განშტოებად ბილიკთა საფრთხე

ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი მწერალია ხორხე ლუის ბორხესი. ხოლო ერთ-ერთი საყვარელი მოთხრობა – „განშტოებად ბილიკთა ბაღი“. ამ არაისტორიულ იგავს სწორედ ბორხესის ამ ნოველაზე ფიქრით ვწერ…

ერთ ლამაზ და ბედკრულ X ქვეყანაში არის ახალგაზრდა ოპოზიციური პარტია F. (პრინციპში ამ ქვეყნის ბედკრულობის ერთი მახასიათებელი ისიცაა, რომ იქ ძირითადად ახალგაზრდა ოპოზიციური პარტიებია, რომელთა ხელისუფლებაში მოსვლა სულაც ვერ ხდება მათი გაჯანსაღების და დღეგრძელობის პირობა…)

თითქმის ყველა თანხმდება, რომ F პარტია არ არის მთავარი ოპოზიციური პარტია. – ჯერჯერობით,  მაინც.

თუმცა ადრე ხელისუფლების ნაწილი იყო, მერე ხელისუფლებიდან წამოვიდნენ (როგორც ამბობენ, ცუდად მოექცნენ და იმიტომ) და ამ ბოლო დროს გარკვეული გამოკვლევებით მზარდი რეიტინგი აქვთ, რაც იმის იმედს აძლევთ, რომ იქნებ #1 ოპოზიციური პარტია გახდნენ… და იმის იმედსაც, რომ იქნებ, სულაც ხელისუფლებაში მოვიდნენ!

არჩევნების წინ ამ პარტიისთვის მთავარი საკითხი ეს იყო  – ან უნდა გადაეწყვიტათ, რომ ბლოკში გაერთიანებულიყვნენ და არჩევნებში ხელისუფლებაში მოსვლის შანსები გაეზარდათ, ან პირიქით, უნდა შეენარჩუნებინათ თავისი დამოუკიდებლობა, არ შერეოდნენ არც ყოფილ მოკავშირეებს (რითაც თავის პრინციპულობას და ხელისუფლებიდან წამოსვლის ნაბიჯის მართებულობას ეჭვქვეშ დააყენებდნენ), არც – ყოფილ მოწინააღმდეგეებს (რითაც თავის რეპუტაციას მიაყენებდნენ სერიოზულ დარტყმას).

ზემოხსენებული ორის გარდა, რომელიმე სხვა ძალასთან გაერთიანება რეალურად არც განიხილებოდა, რამდენადაც პარტია F აშკარად გამოხატული ატლანტელები არიან და ე.წ. რუხისტული ანუ მეფისნაცვალისტური მიმდინარეობის წევრებთან გაერთიანებას არც აპირებენ.

F პარტიის ლიდერებმა უკვე მრავალჯერ და  2-3 კვირის წინ კი – საბოლოოდ და ურყევად – განაცხადეს, რომ არჩევნებზე მიდიან დამოუკიდებლად – არავისთან აპირებენ გაერთიანებას!

და უცებ (ან იქნებ, ეს „უცებ“ შეცდომაც იყოს), ამ პარტიის ორ ცნობილ სახეზე სულ რაღაც რამდენიმე დღის ინტერვალით ხდება საშინელი თავდასხმები – ფიზიკური და მორალური ძალადობის  ცინიკურად  დემონსტრატიული აქტები, რომლებიც საზოგადოებას შოკში აგდებს და საზოგადოებაში, რომლის უმრავლესობა სინანულს და თანაგრძნობას გამოხატავს დაზარალებულთა მიმართ, და აღშფოთებას – დანაშაულის ჩამდენთა მიმართ, იწყება იმაზე ფიქრი, ვინ შეიძლება იყოს ამის უკან და ვის უნდა აწყობდეს პარტია F-ის კუთხეში მიმწყვდევა და განადგურება. ისმის ხელისუფლების მკვეთრი განცხადებები, რომ ეს დანაშაული დაუსჯელი არ დარჩება, რომ გამოძიება პირად კონტროლზეა აყვანილი და რომ ყველაფერს იღონებენ, რომ უმკაცრესად დასაჯონ ისინი, ვინც ქვეყანაში ძალადობის და შიშის დანერგვას ცდილობს… პოლიტიკური სპექტრის სხვადასხვა წევრთა მხრიდან ისმის თანაგრძნობები პარტიის და მისი დაზარალებული წევრების მიმართ. თანაგრძნობები ისმის არა მარტო ქვეყნის შიგნით, არამედ ქვეყნის გარეთაც…

