In the Labyrinths of Selective Truth
Posted: 2015/11/12 Filed under: Posts on English | Tags: Elections 2016, Georgia, Giga Bokeria, Mikheil Saakashvili, Nika Gvaramia, Rustavi2, UNM, Visa liberalization დატოვე კომენტარი
(Concise translation of last part of the post on Georgian).
Preface:
There are not so many cases in modern history when the highest-ranking official, after losing elections, decides to adopt citizenship of a foreign country and then tries to conquer Olympia in other state’s politics. Georgians had somewhat similar experience with Shevardnadze (returning back to Tbilisi from Moscow), though it was rather a special historical context with empire dissolving, new independent state emerging, etc…
But to my knowledge, it is with Mikheil Saakashvili that we are witnessing an unprecedentedly unique experiment in the world politics – a person, who is under 4 different investigations in his homeland has relocated to another country (a strategic ally of Georgia!), adopted this country’s citizenship (automatically refusing his Georgian one), claims to be #1 reformer in the new land and doesn’t make secret of his intentions to target its highest political positions!
At the same time, it is obvious (and many of his admirers both at home and abroad admit to this fact readily) that with the denial of Georgian citizenship, Mikheil Saakashvili has not at all seized an opportunity for a triumphal return to Georgian politics. Nevertheless, many have assessed his departure to Ukraine – along with several dozen faithful and skilled team members – as an attempt to set up a “platzdarm”, a springboard that would toss him back to Georgia. This very scenario – willingness to run political processes in both countries simultaneously – makes Misha’s case a truly unique adventure.
=====================
Brief excerpt from one of my first blogs called – “Journalists and Urnalists” https://solomonternaleli.wordpress.com/2009/12/31/154/
The very sharp and interesting documentary by Nino Zuriashvili (Studia Monitori) depicts dramatic fate of Georgian televisions. http://www.ijp.ge/video_blank.php?vid=38
In 2004, when UNM came to power, there were 12 independent TV companies in Georgia, 4 of which had nation-wide coverage and at least 6 were independent from government control. In just 4 years since the Rose Revolution, 11 out of 12 (all but “Caucasia TV”) have changed their ownership or lost the broadcasting license! The studies funded by European Union and Transparency International-Georgia have shown that TV ownership is directly correlated with the degree of state control of those television companies, and eventually, public trust is affected by the identity of TV company owners.
http://www.crisisgroup.org/~/media/Files/europe/189_georgia___sliding_towards_authoritarianism
In 2009, despite legal constraints, owners of 45 TV channels (Misha has replaced the quality by quantity to cover up the decline in media-freedom indecies), have been either acting (or former) members of government or their close relatives; in Akhmeta district – the owner was the local municipality itself! It was later revealed that persons close to the government, (or their relatives/neighbors) would suddenly and unexpectedly become owners of large packages of television companies’ shares, sometimes in several companies at the same time. In this spirit, dubious off-shore company called Degson Limited Holding, owned two reputable tv companies, “Rustavi 2” and “Mze”. Another mystical organization – Denial Union – owned 100% of “Sakartvelo” (a tv company associated with the Ministry of Defense) and 51% in “Evrika”.
The legal structure/status of an Arab investment company called “Rakeen”, along with its supposed subsidiary “Rakeen Georgia Holding” (which owned 90% in “Imedi”, another major tv company) was also quite uncertain. In 2010, the management of Rakeen denied any connection with “Rakeen Georgia Holding”, which further strengthened the suspicion that the real owners of this company were Georgians, and most probably, closely affiliated with the United National Movement. http://www.civil.ge/eng/article.php?id=21950
The primary shareholders (by year 2007) were Kibar Khalvashi, Davit Bezhuashvii, an off-shore “Geomedia Group” and a company called “Magi Stili”, founders of which were Gogi Gegeshidze and Irakli Chikovani. Kibar Khalvashi was deleted from this list the same day when his friend and government’s primary fulcrum Irakli Okruashvili resigned, while the owners of 6 different tv companies (“Rustavi 2”, “Mze”, “Imedi”, “Obiektivi”, “Evropa”, “Sakartvelos Khma”) have been seeking to restore their violated rights with the help of judicial organs since 2008…
http://www.nytimes.com/2008/10/07/world/europe/07georgia.html?ref=world&_r=0
to Western Diplomats
The positive side of Mikheil Saakashvili was that he knew the fundamentals of democracy and could talk in the western way.
The flaw of Mikheil Saakashvili was that he mainly needed the knowledge of fundamentals of democracy and western conversation manners for one thing – to cover up his own oriental, autocratic aspirations. I’m not sure if he managed to learn anything from his fiasco in Georgia. I’m afraid he only learned that he ought to hide his intentions better; though his leaked telephone conversations wouldn’t necessarily allow us to conclude that either.
It is clear why you liked Mikheil Saakashvili – he was talking your way and was quite effective in it. It is evident why you would want to use his energy, charisma and talent in Ukraine…. May God help you with that! And I was sincere recently when I wished some young people from Ukraine to use the knowledge that Saakashvili and his Guard possess in the field of corruption, but to scrutinize with attention that the tools elaborated against corruption, do not simultaneously construct a machine for “milking” the local businessmen – including honest ones. One can create such a machine very easily, and the team of Mikheil Saakashvili is fairly (and admittedly) skilled in doing this. By the way, tens of thousands of appeals have been made against the former government officials by ordinary Georgians on cases of criminal misappropriation of property.
But can’t you see that this person is also the source of your problems?
Can’t you see that he is rather unwilling to follow your instructions and can change your assignments for his own benefit?
Don’t you see that he, working as the Governor of Odessa, would not give up his dreams of creating chaos in Georgia, and in fact, is already working on a bloodshed scenario?
Mikheil Saakashvili has several times stated openly and clearly that he and his party will come back to Georgia and that it will happen this year – in the autumn of 2015, as a matter of fact!
I have two questions in this regard:
- How can the comeback take place in 2015, if the next parliamentary elections are due only in October of 2016?
- 2Can you also reflect more deeply on why Mikheil Saakashvili wants it to happen specifically this year?
My logical answers are very simple:
1.Mikheil Saakashvili knows very well that he and his party cannot come to power by means of elections! Even according to the IRI and NDI data, if the rating of the Georgian Dream has decreased by almost 2 or 3 times (I am not going to discuss the plausibility of this issue now), the rating of the Saakashvili’s United National Movement (UNM) has not increased at all! What does this mean? It’s easy – people may be disappointed with the Georgian Dream, but the same people are not going to allow that the party – which by means of fraud, media subordination, unjust courts and persecution of political opponents ruled the country for 9 years – is brought back to power. This was a government, which made itself “memorable” by using police and “zonders” to intimidate opposition and public, to extort money from private companies, a government which overcrowded jails and whose trademark skill was to inflict cruel and degrading punishment on inmates.
The thing that you so liked in the Government of Mikheil Saakashvili was a charming, visible upper chunk of the iceberg of systemic intimidation and harassment. What we knew and what you get to discover in 2012 (and afterwards), is the disgusting, latent part of this iceberg. Since the leader of the United National Movement has not been held responsible for this and has not asked to be pardoned, since the party still has not distanced itself from its criminal leaders, it is illusory, on the part of UNM, to even think about returning to power.
2. And why now – in autumn of 2015? Does anything happen after autumn (namely, December), which makes always active Mikheil Saakashvili even more heedless and impulsive?
The answer is evident: in December, Georgia will be finalizing the implementation of the third recommendation package within the framework of EU-Georgia Association Agreement. On the basis of the above-mentioned, the decision on visa liberalization must be made.
For Mikheil Saakashvili and his team, which bases its entire propaganda machine on the supposed pro-Russian character of the “Georgian Dream”, it was a catastrophe to see Georgia signing the EU Association Agreement last year. And today, due to a strange reality, maybe even more than Vladimir Putin, it is Mikheil Saakashvili who does everything in his powers to block the Georgian authorities from attaining the visa liberalization agreement with European Union, as this will finally ruin his plans for “a revolutionary return”.
The proof of this attempt can be found in last week’s bold efforts of some UNM MPs, who were trying hopelessly to include in the draft resolution of the EU-Georgia Parliamentary Association Committee provisions that would in fact suspend the association process all together. The Members of the European Parliament could not hide their astonishment when the MPs of the allegedly pro-European parliamentary minority intentionally tried to stop Georgia’s advancement to Europe. Fortunately, the Chairman of the meeting and Georgia’s European partners, who expressed disapproval of UNM’s overall disposition at the meeting and its constant attempts to violate the procedural rules, prevented this provocative plan from succeeding. Isn’t it obvious, though, that the political emigrant in Odessa, who does not seem to ever agree to reconsider his triumphant return plans, is the one causing this mayhem?
And the plan is the following: if Georgia is refused the visa-free regime with EU, UNM will begin organizing nationwide protest rallies under the pretense of halting the pivot of Georgia towards Russia. At the same time, they will try to provoke clashes with the supporters of pro-Russian parties, creating a “revolutionary situation”. Finally, UNM will use its well-amassed barricades and ammunition to bring forth their armed supporters (remember Misha’s advise to his team members to collect Boeviks at Rustavi2 TV) and further destabilize the situation. Hopefully, the evidence for these plans will not be limited to doubtful – and yet quite authentic-sounding – sources, and the investigation on the conspiracy for toppling a state government will not be endless.
