ვიფიქრე – ან ჩვენ ძაან გადავგვარდით ავთანდილის შემდეგ… ან ავთანდილი მართლა არაბი იყო…. ხოლო ”ვეფხისტყაოსანი” – არაბთა  სიბრძნეზე და მამის მემკვიდრეობის არგაფეტიშება/შენახვა/გამდიდრების მათეულ გზაზე გენიოსის მიერ ამოთქმული ქართველი ხალხის ნატვრა-ოცნება…

”ნუთუ ყოველივე ეს?..”