სულ დამავიწყდა მეთქვა, რომ ეს ყველაფერი ხდება მაშინ, როცა მიუხედავად გარკვეული პესიმისტური პროგნოზებისა და გაფრთხილებებისა, – რომ ყველაფერი რიგზე არაა და კიდევ ბევრი რამ არის გამოსასწორებელი, – X ქვეყანამ ბოლო 2-3 თვის განმავლობაში წარმატებული ნაბიჯები გადადგა ატლანტური ინტეგრაციის გზაზე (უკანასკნელი ნაბიჯი სულაც ამ ორ საზარელ დანაშაულის შუა პერიოდს დაემთხვა)… იქნებ არ იყოს ეს დამთხვევა შემთხვევითი ამბავი… იქნებ სულაც და ძალიანაც – „დამთხვევითი“ ამბავი იყოს ეს…

====

1. ზევით მიმავალი ბილიკი

– ვაითუ, ეს ხელისუფლების ნაჩალიჩარი იყოს?

ამ ბილიკს აქვს რამდენიმე ქვეგანშტოება:

1.ა – სწორედაც ხელისუფლების ნაჩალიჩარი რომ იყოს…

– რატომ უნდა უნდოდეს ხელისუფლებას ოპოზიციური პარტიის დაძირვა?

ზოგადად, ხელისუფლებას ყოველთვის აწყობს ოპოზიციური პარტიის ჩაფლავება. წესით, #1 ოპოზიციური პარტია წარმოადგენს ხოლმე მისთვის განსაკუთრებულ საფრთხეს, მაგრამ თუ #1 ოპოპარტია ისეთი დისკრედიტირებულია, რომ მასთან ახლოს მისვლას ბევრი აღარც რისკავს, იქნებ, სხვა ოპოზიციური პარტიების განეიტრალებაზე ფიქრიც არ იყოს განსაკუთრებით უცნაური მავანი ხელისუფლებისათვის. თუმცა აქ არის კიდევ კითხვა იმაზეც, რამდენად თვლის ხელისუფლება F პარტიას #2 ოპოზიციად. ხომ შეიძლება იყოს,  რომ ის კვლევები, რომლითაც F პარტია #2 პარტიად დასახელდა, არც სარგებლობდეს განსაკუთრებული ნდობით ხელისუფლებაში? მაშინ გამოდის, რომ ხელისუფლება უცებ #3 ან # 4 ოპოზიციური პარტიის მიმართ იყენებს ასეთ საშინელ იარაღს?

– რატომ უნდა უნდოდეს ხელისუფლებას ოპოზიციური პარტიის ასეთი ხერხით  (!) დაძირვა?

ხომ გასაგებია, რომ ნებისმიერ ქვეყანაში, როცა ოპოზიციური პარტიის მიმართ ძალადობა ხდება, ეჭვი პირველ რიგში სწორედ ხელისუფლებაზე მიაქვთ? ჰოდა, რატომ უნდა მოსვლოდა ხელისუფლებას თავში აზრად ასეთი საშინელი მეთოდებით ანგარიშსწორება? ხომ ფაქტია, რომ ამით ხელისუფლების იმიჯი საშინლად ისვრება, ხოლო ოპოზიციური პარტიის მიმართ თანაგრძნობა ძლიერდება?

გამოდის, რომ ხელისუფლებამ ჯერ არცთუ პირველი ოპოზიციური პარტიის დასაზიანებლად ისე მოიყვანა მოქმედებაში “დინამიტი”, რომ რომ მისი ტყორცნა დაავიწყდა და ხელში აუფეთქდა? თან, არ დაგავიწყდეთ, – ეს ის ხელისუფლებაა, რომელმაც წინამორბედი (ამჟამად კი – სწორედაც მთავარი ოპოზიციური ძალა – პარტია U) ძირითადად იმით რომ დაამარცხა, U პარტიის მიერ მასობრივი ძაალადობის, საზოგადოების ტოტალური თვალთვალისა და კომპრომატების მოგროვების სისტემურ დანაშაულს რომ ახადა ფარდა! ახლა კი თავად იმავე გზას დაადგა და არ გაეთვალისწინა, რომ ეს უფსკრულში გადამჩეხი ბილიკია? თან თუ გავითვალისწინებთ, ატლანტური კურსის რა ეტაპზეა ქვეყანა, ხომ აშკარა უნდა იყოს, რომ ერთ ასეთ „მეთოდსაც“ კი, ამ კურსზე შლაგბაუმის აღმართვა შეიძლება მოჰყვეს?