And while Mikheil Saakashvili, with his desire to stage a second revolution in Georgia, is not refraining to use Rustavi 2 for his political goals, can your justified appeal to protect media independence and pluralism in Georgia be wrongly perceived by the great majority of Georgian population as not necessarily a defense of Rustavi2, but an attempt to enable the adventurous plans of Mikheil Saakashvili and his violent marginal supporters? Can it be perceived as an indirect contribution to the efforts of destabilization in the most democratic country of the region? Don’t you think that being associated with an adventurous hothead such as Mikheil Saakashvili, throws a shadow on your reputation – at least in Georgia? Don’t you understand that in a situation like this, you have to at least stand aside from such efforts and maybe even advise Mr. Saakashvili to sit only in one (Ukrainian) chair and not worry about “taking care” of two countries at the same time? Unfortunately, I heard such a statement – expressed diplomatically, but quite clearly – only from Her Excellency, the Ambassador of Great Britain. In my humble opinion, during the last 50 years, no one caused more damage to the image of the USA, the West and the western values in this country than Mikheil Saakashvili. And he keeps on doing that…. It is very bad, if I see this and you can’t. If you wish him to continue like this, well, so be it…
What have the Georgian authorities done that you do not wish to dissociate yourselves from Misha’s comparisons of the Georgian government to Yanukovich’s dishonorable administration and the current reality of Georgia to Kiev’s Maidan? Don’t you have, in the US Congress or some European Parliaments, a few people that approve of Stalin or Putin’s personalities? Haven’t the members of your governments been put in jail for corruption and the abuse of power? Will not it be strange if we, because of the mentioned reasons, speak about political persecution of your ex-powermen and put the decisions of your courts under suspicion?!
Certainly, the judiciary of Georgia cannot boast of the same reputation as European or US courts, and that is exactly why the incumbent authorities of Georgia have asked you to actively participate in the court proceedings against the former government officials or send your representatives to attend them. You have refused it. And now, after several verdicts on some high-level former officials have been known, we hear your criticism on political retribution that you keep on repeating with the same regularity and intensity as diplomats usually do against the authorities of much less democratic countries!
The things have gotten to a point when the Member of the European Parliament, who kept suspiciously silent when visiting one other country of the region, after arriving in Georgia, vented excessively regarding the supposed political persecutions.
Can’t you see that the writ issued by a judge at 17:00 was delivered to the editorial staff of Rustavi 2 by its lawyers only at 23:30? Can’t you see how poor and artificial the performance of “decisions, made at night” looks – staged, paradoxically, by the same force, which was registering thousands of properties just after midnight and even had its own so-called “night notaries”?!
Our last 25 years are the years of new tests, new hopes and new disappointments. The fact that almost third of Georgian population has emigrated from the country (something we only learned recently, for the former authorities were not at all interested in delving in such issues!) is an evidence that the destiny of the citizens of independent Georgia has not been full of joy and delight. The proof of this is also the occupation and annexation of more than 20% of the Georgian territory. During this period, the population of Georgia, with patience, weary of heavy thoughts, tries to keep optimism that our long-standing hopes of European integration will be finally coming true…
Time passes, authorities change, more and more Georgians go (or are born) abroad… and the door, open to us, is still partially open…The recent elections in Sagarejo district showed that forces that believe that people like me – who look to Europe with 25 years of patience – are mistaken, are gathering rather strong support. Not to see this is a mistake, blaming it on the “Georgian Dream” coalition is foolish! It will be much more appropriate, if you put responsibility on Mikheil Saakashvili and his loyal United National Movement, for they were given so much and still managed to fail. They have exchanged true democratic values for barrels of videotapes and compromising materials… it will be much more accurate to blame the strange process of co-habitation, rather than “restoration of justice”, for what has happened – As a matter of fact, the low ratings of the Georgian Dream today, can be well explained by the delay in restoring justice.
Restoration of justice was not going to happen under old prosecutors and judges or Kublashvili’s Supreme Court. The fact that the process was called co-habitation makes many citizens think that the delay was the result of the request by the West and not due to objective reasons… By the way – “delayed justice” is often stated as the main argument why the “Patriotic Alliance” and other (loyal-to-Russia) opposition forces are gaining weight. To strengthen their stance, they will most likely use your criticism of the current government to their advantage, while at the same time dwelling on the grievances of a considerable part of the Georgian population, who view the western supporters of Saakashvili in disdain.
You might not agree with me, but Saakashvili and Bokeria know perfectly well that they do not stand any chance, not only to come back to power, but even to remain as the main political opposition for the upcoming elections. The relatively “cleaner” part of the UNM wasted its chance to distance itself from its criminal leadership, and become a much smaller party, or set up a different kind of a coalition – let us see what will become of “Girchi” (new political force of four ex-UNM members).
As to the formation of new political center around the President, I’d be pleased to see the creation of a new, serious democratic entity, but very little time is left until the 2016 elections. Despite of certain empathy, I think that Free Democrats do not possess sufficient organizational resources, taking into account that their regional organizations are losing structure. As for the individual experts and human rights defenders – them gathering together around Margvelashvili does not automatically imply a new party; their unity will have to be thoroughly tested by contest of interests and ambitions… At the same time, such democratic newborn force might certainly have better chance for political maturity in 2020, than UNM – with its hardly realistic political survival.
If you wish the processes to go on, as they were until now, then change nothing… Continue “politically correct” and beautiful conversations, but don’t be surprised of some regrettable outcomes in the end. The result is always what we deserve – due to our incorrect calculations, due to being caught in other’s trap, due to our tendency to believe what we want to believe…
შერჩევითი სიმართლის ლაბირინთებში
Posted: 2015/11/09 Filed under: განვრცობილი ფიქრები | Tags: მედია, მიხეილ სააკაშვილი, ნიკა გვარამია, რუსთავი2, სასამართლო დატოვე კომენტარი“ადამიანს შეუძლია წარმოიდგინოს საგნები, რომლებიც ყალბია, მაგრამ მას შეუძლია გაიგოს მხოლოდ ის საგნები, რომლებიც რეალურია. რადგან თუ საგნები ყალბია, მათი გააზრება არ ნიშნავს მათ გაგებას.”
(ისააკ ნიუტონი)
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
უახლეს ისტორიაში არც ისე ბევრია შემთხვევები, როდესაც ერთი ქვეყნის უმაღლესი რანგის პოლიტიკოსი, სამშობლოში დამარცხების შემდეგ, მერე მეორე ქვეყნის მოქალაქე გამხდარა და იქ უცდია ოლიმპოს დაპყრობა. ქართველებს ამის მსგავსი გამოცდილება გვქონდა ედუარდ შევარდნაძის სახით, თუმცა მაშინ ისტორიული პირობები სრულიად სხვა იყო.
მაგრამ მიხეილ სააკაშვილის სახით, თუ არ ვცდები, მართლაც მსოფლიოში უნიკალურ მოვლენასთან გვაქვს საქმე – პირი, რომელიც საკუთარ ქვეყანაში ერთდროულად რამდენიმე საქმეში ბრალდებული და ძებნილია, მეორე (თან, პირველისათვის სტრატეგიულ მოკავშირედ აღიარებულ – Sic!) ქვეყანაში გადაბარგდა, იქაური მოქალაქეობაც მიიღო (რაც, თანახმად კონსტიტუციისა, სამშობლოში მოქალაქეობის დაკარგვას ნიშნავს), იქ #1 რეფორმატორის გვირგვინს დაეუფლა, და თან არ მალავს, რომ თავისი ჯერ კიდევ არაუმაღლესი თანამდებობიდან ძალიან მაღალსაც უმიზნებს.
ამავდროულად, სრულიად აშკარაა (და ამას ვერც/არც მისით მოხიბლული შინაური თუ უცხოელი პირები მალავენ), რომ მიხეილ სააკაშვილს, საქართველოს მოქალაქეობაზე უართან ერთად, სულაც არ უთქვამს უარი საქართველოში ტრიუმფით დაბრუნების გეგმებზე. პირიქით, მის მიერ უკრაინაში გადაბარგება ბევრმა სწორედ იქ საქართველოში დაბრუნების პლაცდარმის მომზადებად აღიქვა. აი, სწორედ ეს დისკურსი – ერთდროულად ორ ქვეყანაში პოლიტიკური პროცესის ჭენების სურვილი და რეალობა არის უნიკალური, რაც ჩვენი ექს-პრეზიდენტს გამოარჩევს.
სააკაშვილს, ბევრი გარემოების გამო, ხშირად ადარებდნენ კურდღელს. მისი ერთ-ერთი ცნობილი ინგლისური მეტსახელიც Energizer bunny – ამაზე მეტყველებს, და თავადაც უყვარდა პლეიბოის კურდღლებით მოხატული საათით თავმოწონება. ჰოდა, გასაკვირი არ იქნებოდა, ახლაც ორი კურდღლის მადევრის ასოციაცია რომ დაგვბადებოდა, მაგრამ ვფიქრობ, რომ იგი ორი ბადით მოთევზავე ბრაკონიერს უფრო მაგონებს. თან ამ ბადეებიდან ერთი – საქვეყნოდ საჩვენებელი – ძალიანაც ლეგალურია, ხოლო მეორე – დინამიტებით და ელექტროშოკით გაძლიერებული – მისი ჩანთის ორმაგი ფსკერის ქვეშაა დამალული… მიშა, როგორც მარადიული იანუსი თავის პროდასავლელ, დემოკრატიულ, ანტიკორუფციულ იმიჯს ახლა უკრაინაში ამზეურებს, ხოლო მისი გულაგურ-გებელსური მეთოდებისა და რევოლუციური გადატრიალებების გეგმების შავ რვეულში, როგორც განგსტერი კოლომბო იტყოდა, – „ისევ ის სახეებია, და ისევ ის ინსტრუმენტები“…
ბევრი დაიწერა იმაზე, ვისი მემკვიდრეა მიშა.
საქართველოში მის თავგადაკლულ მომხრეებს (ასეთები, NDI-ის გამოკითხვის თანახმადაც კი – 13%-ზე მეტი ვერ იქნება, ხოლო არათავგადაკლული, მგონი, არც ჰყავს) სჯერათ, რომ მიშა თომას ჯეფერსონს, მარტინ ლუთერ კინგსა და რონალდ რეიგანს შორისაა სადღაც, და სწორედ მათი იდეური მემკვიდრეა. მის თავგამოდებულ კრიტიკოსებს კი საკმაო არგუმენტები გვაქვს ვამტკიცოთ, რომ მიშა თავისი ქმედებებით (და არა – ლოზუნგებით!) სადღაც მაკიაველის, კალიგულას, ბერიას და გებელსს შორისაა, და თუ გამოსვლებით და პათოსით ჰგავს ცნობილ ორატორ დემოკრატებს, ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ კარგად იცის, მის უცხოელ მფარველებს (რომელთაც შინაურებთან თურმე – „უცხოელ იდიოტებს“ უძახის) გაუჭირდებათ გებელსის და მაკიაველის მხარდაჭერა. ისე, ნამდვილად მგონია, რომ უცხოელ მფარველებს, სავარაუდოდ, ისევე „თავისიანად“ მიაჩნიათ მიშა, როგორც პრეზიდენტ ფრანკლინ რუზველტის მიერ არმოწონებული, მაგრამ “სასარგებლოდ” აღიარებული და მხარდაჭერილი ანასტასიო („ტაჩო“) სომოზა მიაჩნდათ. სამართლიანობა მოითხოვს აღინიშნოს, მიშა სომოზას ბევრად უფრო გაუმჯობესებული ვერსიაა, შეიძლება ითქვას – Somoza 2.1, რომელმაც ბევრი ნამდვილად სასარგებლო რეფორმა განახორციელა და ინსტიტუციურად ქვეყანა ფეხზე დააყენა, რომელიც მშვენივრად ნიღბავს თავის საქმეებს ფსევდოდემოკრატიული პათეტიკით და რიტორიკით, რომელიც ღიად ნამდვილად არ წასულა დიდ სისხლისღვრაზე და შეფარული ტერორით, მასობრივი და გამუდმებული სისხლისგაშრობით მიაღწია საკუთარი გუნდის სრულ კონტროლსაც, და მის სამოქმედო ქვეყნებში, გარკვეულ ვადამდე მაინც, – ლამის ჩრდილოკორეულ აღტაცებას და ლამის საბჭოურ „ადაბრიამს“-საც.
მიშას მთავარი პროფესია – იგი ბრწყინვალე, განუმეორებელი რეჟისორია! – გაცილებით უფრო ინოვაციური, ვიდრე ჯეიმს კემერონი, გაცილებით უფრო პათეტიურ-მონუმენტალური, ვიდრე ივანე პირიევი, გაცილებით უფრო სარკასტული, ვიდრე ქვენტინ ტარანტინო, და იქნებ, უფრო ნატურალისტურიც კი, ვიდრე ნერონი. მისი დადგმული ფილმები და ეპოქალური მოდელირებები ნამდვილი შედევრებია, ერთი მნიშვნელოვანი შესწორებით – ეს ფილმები არა მარტო და არა იმდენად [ჩვენი] ხალხისთვის იდგმებოდა (უფრო – უცხოურ აუდიტორიაზე იყო გათვლილი), რამდენადაც (ნერონის მაგალითითვე) – ხალხზე (!) იდგმებოდა. და ის ადამიანები, ვინც თავიდან პარტერში აღფრთოვანებული ტაშს უკრავდნენ შადრევნების, ოპერაში დადგმული საპნის ოპერების, და ტელევიზორში რუსი ჯარისკაცის ავტომატზე მკერდმიჭერილი პრეზიდენტის ხილვისას, უკვე ისე აღფრთოვანებული კი არა, ძალიანაც დამუნჯებულები ხდებოდნენ, როცა ძალადობრივი „მასოვკის“ სცენებში მონაწილეობას აიძულებდნენ, როცა თავად უწევდათ შადრევნების მოქმედებაში მოყვანაც, ოპერის და ცხოვრების მძიმე სცენის დატრიალებაც, ფილმების/“კარწინკის“ დაფინანსებაც საკუთარი ქონების ჩუქების ფასად, თუ – მოდელირებული ომიდან ნამდვილ ომში გადაზრდილი ტრაგედიის ველიდან მოტანილი შვილების გვამების დასაფლავება… ხშირად – ჩუმად და ღამით დასაფლავებაც, რადგან სააკაშვილის თეატრში, ძველბერძნული თეატრისგან განსხვავებით, ტრაგედია იშვიათად უნდა დადგმულიყო. პლასტმასის „კარწინკის“ ძირითადი ფერი ხომ – ვარდისფერი, ხოლო ძირითადი ჰიმნი ხომ „მიშა მაგარია“ უნდა ყოფილიყო!..
ჩემი აზრით, მსოფლიო კინემატოგრაფმა ბევრი დაკარგა მიხეილ სააკაშვილის სახით, თუმცა, ეს არ უნდა იყოს ჩვენი მთავარი საფიქრებელი და მით უფრო – სადარდებელი…
===================
მოდით, დავბრუნდეთ იქ, სადაც ვართ ამჟამად.
7 ნოემბერი მოვიდა ისევ.
ის ავბედითი თარიღი, რომელიც თავს არ გვანებებს უკვე ას წელზე მეტია – ჯერ იყო და პირველი დემოკრატიული საქართველოს დასაბამად იქცა თითქოს, როცა სწორედ თებერვლის და ოქტომბრის რევოლუციებმა ჩვენდა მოულოდნელი დამოუკიდებლობის შანსი მოგვცა, რაც სამწუხაროდ, ძალიან მალე – სწორედ 7 ნოემბერს დაბადებულმა ანტიჰუმანურმა ძალამვე გაანადგურა. ხოლო 90 წლის შემდეგ კი უკვე თავად საქართველოში, ისევ 7 ნოემბერს, მოხდა მიხეილ სააკაშვილის – მანამდე ჯერ კიდევ დემოკრატიულობის პრეტენზიის მქონე – რეჟიმის სრული ლუსტრაცია, როდესაც ამ რეჟიმმა საკუთარი იმიჯის და რეიტინგის გადასარჩენად (და სინამდვილეში კი ნელი დაღმასვლის საწყისად) – 3-მოქმედებიანი მასობრივი ძალადობის სრულიად გამიზნული სცენარი დადგა თბილისის ქუჩებში. ამ სცენარის ავტორებმა (ერთ-ერთი მათგანი დღეს რომ თავისუფალი მედიის უკანაკსკნელ შუქურად წარმოგვიდგენს თავს) წინასწარ ჟურნალის სახით მომზადებული „სტარტერი“ – მართლაც გებელსის და ვიშნევსკის ტრადიციებში მომზადებული ფილმი-პასკვილი „ნოემბრიდან – ნოემბრამდე“ მოამზადეს [შეთითხნეს/დაამონტაჟეს], რათა მერე 7 ნოემბრის დილით დაწყებული მანევრი საღამოს მათთვის ყველაზე მთავარი და მნიშვნელოვანი ოპერაციით – ქვეყნის მასშტაბით მაუწყებელი უკანასკნელი დამოუკიდებელი ტელეკომპანიის – „იმედის“ შტურმით და განადგურებით დაესრულებინათ. რასაც მერე მოჰყვა ამ, ერთდროს დამოუკიდებელი, ტელევიზიიდან სხვადასხვა ჯურის მაქინატორების დახმარებით კოშმარული მოდელირებებით სახელგანთქმული გიორგიარველაძისეული „იმედის“ ჩამოყალიბების არანაკლებ დახვეწილი, მრავალთვიანი ოპერაციები.
მაგრამ სინამდვილეში მიხეილ სააკაშვილის – ამ ვითომ დემოკრატიის „შუქურის“ და დრაკონის მსახვრალი „მზეჭაბუკის“ გადრაკონება გაცილებით ადრე დაიწყო.
=======
შემოკლებული ნაწყვეტი 2009 წლის ბოლოს დაწერილი ბლოგიდან – „ჰავლაბრის ტურფები – ჟურნალისტები და ურნალისტები: მათზე, ვინც გატყდა და გაიყიდა“ https://solomonternaleli.wordpress.com/2009/12/31/154/
სტუდია „მონიტორის“ (ავტორი – ნინო ზურიაშვილი) ძალიან მძაფრი და საინტერესო ფილმი ქართული ტელევიზიების მძიმე ბედის შესახებ http://www.ijp.ge/video_blank.php?vid=38 დოკუმენტურად აჩვენებს, რომ 2004 წელს საქართველოში იყო 12 კერძო ტელევიზია, რომელთაგან 4 მთელ საქართველოზე მაუწყებლობდა და რომელთა ნახევარი მაინც ხელისუფლებისაგან დამოუკიდებლობის მაღალი ხარისხით გამოირჩეოდა. ვარდების რევოლუციის შემდეგ 4 წელიწადში ამ 12-დან 11-ს (ყველას, გარდა ტვ „კავკასიიისა“) შეეცვალა მფლობელი, ან გააუუქმდა ლიცენზია! ევროკავშირის და „საერთაშორისო გამჭვირვალობა – საქართველოს“ მიერ დაფინანსებულმა კვლევებმა აჩვენეს, რომ ტელევიზიათა მფლობელობის საკითხი მჭიდროდაა გადაჯაჭვული ამ ტელევიზიების სახელმწიფოს მხრიდან კონტროლის ასპექტთან, ასევე – მათდამი ნდობის ხარისხთან.