საგულისხმოა, რომ ბოლო პერიოდში თითქოს გამოჩნდა ხელისუფლებასა და პარტია F-ს შორის დათბობის ნიშნები, რასაც ხელისუფლების ახალი პრემიერის პირადი ურთიერთობებიც განაპირობებდა…  ახალი პრემიერის ბოლო განცხადებები სწორედ ქვეყანაში დაპირისპირების აღმოფხვრისა და შერიგებისკენ იყო მიმართული. ამ ნაბიჯებს და მოწოდებებს მოჰყვა კიდეც ხელისუფლების მიმართ ნდობის აღდგენის ტენდენცია. და რატომ უნდა დასჭირვებოდა მას დაპირისპირების ახალი ვულკანის გაჩენა და ისედაც დაბზარულ საზოგადოებაში კატასტროფული სიძულვილების ხელახალი გაღვივება?  ხომ აშკარაა, რომ ეს, როგორც ხელისუფლების, ასევე – მის პირად რეიტინგს – ქვეყანაშიც და უცხოეთშიც – ძალიან უთხრის საფუძველს?!

ბილიკი 1.ბ. – ხელისუფლების ნაჩალიჩარი არაა, მაგრამ ხელისუფლებაში აქა-იქ არსებული, უკეთურ მეთოდებში ხელგაწაფულ ძალოვანი პირების (არა ხელმძღვანელების) ნამოქმედარია, რომ ქვეყანაში ქაოსი და დაპირისპირება გაძლიერდეს. აქაც ხელისუფლების დადანაშულება ხდება, მაგრამ უკვე იმაში, რომ ისინი კრიმინალს და ასეთ საზიზღარ კრიმინალს ვერ ერევიან.

ლოგიკა აქ თითქოს არის, – როცა ირგვლივ ძალადობა თავს იჩენს და ქაოსისკენ მიდის საქმე, ხალხში ძალოვანი სტრუქტურების  და „მკაცრი ხელის“ მიმართ ნოსტალგია ჩნდება (როგორც ეს მხედრიონის პარპაშის დროს იყო, ხალხს რომ მილიცია ლამის მოენატრა), მაგრამ მაშინ ძალოვანი სტრუქტურების ასეთ მაქციებს, წესით, იმაზეც უნდა ეზრუნათ, რომ წინასწარ შენიღბვის ოპერაცია ჩაეტარებინათ და საზოგადოებას ამ „აღმოჩენამდე“ ასე სწრაფად მისვლა ვერ მოეხერხებინა. თან უცნაურია, რატომ უნდა მოენდომებინათ მათ სწორედ ამ ერთ ოპოზიციურ პარტიაზე და მის ლიდერებზე თავდასხმა? უფრო ლოგიკური არ იქნებოდა, რომ თავდასხმები სხვადასხვა მიმართულებით ყოფილიყო?

ერთი „ზედაპირზე“ მყოფი ვერსია ის არის, რომ F პარტიის ლიდერები დაპირისპირებაში არიან პროკურატურის ხელმძღვანელობასთან. მაგრამ მაშინ რა გამოდის, – რომ პროკურატურამ მასიური ქაოსის დასათესად სწორედ იმ ძალას დაარტყა, ვის მიმართაც დარტყმით თითქოს საკუთარი თავი გამოააშკარავა? პირიქით ხომ არ არის აქ ყველაფერი? – ანუ, ვინმემ სპეციალურად ხომ არ შეარჩია F პარტია, რომ ეჭვის ვექტორი პროკურატურისკენ მიემართა? ხომ გასაგებია, რომ F პარტიაზე ასეთი უკანონო დარტყმა მათ მიერ ისედაც გაწელილი საქმის ძიების პროცესში მყოფი პროკურატურისთვის ძალიან არასასურველი უნდა ყოფილიყო? მოკლედ, ეს ბილიკი თან საინტერესოა და თან – ძალიან მოლიპული ლოგიკური აზრისათვის…

ბილიკი 1.გ – ქვეყანაში არის ყველაფრისშემძლე არაფორმალური მმართველი, რომელიც ფორმალური მმართველების ზურგსუკან მართავს ძალოვანი სტრუქტურების მეორე ან მესამე პირებს და აპირებს თავისი საძულველი პარტია F საბოლოოდ ჩარეცხოს და გააცამტვეროს.