https://irdb.wordpress.com/2009/11/24/სატელევიზიო–სივრცე–საქარ/
2009 წელს კი საქართველოში მოქმედი უკვე 45 სატელევიზიო არხის მფლობელები (მიშამ ხარისხი რაოდენობით ჩაანაცვლა, რომ მედიათავისუფლების რეიტინგებში რაოდენობით გადაეხურა ხარისხობრივი დაღმასვლა), მიუხედავად კანონის მხრიდან აკრძალვისა, ზოგ შემთხვევაში, იყვნენ ხელისუფლების მოქმედი ან ახლო წარსულში აქტიური პირები, ან – მათი ოჯახების წევრები, ხოლო ახმეტაში – სულაც ახმეტის მუნიციპალიტეტი! გამოვლინდა, რომ ხელისუფლებასთან დაახლოებული პირები და მათი ნათესავები/მეზობლები ხშირად გაურკვეველ ვითარებაში დაეუფლნენ ტელევიზიების მსხვილ ან საკონტროლო პაკეტებს. ერთი და იგივე – საკმაოდ ბუნდოვანი წარმოშობის და ოფშორებში რეგისტრირებული – კომპანია Degson Limited, ჰოლდინგ „საქართველოს ინდუსტრიული ჯგუფთან“ ერთად, ფლობდა ეროვნული რანგის ტელეკომპანიებს „რუსთავი-2“ და „მზე“. მეორე მისტიკური ორგანიზაცია – Denial Union – ტელეკომპანია „საქართველოს“ (თავდაცვის სამინისტროსთან ასოცირებული არხის) 100%-ს და ტელეკომპანია „ევრიკის“ 51%-ს ფლობდა. ასევე ბუნდოვანი იყო მსხვილი არაბული საინვესტიციო კომპანიის – Rakeen-ის და ვითომდა მისი შვილობილი კომპანიის – Rakeen Georgia Holding-ის (რომელიც 2009 წლიდან ტელეკომპანია „იმედის“ 90%-ს ფლობდა) – სამართლებრივი სტრუქტურა. 2010 წელს არაბული კომპანიის მენეჯმენტმა უარყო საქართველოში დარეგისტრირებულ ჰოლდინგთან რაიმე კავშირი, რითაც განმტკიცდა ის ეჭვები, რომ ამ ჰოლდინგის რეალური მეპატრონეები ქართველები, და სავარაუდოდ, ნაცმოძრაობასთან დაახლოებული პირები იყვნენ. http://www.civil.ge/eng/article.php?id=21950
ტელევიზიების მთავარი მეწილეები [2007 წლისთვის] იყვნენ – ქიბარ ხალვაში, დავით ბეჟუაშვილი, ოფშორულ ზონაში დარეგისტრირებული კომპანია “გეომედია გრუპი”, და კომპანია “მაგი სტილის” დამფუძნებლები გოგი გეგეშიძე და ირაკლი ჩიქოვანი. ამ სიიდან ქიბარ ხალვაში ზუსტად იმ დღეს ამოვარდა, როცა მისი მეგობარი და ხელისუფლების ერთ-ერთი ბურჯი ირაკლი ოქრუაშვილი თანამდებობიდან გადადგა. ხოლო 6 ტელეკომპანიის ყოფილი მფლობელი (“რუსთავი 2″, “მზე”, “იმედი”, “ობიექტივი”, “ევროპა”, “საქართველოს ხმა”) უკვე 2008 წლიდან საკუთარი შელახული უფლებების აღდგენას მართლმსაჯულების ორგანოების დახმარებით ცდილობდა…
როგორც ნინო ზურიაშვილი ამბობდა: „თუკი წინათ მედიამფლობელები და ჟურნალისტები ერთ მხარეს იყვნენ და ხელისუფლებას აკრიტიკებდნენ, “ვარდების რევოლუციის” შემდეგ მფლობელები და ხელისუფლება ერთად უპირისპირდებიან ჟურნალისტებს. ტელეკომპანიებში მფლობელთა ცვლილებებს გადაცემების დახურვა მოჰყვა, ბევრმა ჟურნალისტმა ტელევიზია დატოვა, ბევრიც ტელევიზიიდან ტელევიზიაში გადასვლით ინარჩუნებდა სამსახურს…“ ამის შედეგი იყო ის, რომ 2008 წელს მედია თავისუფლების მაჩვენებლის მიხედვით საქართველომ 54 ადგილით უკან დაიხია!
=============
დუმილის უპირატესობა და ნაკლი
არის რიგი კითხვები, რომელთა დასმისაგან თავს ვიკავებდი.
ანონიმურობის დაკარგვაზე მეტად ჩემი დღევანდელი თავშეკავება და მკვეთრი ბლოგერობის შეუძლებლობა დღევანდელ სამსახურს უკავშირდება – აღარც ხელისუფლების კრიტიკის შანსი მაქვს, აღარც ყოფილი ხელისუფლების კრიტიკაა ჩემგან მისაღები (ყოველთვის გაჩნდება ეჭვი, რომ მე ეს დამავალეს) და რაც მთავარია, ჟურნალისტების მიმართ არამცთუ 2009 წლის ბოლოს დაწერილი მართლაც საკმაოდ მწარე „ჰავლაბრის ტურფების“ მსგავსი, არამედ გაცილებით უფრო კორექტული კრიტიკაც კი, მავანმა შეიძლება ხელისუფლების მხრიდან პირის აკვრის, გაჩუმების, თუ ღმერთმა დამიფაროს, – დაშინების და ზეწოლის მცდელობადაც კი აღიქვას. აღარ ვამბობ არაფერს იმაზე, რომ ჩვენი დასავლელი პარტნიორების მიმართ მაქვს საკმაოდ მწარე შეკითხვები…
ამ დროს კი დაგროვდა ბევრი პრობლემა და ეს პრობლემები ავგიის თავლის მსგავსად სულ უფრო ძნელი მოსაგვარებელი გახდება, რომლის მოგვარების არც ჰერაკლესეული ძალის ნატამალი მაქვს, არც იმის ილუზია, რომ ყველაფერი სწორად მესმის და არც იმის ენთუზიაზმი, რომ ცხოვრების დარჩენილი ნაწილი ოჯახთან და საყვარელ ადამიანებთან ან სასიამოვნო საქმეების ნაცვლად მენაგვეობას მოვანდომო… თუმცა, იქნებ ის მაინც მოვახერხო, რომ ხალხის ნაწილს ავუხსნა, რას და როგორ ვხედავ… როდესაც 5 წელი ამას აკეთებ, მერე საკმაოდ ძნელია დუმილის შენარჩუნება, როდესაც ფიქრობ, რომ ყვირილი უკეთესიც კი შეიძლებოდა ყოფილიყო…
ამიტომ მინდა, ცოტა ხნით მაინც, ისევ სოლომონ თერნალელობა ვცადო. თითქმის დარწმუნებული ვარ, ისე აღარ გამომივა, რადგან ერთ მდინარეში ორჯერ ვერ შეხვალ და თანაც დღეს ჩემი პოზიცია ჩემს მიუკერძოებლობაში ეჭვის შეტანის ძალიან სერიოზულ საფუძველს იძლევა… და მაინც, იმ ქვეყანაში, სადაც ნიკა გვარამიას, როგორც უკანასკნელი დამოუკიდებელი მედიის მედროშეს უსმენენ, თურმე, დავიჯერო, ნაკლებ აუდიტორიას მოვაგროვებ და ჩემი ნათქვამი უფრო არაგულწრფელი იქნება? თუ ასეც მოხდა, ბოლო-ბოლო ამას მაინც ხომ დავინახავ – რა დავკარგე და სად წავაგე…
———
ძალიან რიტორიკული ხომ არ იქნება კითხვა, რამდენად შეიძლებოდა თუნდაც 2004-2006 წლებში რუსთავი2-ის გაყიდვა და ყიდვა მომხდარიყო 200,000 ან 300,000 დოლარად? თუ არ ვცდები, მაგ დროს საბურთალოზე ვეძისის უბანში ორსართულიანი ეზოიანი სახლიც კი აღარ ღირდა მაგდენი და ტელეკომპანია, რომელმაც საქართველოში 2003 წელს ხელისუფლების რევოლუციური გზით შეცვლაში ერთ-ერთი გადამწყვეტი როლი ითამაშა, და მის შემდეგ მნიშვნელოვნად იმატა – ფინანსური რესურსების და იბარტყა – ადამიანური რესურსების მხრივ, ალბათ, გაცილებით ძვირი უნდა ყოფილიყო. თუმცა, ყოველთვის მნიშვნელოვანია ისიც, რეალურად როგორი იყო კომპანიის ბალანსი, ვალები და ა.შ…
ის, რომ „აღშფოთებული და] გამარჯვებული ხალხის ტელევიზია“ ძალიან მალე, უკვე 2004 წელსვე იქცა „გამარჯვებული [და თვითკმაყოფილი] პარტიის ტელევიზიად“, მხოლოდ მე შევნიშნე, თუ სხვებსაც ასე ფიქრობთ?
ის, რომ რუსთავი2-ის ბოლოდროინდელი მფლობელები – ძმები ყარამანიშვილები, რომლებიც უკვე დიდი ხანია, ძმებ გრიმებზე უფრო მძიმე, და ძმებ ტავიანებზე უფრო სულისშემძვრელი სცენარის ცენტრში, ძმებ სტრუგაცკებზე უფრო ფანტასტიურად ინარჩუნებდნენ მედიისაგან მაქსიმალურ დისტანცირებას, და გაც და გაიმზე უმეტეს – იდუმალებას, უცებ რომ ხმაამოღებულებიც და ხმალამოღებულებიც ვიხილეთ – რატომღაც მაინცდამაინც კიევიდან, ეს ვითომ შემთხვევით მოხდა? თუ კიევში ოტებულ ქართველებს ისეთი ჯადოსნური ელექსირით სავსე გრაალის თასს ასმევენ, რომელიც ოთხგზის ძებნილს ისევ ლიდერად აქცევს, მასობრივ რეკეტში ეჭვმიტანილს (და ფინანსურ მაქინაციებზე აღიარებითი ჩვენების მიმცემს!) – ისევ სამართლიანობის და სამართლის გურუდ, ხოლო პირშიწყალდაგუბებულ ე.წ. მფლობელებს – სამართლიანობისთვის მახვილალესილ უილიამ-უოლესებად?