ჯერ ერთი, არაფორმალური მმართველის ყველაფრისშემძლეობას, ეს თეორია, რომელიც საკმაოდ ღიად გამოითქვა მისი ყველა კრიტიკოსის მიერ, სრულიად ანგრევს. – აქამდე ამბობდნენ, რომ არაფორმალური მმართველის მოყვანილია ხელისუფლების ყველა ხელმძღვანელი. ახლა კი რა გამოდის? რომ იგი მთავრობის და ძალოვანი უწყებების პირველ პირებს ვერ მართავს და მათ ზურგს უკან რაღაცეებს ხლართავს? ისიც გამოდის, რომ ეს არაფორმალური მმართველი თავისივე პროტეჟეებს ებრძვის ლამის მოყვანისთანავე? განა უფრო ადვილი არ იქნებოდა, ეთქვა და გადაეყენებინა, ვიდრე მათი მხრიდან ასეთი სიბინძურის ავტორობაზე ეჭვი გაეჩინა? მესამე – რამდენად დასაჯერებელია ის, რომ ამ ადამიანმა, რომლის მხრიდან პარტია F-ის ლიდერის მიმართ პრეტენზიები არც არასდროს დაუმალავს, ასეთ საშინელ მეთოდებს ისე მიმართა, რომ არ იფიქრა, რომ ეჭვი სწორედ მასზე იქნებოდა მიტანილი? და საერთოდ, არის კი პარტია F მისი მთავარი თავისტკივილი არჩევნების წინ? თუ მთავარი საზრუნავი ის უნდა იყოს, რომ საკუთარი გუნდი დაალაგოს და ისევ ქვეყნის მოსახლეობისათვის ყველაზე პოპულარულ ძალად აქციოს? და ხომ ფაქტია, რომ თუ ასეთ „მეთოდებზე“ გადავა, მისი მცდელობები სრულიად კონტრპროდუქტიული იქნება? აღარაფერს ვამბობ იმაზე, რამდენად იძლევა ამ არაფორმალური მმართველის ცხოვრებისეული გზა იმის ეჭვის საფძველს, რომ მისთვის საერთოდ მისაღები შეიძლება იყოს ასეთი სახის უმძიმესი ფიზიკური და უსასიზღრესი მორალური ძალადობა?

2. ბილიკი ორი – უკან მიმავალი

– იქნებ ეს ყველაფერი ისევ იმ ძველი ნაცნობების ნაჩალიჩარი იყოს?

მოდით, დავფიქრდეთ იმაზე, ვის აწყობს X ქვეყანაში არეულობა, ძალადობა, ქაოსი და საზოგადოებაში გაღვივებული შიში?

• იმას, ვისაც მღვრიე წყალში თევზის [ან – სკამის] დაჭერის იმედი აქვს!
• იმას, ვისაც უნდა გვითხრას, რომ ეს ხელისუფლება ბინძურია (ან – „ისევე ბინძურია, როგორც…“, ან „უფრო ბინძურია, ვიდრე…“)
• იმას, ვისაც მომზადებული აქვს მძლავრი PR-კამპანია, რომელსაც ნებისმიერ მომენტში საკუთარი მესიჯბოქსების გასახმაურებლად ჩართავს – როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე – ქვეყნის გარეთ.
• იმას, ვისაც ძალიან აშფოთებს ქვეყნის ატლანტური სვლა, როცა ყოველთვის იმას აცხადებდა, რომ ატლანტური კურსი მისი დამსახურებაა, ხოლო ეს ხელისუფლება კი – მხოლოდ რუხისტების და გაზისტების მსახურია.
• იმას, ვისაც უნდა, წესრიგი მოგვანატროს, თუნდაც ნულოვანი ტოლერანტობის ფასად…
• იმას, ვისაც ყველანაირი რესურსები აქვს, კარგი რეპუტაციის გარდა…
• იმას, ვისაც არ ესწავლება, როგორ გადაიღოს თუ გაავრცელოს კომპრომატები – თავად იყო ამ საქმის უბადლო პიონერი…
• და იმას, ვინაც პარტია F-ის არჩევნებში დამოუკიდებლად მონაწილეობის გადაწყვეტილებით სერიოზულად წააგო – რადგან მხოლოდ ამ პარტიასთან ალიანსის შემთხვევაში შეიძლებოდა ჰქონოდა ცხვრის ტყავში გახვევის და არჩევნების მოგების ილუზია.