გვარამიას ადვოკატები (მე ასე აღვიქვამ – ცალ მხარეს გვარამიას ადვოკატებია, მეორე მხარეს – ხალვაშის… აზდაკი მაკლია სრული ბედნიერებისათვის! 🙂 ) მუდამ აპელირებენ იმაზე, რომ ყარამანიშვილები არიან კეთილსინდისიერი შემძენები!
ცნობილი ლექსის პერეფრაზი რომ გავაკეთოთ, რუსთავი2-მა, 2004 წლიდან დაწყებული –
„… გამოიარა ხალვაშის ხელი,
გამოიარა ცემენტის მტვერი,
გამოიარა DEGSON-ის ხელი,
გამოიარა კეზერას ხელი,
გამოიარა ჩიქვანის ხელი,
გამოიარა გეგეშას ხელი,
გამოიარა „მაგის სტილები…“
მართლაც იმდენი ჭუჭყი და იმდენი მტვერი გამოიარა, (ხშირად ისე, რომ გადაყიდვა დასრულებული არ იყო, როცა მყიდველი უკვე გამყიდველობას ლამობდა), რომ, როცა ეს ბუღი დაჯდა, თავისუფალი მედიის მედროშის ტახტზე, კეთილსინდისიერი ყარამანიშვილების კეთილსინდისიერი ფირმანით აღჭურვილი ვიხილეთ სააკაშვილის ყოფილი “სცენარისტი”, „იმედის“ დარბევის დროს გენპროკურორის მრისხანე მოადგილე, მერე მთავარ განმანათლებლად გამწესებული, შემდეგ კი გასანათლებლად თავად მივლინებული – კაცი-ლეგენდა. მთელი ეს გადაყიდვების ჯაჭვი, ჩემი არამოკრძალებელი აზრით, სპეციალურად მოგონილი ყალთაბანდობა იყო, სწორედ იმისთვის, რომ წლების მერე რომელიმე მიამიტადგაოცებულ ადვოკატს თვალების მიამიტი ფახულის ფონზე მიამიტად დაესვა საშინელი ძალის კითხვა, – როგორ, ამ ალალმართალ ხალხს რას ერჩით, ამათ ხომ კეთილსინდისიერად შეიძინესო?!
ახლა მე გეკითხებით თქვენ, ვის გჯერათ (მერე გკითხავთ, რის საფუძველზე გჯერათ!), რომ ვითომდა ყარამანიშვილების მიერ გამენეჯერებული ნიკა გვარამია ყარამანიშვილების ნების აღმსრულებელია? ვის გჯერათ, რომ მთელი ამ კრიზისის განმავლობაში მან ერთი რჩევა მაინც მიიღო მართლა ყარამანიშვილებისაგან? ვინ ფიქრობთ, რომ ყარამანიშვილები ან – ახლა, ან როდესმე დამოუკიდებელი ტელეკომპანიის დამოუკიდებელი მმართველები იქნებოდნენ, რომ არა მათი სტუდენტობის დროინდელი აწოდესელი მეგობრის დავალება, – ალბათ, ისეთი ფორმით გაკეთებული, დონ ვიტო კორლეონესგან რომ გვახსოვს? – „ისეთი წინადადება მივეცი, უარს ვერ იტყოდაო…“
რუსთავი2-ის მფლობელების ჩამონათვალში ნახსენებ პირებს ნებისმიერი ადამიანი ერთ საერთოს მოუძებნის – ეგენი მართლა ძალიან კეთილსინდისიერი ხალხია, უფრო ზუსტად – კეთილსინდისიერი მიშისტები! ერთადერთი გამოდგა „არაკეთილსინდისიერი მიშისტი“ – ქიბარ ხალვაში! სწორედ მან, ჯერჯერობით ერთადერთმა, აღიარა, 2004 წელს როგორი გარიგებით მოხვდა მასთან რუსთავი2. და მერე როგორ წაართვეს. მოხვედრის ამბავი უფრო დეტალურად გასარკვევია და მე პირადად აქიმიძის და დვალის იმედი მაქვს ამის დაზუსტებაში. რაც შეეხება იმას, რომ თითქოს ხალვაშს არასოდეს არ განუცხადებია მასზე ზეწოლის შესახებ, ეს მტკნარი სიცრუეა და “ნიუ-იორკ ტაიმსში” 2008 წ. გამოქვეყნებული დენ ბილიფსკის და მაიკლ შვირცის ეს მასალაც ადასტურებს (ისევე როგორც მედიის მიმართ სააკაშვილის ზეწოლის სხვა მსგავს ფაქტებსაც):
http://www.nytimes.com/2008/10/07/world/europe/07georgia.html?ref=world&_r=0
მე პირადად, კარგად მახსოვს – ირაკლი ოქრუაშვილის დაპატიმრებაც და ისიც, მთელი ღამის განმავლობაში როგორ იწვოდა ქიბარ ხალვაშის კუთვნილ შპს „არტის“ უშველებელ საწყობში ტონობით „არიელი“, „ტაიდი“, „პალმოლივი“ თუ სხვა სარეცხი საშუალებები. როგორ მხოლოდ მაშინ მივიდა იქ სახანძრო მანქანები, როცა გადასარჩენი აღარაფერი დარჩა! როგორ ჭიდაობით გამოყარეს მეორე დღეს ხალვაშისვე საწარმოების – „პრიზას“ და „ინტერნეშენალ ბილდინგ კომპანი“-ს ოფისებიდან თანამშრომლები, მათ შორის ჩემი მეზობელი ზვიადიც… როგორ გადაღებეს ამ კომპანიების სამშენებლო მანქანები, ბეტონის შემრევები და სხვა ტექნიკა რამდენიმე დღეში (თუ არ ვცდები, „რაღაცცემენტი“ დააწერეს…) – http://www.ombudsman.ge/en/news/1138-the-public-defenders-statement-regarding-putting-up-of-kibar-khalvashis-property-for-an-open-auction.page
ძალიან „კეთილსინდისიერების“ სუნი ასდიოდა ამ ამბავს! თან – ოქრუაშვილის დაჭერისა და „აღიარებითი“ ჩვენების ფონზე!… ვინც ამას ფიქრობთ, გილოცავთ! – თქვენ მოიგეთ ჯეკპოტი და წარმატებით შეგიძლიათ დაიცვათ გვარამია და მისი კეთილსინდისიერი მფლობელები…
======
საზოგადოებას, ექსპერტებს და განსაკუთრებით – მედიაქსპერტებს
და რატომ მხოლოდ ხალვაში გახდა ის, ვისაც რუსთავი2-ის თემაზე საჩივარი უნდა შეეტანა?
მიხეილ სააკაშვილს და მის გუნდს ერთ რამეს ვერ წაართმევ, როგორც „კავკასიურ ცარცის წრეში“ იძახდა გურამ საღარაძის ნაცისტურჩაფხუტიანი გმირი: „ჩვენ რასაც ვაკეთებთ, ლა-ზა-თი-ა-ნად ვაკეთებთო!“ ჩვენი ნაცები მართლაც ლაზათიანად წვავდნენ, ლაზათიანად ართმევდნენ, ლაზათიანად აშინებდნენ, ლაზათიანად იღებდნენ ჩვენებებს, ლაზათიანად აფორმებდნენ საპროცესო გარიგებებს, ლაზათიანად არეკეტებდნენ, თუ სჭირდებოდათ, ლაზათიანად აწამებდნენ კიდეც, ხოლო ბოლოს კი ლაზათიანად ანადგურებდნენ თავიანთი მოდელირების მტკიცებულებებს… მარტო „ჯაშუშ“ სიმონ კილაძის, „ჯაშუშ“ ვახტანგ მაისაიას, „ენვერის“ ჯაშუშური ქსელის, „ჯაშუში ფოტოჟურნალისტების“ თეთრი ძაფით შეკერილი და შეთითხნილი საქმეები, ბუტა რობაქიძის, გიორგი გამცემლიძის, დავით ცინდელიანის და სერგო თეთრაძის ტრაგიკული ბედი საკმარისია იმის დასანახად, როგორი „ლაზათით“ იყო ეს ყველაფერი ორგანიზებული და მერე – კვალწაშლილი! რამდენი წელი დასჭირდა გამოძიებას და რამდენი ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა და გაამწარა კორტების სპეცოპერაციამ თუ შარდენბარიდან დაწყებულმა სახელმწიფო კრიმინალურმა მენტალიტეტმა – მათ შორის იმ, აწ კი უკვე ბედგამწარებულ ადამიანებს და მათ ოჯახებსაც ვგულისხმობ, მკვლელობის ლიცენზიები რომ დაურიგეს… 😦
და რომ არა ქიბარ ხალვაში, რუსთავი2 მუდამ სააკაშვილის უნდა იყოს?
მაინტერესებს, მედია დამცველებს და მედია ექსპერტებს, უფლებადამცველებს ვეკითხები – ვინმეს ეჭვი გეპარებათ, რომ სწორედ მიხეილ სააკაშვილი იყო რუსთავი2-ის რეალური მფლობელი? ვინმეს ეჭვი გეპარებათ, რომ რამდენიმე ათეულობით მილიონი ლარის ვალს მიხეილ სააკაშვილი ისე არ აპატიებდა რუსთავი2-ს, რომ იქ საკუთარი ინტერესები და გავლენა არ ჰქონოდა? ისე კი, ხალვაშის 7 მილიონის პრეტენზია რა მოსატანია, ნახეთ, მიშას (ჰო, რა გიკვირთ, 2012 წლის ბოლომდე ხომ მიშა იყო სახელმწიფოც, კონსტიტუციაც, კანონიც და სასამართლოც!) რამდენი აქვს ჩაჩხრიალებული სახელმწიფო ჯიბიდან რუსთავი2-სთვის!.. ჩვენში დარჩეს და, თუ ინვესტიციებს სწორად დავთვლით, უპრიანია, სწორედ მიშა იყოს აღიარებული რუსთავი2-ის ყველაზე “კეთილსინდისიერ შემძენად”! რაც მაგან ამ ტელეკომპანიის გახედვნაზე და [საკუთარ] ჭკუაზე მოყვანაზე იზრუნა, რაც მაგან რუსთავი2-ს ვალები აპატია (ყველა ჩვენგანის ხარჯზე, რა თქმა უნდა!), რა გასაკვირი იქნებოდა, თავად რომ შეეტანა საჩივარი ყარამანიშვილებზე?! აფსუს, გულჩვილობა და მოკრძალება როგორ ღუპავს ჩვენს ექს-პრეზიდენტს?!