ასეთი ძალისათვის სწორედაც საოცარი შანსია პარტია F-ის ლიდერებზე ეს ცინიკური და საშინელი დარტყმები, რადგან საშუალებას აძლევს, თანაგრძნობა დააფიქსირონ, ერთნაირ ბედკრულობაზე, ერთნაირ ჩაგვრაზე („ჩვენ გვირტყამდნენ, თქვენ უკვე – გესროლეს“, „ჩვენ კვერცხებს გვიშენდნენ, თქვენ უკვე – მოსაკლავად გიმეტებენ“, „ჩვენ კომპრომატების გადაღებას გვაბრალებდნენ, თქვენ – უკვე კომპრომატებს გივრცელებენ“) საუბრებით, სიმპათიით – სიმპათია დაიმსახურონ, სხვა მედიასაშუალებების არაეთიკურობის დაგმობით – საკუთარის იმიჯი მოვერცხლონ და მოაოქროვონ… და ლამის უკვე უარმყოფელ პარტნიორს საბოლოოდ ისევ მორცხვად (და ჯიქურ) შესთავაზონ „საქორწინო კონტრაქტი“, რაც მათთვის ხელისუფლების ბილეთი შეიძლება აღმოჩნდეს, სჯერათ…

• და რა ადვილი იქნებოდა ასეთ დროს ტელეინტერვიუს დადგმა შეფოთებითი ტონალობებით – „ნუთუ თქვენ ფიქრობთ?…“ „და ხომ არ გგონიათ…“ „და ისიც ხომ გვახსოვს…“
• რა ადვილია აღშფოთებითი წყევლები და განრისხებითი კრულვები შებღალული ეთიკურობის ჯირკვლებიდან მრისხანების მტევნების ჩამოწურვით!

F პარტიის ლიდერზე ფიზიკური თავდასხმა შეიძლება მოულოდნელი “საჩუქარიც” ყოფილიყო U პარტიის იდეოლოგებისთვის. არაა გამორიცხული, აქ ისინი არაფერ შუაში იყვნენ, მაგრამ მშვენივრად კი გამოიყენეს ეს ნაბოძები შანსი და მაქსიმალურად ეცადნენ, “ჩვენ და თქვენ – ხელისუფლებისაგან დაჩაგრულები!” ემპათიური პარალელები გაევლოთ. გარდა ამისა, როცა კაცს კოჭლი მტერი ჰყავს და თუ ვინმე მასზე თავდასხმის შემდეგ კოჭლობით გარბის, ეს შეიძლება სპეციალურადაც იყოს იმიტირებული… არც პირადი მოტივის შემთხვევაში არაა გამორიცხული, რომ პირადი მოტივის მქონე ადამიანი ვინმემ გაახელოს და თითქოს მინავლებული ნაკვერჩხალი ააგიზგიზოს… ვინმემ, ვისაც პროვოკაციები არ ესწავლება და მიზანს კარგად თვლის…

3. ბილიკი სამი – გარეთ მიმავალი

–იქნებ ეს ყველაფერი იმათი ნაჩალიჩარი იყოს, ვიზეც ყველაზე ნაკლებად  (ვ)იფიქრეთ?

მოდით, კიდევ ერთხელ დავფიქრდეთ იმაზე, ვის აწყობს X ქვეყანაში არეულობა, ძალადობა, ქაოსი და საზოგადოებაში გაღვივებული შიში?

• იმას, ვისაც მღვრიე წყალში თევზის დაჭერის იმედი აქვს!
• იმას, ვისაც უნდა გვითხრას, რომ ეს ხელისუფლება ბინძურია (ან – „ისევე ბინძურია, როგორც…“, ან „უფრო ბინძურია, ვიდრე…“)
• იმას, ვისაც მომზადებული აქვს მძლავრი PR-კამპანია, რომელსაც ნებისმიერ მომენტში საკუთარი მესიჯბოქსების გასახმაურებლად ჩართავს – როგორც ქვეყნის შიგნით, ისე – ქვეყნის გარეთ.
• იმას, ვისაც ძალიან აშფოთებს X ქვეყნის ატლანტური სვლა.
• იმას, ვინც ატლანტური სვლას გარყვნილებად და სახიფათო ქაოსად ხატავს, თავისგან განსხვავებით, რამეთუ  თავად მოჩვენებითი ასკეტიზმით და სიწმინდით მართავს მარადიულად …
• ვისაც ყველაზე დიდი რესურები აქვს – უმსხვილესი ძალადობრივი პროვოკაციების მოწყობისაც.
• იმას, ვინც უმცროსი ძმების გარეშე ვერ ძლებს და მათ ყოველთვის მომეტებული სიყვარულით ახრჩობს.
• და იმას, ვინც არასოდეს არაფერზე დაიხევს უკან, ოღონდ X ქვეყნის მოქალაქეები ერთმანეთს ისევ ყელში დაეტაკონ და…

ეპილოგი

განშტოებად ბილიკთა ბაღში ბილიკები მხოლოდ იმისთვის შორდებიან დასაწყისში ერთმანეთს, რომ შემდეგ სრულიად მოულოდნელად ისევ გადაიკვეთონ. ადამიანი, რომელიც რომელიმე ერთ ბილიკს ირჩევს, სულაც არ არის გარანტირებული, რომ ბოლომდე ამ ბილიკით ივლის… შეიძლება, უფრო მალეც კი აღმოჩნდეს სხვა ბილიკის ბოლოში, ვიდრე ის, ვინც ეს სხვა ბილიკი თავიდანვე აირჩია.

ეჭვი მაქვს, რომ პირველი ბილიკის რომელიმე განშტოების ამრჩევი პირი, თუ სულაც, – პარტია F-ის მხარდამჭერები, რაღაც ეტაპზე შეიძლება მეორე ბილიკზე აღმოჩნდნენ და თავად საგონებელში ჩავარდნენ, ან გაწითლდნენ კიდეც საკუთარი პირვანდელი განცხადებების გამო.

მაგრამ თუ ის იყო მართალი, ვინც ამ ყველაფრის უკან წარსულის შინაური მაქციები ამოიცნო, ეს ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, რომ მეორე ბილიკი სრულიად მოულოდნელად მესამესთან არ მიგვიყვანს, სადაც შეიძლება ის კი არ აღმოჩნდეს მოგებული, ვინც დღეს უკვე ხელებს იფშვნეტს და მომავალ არჩევნებში წარმატებას იქადნება, არამედ ის, ვინც მოთმინებით ელოდა, როგორ დაერეოდნენ ერთმანეთს ქვეყანა X-ის პარტიები და მოქალაქეები, მხოლოდ იმისთვის, რომ უფროსი რუხი ძმა გაეხარებინათ და ეხარხარებინათ…

უკვე მომხდარა მსგავსი ამბები X ქვეყანაში, სამწუხაროდ… და ისტორია კი უხშირესად იმას გვასწავლის, რომ ვერც ვერაფრს ვსწავლობთ მისგან, საუბედუროდ…

P.S. ჰო, მართლა, ერთი დეტალი მიმავიწყდა – ვის შეიძლება ჰქონდეს კომპრომატი!

ამ თემაზე ბორხესის მოხმობა ნამდვილად არ არის საჭირო…

კომპრომატი, დამწერლობის გამოგონებამდეც კი, ალბათ, იშვიათად არსებობდა ერთ პირად… ხოლო ციფრული მაუწყებლობისა და მობილური კომუნიკაციების ერაში კომპრომატის შექმნისთანავე მისი ავტორის პირველივე ფიქრი ალბათ კომრომატის/ვედეოების გამრავლებაა – საკუთარი უსაფრთხოების, თუ საკუთარი ფინანსური უზრუნველყოფის გარანტირებისათვის… გაყიდის, მერე ისევ გაყიდის, ზოგს სეიფში შეინახავს, ზოგს კომპრომატად გამოიყენებს, ზოგს შანტაჟისთვის და ზოგს – თავის დასაზღვევად… ამასვე აკეთებენ ზოგი სხვებიც, ვისაც ეს ბინძური მასალა ხელთ ჩაუვარდებათ… ილუზიაა იმაზე საუბარი, რომ თურმე კომპრომატი მარტო ერთგან შეიძლება იყოს… საუბედუროდ, კომპრომატი ალბათ ყველა ზემოთდასახელებულ ბილიკზე შეიძლება ეყაროს, როგორც ნეხვი, რომელსაც უეჭველად მენიუში შემოგვაპარებენ, თუ ჩვენ ერთხელ და სამუდამოდ უარი არ ვთქვით ნეხვიჭამიობაზე…