ბევრი მედიაექსპერტი ფიქრობს, რომ ხელისუფლების მიმართ კრიტიკულობა იმდენად მნიშვნელოვანია, ყველაფერს ანეიტრალებს. – მერე რა, რომ რუსთავი2 ბევრს ცრუობს, მერე რა, რომ ბევრს აყალბებს, მერე რა, რომ მოდელირების ჩემპიონებად ისინი დარჩნენ, მერე რა, თუ ვინმე გრიშენკოს მიერ სხვისი გამხმარი ვენახის ანაზღაურებული „აჩეხვა“ ლამის მეორედ მოსვლად მოგვაჩვენეს, მერე რა, თუ ტრადიციულად ისე აყალბებდნენ ინგლისურიდან თარგმანს, რომ მრავალჯერ ნატოს ხელმძღვანელობის და დიპლომატების გაოცება და აღშფოთება გამოიწვიეს… – ოღონდ მათ ხელისუფლების მიმართ კრიტიკულობა არ მოგვაკლონ და ეგ ყველაფერი მცირე ნიუანსებიაო, ლამის ისეთი საბავშვო „ონავრობები“, კაცს რომ ღიმილი მოგეფინება სახეზე…
არადა, ჯერაც არ არის გამოძიებული და დასრულებული დაშინების, შანტაჟის ან სულაც მოსყიდვის ის საქმეები, რასაც მედიის მიმართ ნაციონალური ხელისუფლება 2004-2012 წლებში ახორციელებდა. ჯერაც არაა გამოძიებული „იმედის“ შტურმის ორგანიზატორები, ამ ვერაგული განზრახვის მასშტაბები, და ამ დროს დაზარალებულ ჟურნალისტთა საქმეები წლობით თაროებზეა შემოდებული. და სანამ ამაზე ფეხს ვითრევთ, სანამ ეს მივიწყებული გვაქვს საზოგადოებასაც და მედია ექსპერტებსაც, მერე ნუღარ გვიკვირს, რომ ქიბარ ხალვაშის და მიხეილ სააკაშვილის დიდი ხნის წინ დაწყებული გარიგება და გამორიგება ისევ ქიბარ ხალვაშის საჩივლელი გახდა, რადგან თქვენ თუნდაც უსამართლო სტატუს-ქვო გაწყობთ და თქვენი პოზიცია, ძვირფასო მედიაექსპერტებო, მაპატიეთ და, სამართლებრივი კუთხიდან, მგონი, მარაზმია. და თუ მართლა ასე ფიქრობთ, გამოდით და თქვენს სტუდენტებს ღიად უთხარით, – რომ გირჩევნიათ წართმეული სამუდამოდ წამრთმევს დარჩეს და მატყუარამ ისევ მოიტყუოს, ოღონდ კი სახელმწიფო გააკრიტიკოს. რომ თქვენი იმპერატივი სამართლიანობის აღდგენა ვერასოდეს იქნება, თქვენ კრიტიკული [ცალმხრივად კრიტიკული!!! Sic!] მედიის შესანარჩუნებლად გვარამიას კი არა, გებელსსაც დაუჭერდით მხარს – ხომ გასაგებია, რომ მაგალითად, ადენაუერის მთავრობისთვის საუკეთესო კრიტიკოსი – თქვენი ლოგიკით, – სწორედ გებელსი იქნებოდა!
მე რამე მეშლება და ეგ არ გითქვამთ? ბოდიში, მაგრამ რომ მოვახერხო და დაგანახოთ, რომ სწორედ აქეთკენ მიდის ეს მართლაც და საოცრად და განსაცვიფრებლად აშლილ-ჩაშლილი საქმე, და თქვენი უმრავლესობის კეთილი ზრახვებით მოფენილი გზა, მერე რაღას იტყვით? თვალებს ხომ არ დახუჭავთ?
თქვენ რომ ეს საკითხი გაწუხებდეთ, იმის შემდეგ მაინც, რაც დამტკიცდა, რომ მიხეილ სააკაშვილი მართავს გვარამიას, მიხეილ სააკაშვილის საკმაოდ სისხლიან გეგმებზე ნიკა გვარამია წყალში პირს იგუბებს და ერთ ადგილზე არ აგზავნის მისთვის და მისი გუნდისათვის სისხლისდასაღვრელი ნეტარი სცენარის ავტორს („სტოპრო სისხლი დაიღვრება, ქინძი ვიყოო“, – სიხარულს რომ ვერ ფარავს), ამის შემდეგ უნდა მოგეთხოვათ მაინც, რომ გვარამია გადამდგარიყო. ამის შემდეგ მაინც უნდა მიმხდარიყავით, ვისი სცენარით ლუღლუღებენ “განრისხებული” ყარამანიშვილები. მაპატიეთ, თუ შორენა შავერდაშვილის გარდა, მსგავსი რამ არავისგან მომისმენია ჯერ. იმედი მაქვს, რომ გამომრჩა და ბევრმა თქვით, ან იფიქრეთ მაინც, მაგრამ, (არ ვიცი, რატომ), მოგერიდათ…
რატომღაც მგონია, რომ თქვენც და იმ ოთხ მუშკეტერსაც, კარდინალ ნიკა რიშელიეს დაცვა (აირია ქვეყანა, მაჭკატ! ან მუშკეტერებს აერიათ რამსები და ან რიშელიეები იქცნენ წმინდა სებასტიანებად!) რომ აქვთ დავალებულ-დაფინანსებული, სავარაუდოდ, – ჰერცოგ რიშელიეს ქანდაკების ქალაქიდან, სწორედ ეს გაქვთ ამოცანად დასახული – გაცნობიერებულად თუ გაუცნობიერებლად – რომ ნიკა გვარამია, გიგა ბოკერია და მათი პატრონი იყონ სამუდამოდ რუსთავი2-ის პატრონებად!
ნუთუ ესაა Rule of Law?
ან – Without Justice There Can Be No Peace!?
======
ხელისუფლებას
ახლა კი, მოდით სერიოზულად დავილაპარაკოთ იმაზე, რა ხდება და როგორ ხდება პოლიტიკურ ფრონტზე. ვის მიმართ მაქვს პრეტენზიები და როგორი. დარწმუნებული ვარ, რუსთავი2 და მისი მხარდამჭერები უახლოესი ერთი გვერდის ციტატებს მაინც საკმაოდ ხალისით გაავრცელებენ.
რა თქმა უნდა, პირველ რიგში პრეტენზიები მაქვს ხელისუფლების და სახელმწიფოსთან აფილირებული სტრუქტურების და პერსონების მიმართ. როდესაც დღეს მთელი მსოფლიო რუსთავი2-ის მიმართ წარმოებულ „პოლიტიკურ პროცესზე“ საუბრობს, აბა კარგად გაიხსენეთ, თავად ხომ არ მიეცით ამის საფუძველი? თავად ხომ არ გითქვამთ, რომ „რუსთავი2 სიცრუის მანქანაა“? მაპატიეთ, რომ პოლიტიკის და დიპლომატიის ანბანს გიკითხავთ, მაგრამ აღიარებული ნორმებით, არსებობს პოლიტიკურად მნიშვნელოვანი განსხვავება ამ ორ ფრაზას შორის – „რუსთავი2 ცრუობს“ (რაღაც კონკრეტულ საკითხზე, რასაც არგუმენტიც უნდა მოჰყვეს მაშინვე!) და „რუსთავი2 სიცრუის მანქანაა“. როდესაც თქვენ და თქვენი გუნდი არ ერიდებოდით ამ ტიპის განცხადებებს, და მით უფრო, თუ ამ ტიპის განცხადებების შემდეგ მათი დასაბუთება საჭიროდ არც მიგაჩნდათ, ეს განცხადებები ჰაერში არ ქრება, არამედ მძიმე ტვირთად ილექება და საჭირო მომენტში თქვენს მიმართ ჭურვივით იქნება ნასროლი. ისიც ხომ არ გითქვამთ, ვინმეს – „რუსთავი2 დაიხურება“? რუსთავი2-ის ჟურნალისტებს რამენაირად ხომ არ დამუქრებიხართ? არსებობს მარტივი დაუწერელი ან იქნებ დაწერილი წესიც – მედია- და არც უფლებადამცველი ორგანიზაციების მიმართ, ან მათი ჟურნალისტების / უფლებადამცველების მიმართ უსაფუძვლო თუ ზოგადი კრიტიკა მიუღებელია. ხოლო თუ ხელისუფლებაში ხართ და დასახელებული ორგანიზაციების/პირების მიმართ ამბობთ, რომ რამეს გამოიძიებთ, რამეს დაადგენთ, სიმართლეს სახეზე ააფარებთ და სააშკარაოზე გამოიყვანთ, ჩათვალეთ, რომ უკვე საკმაოდ მოლიპულ გზაზე შედგით ფეხი – რადგან მათ თქვენი კრიტიკა ევალებათ, ხოლო თქვენგან მათი კრიტიკა კი – ზეწოლად აღიქმება! განსკუთრებით დაუშვებელია, თუ მერე თქვენს „დაპირებას“ ვერც დაადასტურებთ და არც ბოდიშს მოიხდით! გარდა იმისა, რომ ეს უკვე თქვენს წინააღმდეგ რეაქტიულ ჭურვებად იქცევა ხოლმე, ამით ხომ ამ ადამიანებს კიდევ უფრო [მიკერძოებულად] კრიტიკულს გახდით თქვენს მიმართ?
მედიის და უფლებადამცველი ორგანიზაციების მიმართ პასუხის მოთხოვნის და დაჩმორების საფრთხე სწორედაც რომ მიხეილ სააკაშვილის ბატონობის დროს იყო, მაგრამ აბა გაიხსენეთ, მიშა და მისი გამოწურთნილი გვარდია ღიად, საზოგადოების წინ სიტყვით რომ თითქმის არასდროს იმუქრებოდნენ! ეს იმ დროს, როცა ბოკერია, უგულავა და მერაბიშვილი მართავდნენ ქართულ მედიას და ნიუსრუმისთვის მთავარი ამბების ჩამონათვალსაც კი (კრიტიკულ დღეებში მაინც) სწორედ ნაცმოძრაობის ქურუმები ადგენდნენ პირადად! ეს მაშინ, სამივე მთავარი არხის რეპორტაჟი ხაშურის პოლიციის განყოფილებაში საეჭვო ვითარებაში გარდაცვლილი დაკავებული პირის დაკრძალვის შესახებ, არამცთუ ტყუპისცალებივით მსგავსი, არამედ ერთი ადამიანის დნმ-ივით ზუსტად ერთიდაიგივე რომ იყო!
გამოდის, რომ თქვენი ბამბაც ჩხრიალებს! იქნებ ხელისუფლებაში ყოფნის მე- 3 წლისთავზე მაინც დავასკვნათ, რომ ბამბაც სახიფათოა? ყოფილმა პრემიერ მინისტრმა ბიძინა ივანიშვილმა, მოქალაქეობაში დაბრუნების შემდეგ დააამკვიდრა ჟურნალისტების გაწურვის, მიჭირხვნის და ჩაანალიზების მეთოდოლოგია და, ვფიქრობ, დათვური სამსახური გაუწია ამით „ქართული ოცნების“ მთავრობას. ჯერ ერთი, მიუხედავად იმისა, რომ მას დღეს ოფიციალურად უკვე ხელისუფლის სტატუსი აღარ აქვს, მისი მოქალაქეობა რიგით მოქალაქეობად ნამდვილად ვერ აღიქმება. თავად ამბობს, ხელისუფლება იმიტომ მისმენს, ხალხში ავტორიტეტი მაქვსო. ბევრი ამას ისე თარგმნის, რომ მას ხელისუფლებაზე გავლენა აქვს და ამაში ნამდვილად არის ლოგიკა. იქნებ იმ მხრივ მაინც გააფრთხილოს ხელისუფლების მოქმედი პირები, – რასაც მე ვიტყვი, თქვენ ავტომატურად ნუ დაიწყებთ იმის გამეორებას, რადგან ჩემი და თქვენი პასუხისმგებლობა უკვე მნიშვნელოვნად განსხვავებულიაო!
რამდენიმე თვის წინ, საქართველოში მოქმედი ერთ-ერთი გავლენიანი ორგანიზაციის მორიგი ანგარიში უნდა ყოფილიყო. თავდაპირველად დაანონსებული ანგარიშის თარიღი გადაიწია, და არ გამოვრიცხავ – იმიტომ, რომ შედარებით მოკრძალებული მასშტაბის ღონისძიება შემდეგ უფრო გაფართოებულ ფორმატში ჩატარდა, სადაც ორგანიზაციის სათაო ოფისის წარმომადგენელმა ქალბატონმა (იქნებ, სპეციალურად ჩამოსულმაც) სხვა მესიჯებთან ერთად განსაკუთრებული აქცენტი იმაზე გააკეთა, ჩვენ მთელ მსოფლიოში 60-ზე მეტი განყოფილება გვაქვს და თითოეულის უფლებებს და ყველა თანამშრომლის ხელშეუხებლობას სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე (ვუტრირებ!) დავიცავთო! არადა, ისეთი ქვეყნიდან არის ის დალოცვილი ქალბატონო, გაცილებით უპრიანი იქნებოდა, თავის ქვეყანაში ატარებდეს მეტ დროს და იქ იბრძოდეს მედიის და უფლებადამცველთა უფლებებისათვის! მაგრამ მისი მესმის, რადგან წინა თვეების განმავლობაში ყოფილი და ახლანდელი პრემიერ-მინისტრების მხრიდან, თუ პარლამენტართა მხრიდანაც მართლაც ვრცელდებოდა საქართველოში მათი ოფისის წარმომადგენლის მიმართ ძალიან კრიტიკული განცხადებები და იმის დაპირებები, რომ მისი წარსული საქმიანობა და დარღვევები სააშკარაოზე იქნებოდა გამოტანილი! შედეგი? – ნოლი! არა, – მინუს 10! ადამიანურად შეიძლება მესმოდეს ბიძინა ივანიშვილის, როცა რუსთავი2-ის ჟურნალისტებს მიმართავდა – “ამიხსენით, ჩემგან რა ზეწოლა განიცადეთ, სამი წელია კი გაკრიტიკებთ, მაგრამ კონკრეტულად როდის შევზღუდე თქვენი უფლებებიო!” მაგრამ ფაქტია, მედია ძალიან რეაგირებს ამ ტიპის კრიტიკაზე, და აჯობებს, პრეტენზიები იყოს ძალიან კონკრეტული და დასაბუთებული, ხოლო ხელისუფლების მხრიდან – განსაკუთრებით დასაბუთებული, ან – სულაც არ იყოს. ამ ბოლო დღეებში ამ მხრივ სასიკეთო ცვლილებებს ვხედავ, მაგრამ, ვაი რომ, ნაგვიანები მგონია.
რაც შეეხება იმას, რომ ხელისუფლება ერევა სასამართლოს მუშაობაში, ლოგიკური ეჭვი შეიძლება იყოს, რადგან აშკარაა, რომ რუსთავი2-ის საქმიანობა საკმაოდ ხშირად ემსახურება არა იმდენად სიმართლის დადგენას, არამედ – მოდელირებისა და აგრავაცია-სიმულაციის გზით მთავრობის დისკრედიტაციას, და ამისთვის მათ უმაღლესი პილოტაჟის კურსები აქვთ გავლილი. (აი, სხვებს მოუვუწოდებდი, არ ჰქნათ მეთქი და მე თავად წამცდა ზოგადი და არაკონკრეტული კრიტიკა! – ბოდიშს ვიხდი!). ხელისუფლების წევრებიც ადამიანებია და უცნაური იქნება, ვიფიქროთ, რომ თავიანთ განწყობაში მაინც აბსოლუტურად ნეიტრალურები არიან! თუმცა, მთავარი ისაა, რეალურად ხომ არ ხდება სასამართლოზე გავლენის მოხდენა ხელისუფლების მხრიდან. და თუ რუსთავი2-ის ადვოკატებს ამის ფაქტები აქვთ, რა თქმა უნდა, ეს ფაქტები ზემოდგომი ან სულაც სტრასბურგის სასამართლოს გამოძიების საგანი გახდება. ამავე დროს, თუ გავლენაზე ეჭვი არსებობს, უცნაურია, თუ ხელისუფლება, დავუშვათ და ამას ახერხებს, ჯერ ერთი რატომ მხოლოდ ხანდახან “ახერხებს”, რატომ “ახერხებს” ისე, რომ თავად მისი იმიჯი უფრო ზიანდება, და რატომ არის ასე განსხვავებული თავად ხელისუფლების წარმომადგენელთა რეაქციები? ფაქტია, რომ ბევრი პარლამენტარი – პარლამენტის თავმჯდომარისა და უმრავლესობის ლიდერის ჩათვლით, ორი დღის წინ არ მალავდა თავის უკმაყოფილებას სასამართლო პროცესის ფორმით (ზეპირი მოსმენის გარეშე!) და სრულიად მიუღებელი გაშუქებით (უფრო სწორედ – არასათანადო და ნაგვიანები გაშუქებით!), მაშინ როცა ამ პროცესისადმი საზოგადოების ინტერესი მართლაც ძალიან მაღალია. სწორედ ამას მოჰყვა ის, რომ საღამოს 5 საათზე გამოტანილი მოსამართლის გადაწყვეტილება არავინ არ გაახმაურა მაშინვე, არავინ არ მიიტანა ჟურნალისტებამდე ეს ამბავი, ხოლო რუსთავი2-ის საინფორმაციომ კი 23:30-ზე გამოუშვა სპეციალური ღამის ახალი [მოდელირებული?] ამბები და მთელ მსოფლიოს ამცნო, თითქოს მოსამართლემ გადაწყვეტილება ღამით მიიღო!! ახლა, როცა საქართველოს შესახებ ნებისმიერ კრიტიკულ ანალიზში ეს “ღამით მიღებული გადაწყვეტილება” ფიგურირებს, ამის გამოსწორება გაცილებით ძნელია… ეს განსაკუთრებით გულდასაწყვეტია, რადგან ამას ის პარტია გვიკიჟინებს, ვინაც “ღამურა ნოტარიუსების” მთელი არმია შექმნა და ღამის პროცედურები საკუთრების ახევის მახინჯ პრაქტიკად აქცია!
ამჟამად არ შევდივარ ამ საქმისწარმოების დეტალების განხილვაში, ჯერ ერთი იმიტომ, რომ ნამდვილად ვერ დავიკვეხნი იურიდიულ კვალიფიკაციას, და უფრო კი იმიტომ, რომ ისედაც აბურდულ-დაბურდული პროცესი კიდევ უფრო არ დავაზარალო. თანაც იყო პრეზიდენტის, პარლამენტის თავმჯდომარის, იუსტიციის საბჭოს წევრთა განცხადებები, რომ ის ზეწოლა და თავდასხმები, რაც მოსამართლეზე და ზოგადად სასამართლოების (მათ შორის – საკონსტიტუციო სასამართლოს) მიმართ ისმის, ძალიან დააზარალებს ზოგადად სასამართლო სისტემის მიმართ ნდობას და უმჯობესია, დაველოდოთ ამ სისტემის ზემდგომი ორგანოების მხრიდან მოსამართლე ურთმელიძესთან საუბრის კონკრეტულ შედეგებს.
==================
არასამთავრობო სექტორს
თავად ამ სექტორში ვიყავი ლამის 15 წელი, და პირდაპირ მინდა გითხრათ, ჩემი აზრით, საკმარისი ალღო, ცოდნა და ნიჭი გაგაჩნიათ იმის გასარჩევად, რომ მიხვდეთ, აღნიშნული პროცესები ვის წისქვილზე ასხამს წყალს.
გასაგებია, რომ თქვენი საქმიანობის წესიდან და ლოგიკიდან გამომდინარე, თქვენ ყველაზე მეტად მოქმედი ხელისუფლების მიმართ კრიტიკა გევალებათ და არა – წარსულ ხელისუფლებასთან მოქმედის შედარებითი დახასიათება.
ნამდვილად გამიჭირდება ეჭვი შევიტანო ხელისუფლების მიმართ ანა ნაცვლიშვილის კრიტიკის სამართლიანობაში, როდესაც სწორედ ანა ნაცვლიშვილი იცავდა სააკაშვილის მიერ დაწყებული სოფტ-სტილის მედია ტერორის ერთ-ერთ პირველ მსხვერპლს – შალვა რამიშვილს! როგორ შეძლება დავივიწყო ქეთი ხუციშვილის, ნინო ლომჯარიას და სხვათა წვლილი სიტყვის თავისუფლების დასაცავად „ეს შენ გეხება!“, “Must Carry, Must Offer” და სხვა საპროტესტო აქციებში?! როდესაც ჩემს ნაწერებში მიხეილ სააკაშვილის მიერ მედიის მიტაცებაზე პირველ ოფიციალურ ანგარიშებს ვიყენებდი, ეს ხომ სწორედ Transparency International-ის, Human Rights Watch-ის, Freedom House-ის, „ღია საზოგადოება – საქართველოს“ და ევრაზიის ფონდის ანგარიშებია… როცა ნინო ზურიაშვილის სტუდია „მონიტორის“ და ნანა ლეჟავას GNS სტუდიის ფილმები იყო სააკაშვილის რეჟიმის მხილების ლამის ერთადერთი ვიდეომტკიცებულებები, ეს ხომ სააკაშვილის რეჟიმის ზოგიერთ მოძულეთა მიერ მწარედ მოძულებული სოროსის ფონდის სახსრებით და პოლიტიკური დახმარებით გადაღებული ფილმებია! ბევრმა ალბათ ისიც არ იცის, რომ ამერიკაში სააკაშვილის რეჟიმის მიმართ პირველი საკმაოდ კრიტიკული სიტყვები სწორედაც რომ სოროსის ინსტიტუტის მმართველთა საბჭოზე გაისმა, ჯერ კიდევ 2005 წლის მაისში, როდესაც იქ თავისი ორგანიზაციის ყოფილ ხელმძღვანელთა საქართველოს მაშინდელ მთავრობაში მასიურად გადაბარგების ფაქტზე და ნაცმოძრაობის ხელისუფლების სხვა საშიშ, არადემოკრატიულ ტენდენციებზე ისაუბრეს…
გავბედავ და გკითხავთ, ბატონებო და ქალბატონებო: თქვენ მაქსიმალისტები ხართ, თუ ოდნავ მაინც, რეალისტები? ნაცმოძრაობას და ოცნებას შორის პარალელებს რომ ავლებთ, ჯანდაბას, ზოგ რამეში იქნებ დაგეთანხმოთ, მაგრამ ტოლობის ნიშნებამდეც რომ მიირბინეთ უკვე ზოგიერთმა, ამის ფაქტები მართლა გაქვთ, თუ მხოლოდ წინათგრძნობებს ეყრდნობით? თუ ზოგ თქვენგანს სასურველი რეალობად ელანდება და მესამე პროდასავლური ცენტრის ჩამოყალიბების ოცნებებში ისე შორს გაიჭერით, რომ ნიკა გვარამიას ხელში დატოვებული რუსთავი2 უკვე საკუთარი გგონიათ და ნიკა გვარამიასეული ბორდის წევრობაზე ოცნებებმა აგამჩატათ? (ძალიან ბედნიერი ვარ, რომ ეს ბოლო პასაჟი ყველას არ ეხება!)…
„წყალნი წავლენ და წამოვლენ, ქვიშანი დარჩებიანო!..“ და ვინ იქნება ეს „ქვიშანი“? ნიკა გვარამიას და მიხეილ სააკაშვილის რუსთავი2-ში სამუდამოდ კურთხევა ხომ არ იქნება ის „ქვიშანი“, რითაც არა მგონია, დიდხანს იამაყოთ? მათ ბორდებში ყოფნის საეჭვო სიამოვნებაზე რომ არაფერი ვთქვა!..
მეტს არაფერს გეტყვით… წიწილებს შემოდგომაზე ითვლიან… იმედია, შემოდგომამდე მშვიდად მივაღწევთ, ყველა – ჩვენ-ჩვენი გაკვეთილების მშვიდად, გონებით გააზრებისა და ფიქრის წყალობით და არა ისე, ემოციურ-თვალანთებულად, როგორც ეგ გვემართება ხოლმე: მე ხშირად – მიშას, და ბევრ თქვენგანს კი – ბიძინას ხსენებაზე… ისე, ბიძინა ივანიშვილი რომ არა, იქნებ დღესაც უსაფუძვლო ოცნება ყოფილიყო სააკაშვილის რეჟიმის მშვიდობიანად და უსისხლოდ მოცილება… (ამას რომ ვამბობ, არ ვფიქრობ, რომ ეს მხოლოდ მისი დამსახურებაა, მაგრამ უმადურობაც არ ეგების).
ჰო, მართლა, ერთმა ძალიან ლიბერალმა ადამიანმა, მედიის ბრწყინვალე პროფესიონალმა, რომელიც მშვენივრად ერკვევა წარსულ და ახლანდელ მთავრობების არსსა და რაობაში, და „ქართული ოცნების“ მედგარი კრიტიკოსია, მასთან სტუმრობისას ისეთი რამ მითხრა, რომ მეც კი გავვოგნდი (ამაზე არ მიფიქრია): არ მგონია, რომ ამის რეალური შანსი იყოს ახლა საქართველოში, თორემ თუ მიშა და ნაცმოძრაობა ხელისუფლებაში დაბრუნდა, არავის ეჭვი არ უნდა შეგვეპაროს, რომ სწორედ იმას იზამს ბორის პაიჭაძის სახელობის დინამოს სტადიონზე, რაც პინოჩეტმა ჰქნა სანტიაგოს ნაციონალურ სტადიონზე – საკონცენტრაციო ბანაკად აქცევს და ყოველდღე რამდენიმე ათეულს დაგვხვრეტსო… ალბათ, არ დამიჯერებთ სიტყვაზე, მაგრამ ამ ადამიანს, მისი თანხმობის გარეშე, ვერ დავასახელებ და ისე კი ამ საუბარს სხვებიც ისმენდნენ და არავის გაგვცინებია…
დაფიქრდით იმაზე, ვინ როდის და როგორ ხეირობს… ან ვინ და როგორ იხეირებს თქვენი, იქნებ გულწრფელი, მაგრამ ვაითუ ხშირად მიამიტი ცეცხლოვანი ტირადებით. მე ბევრს ვფიქრობ ამაზე, როცა ზოგიერთი ვაიპოლიტიკოსის და ზოგიერთი ფეისბუქის ფრენდის აზრებს და გეგმებს ვეცნობი და ლორდ ჰესტინგსის სიტყვები მახსენდება „რიჩარდ მესამიდან“: „ჩვენ, მოკვდავნი, ერთმანეთის სახეს ვცნობთ მხოლოდ, და არა – გულებს!..“
========
დასავლელ დიპლომატებს
მიხეილ სააკაშვილის დადებითი მხარე იყო ის, რომ მან დემოკრატიის საფუძვლებიც იცოდა და დასავლურად საუბარიც შეეძლო.
მიხეილ სააკაშვილის ნაკლი იყო ის, რომ მას დემოკრატიის საფუძვლების და დასავლურად საუბრის მანერებიც, უხშირესად, ერთი რამისთვის სჭირდებოდა – თავისი აღმოსავლურ-აუტოკრატული მისწრაფებების შესანიღბად. არ ვიცი, რამდენად მოახერხა მან, რამე ესწავლა საქართველოში ფიასკოს შემდეგ. ვშიშობ, მხოლოდ ის, რომ თავისი ზრახვები უკეთ უნდა დაფაროს. თუმცა მისი სატელეფონო საუბრები ამის საფუძველსაც ნაკლებად იძლევა.
გასაგებია, რატომ მოგწონდათ მიხეილ სააკაშვილი – თქვენებურად საუბრობდა და ეფექტური იყო. გასაგებია, რატომ გინდათ მისი ენერგიის, ქარიზმის და ტალანტის გამოყენება უკრაინაში… ღმერთმა მოგახმაროთ! და გულწრფელად ვუსურვე გუშინაც უკრაინიდან ჩამოსულ ახალგაზრდებს, მაქსიმალურად გამოიყენონ სააკაშვილის და მისი გვარდიის ცოდნა კორუფციის წინააღმდეგ, ოღონდ, ყურადღებით ადევნონ თვალი, რომ კორუფციონერთა საწინააღმდეგოდ ამუშავებული მანქანა მერე ბიზნესმენთა (მათ შორის, – პატიოსან ბიზნესმენთა) საწველ მანქანად არ აქციოს, რადგან იქედან ბიზნესმენების გატყავებამდე მანქანას უკვე ძალიან მცირე მოდიფიკაცია თუ სჭირდება და მიხეილ სააკაშვილის გუნდს ამაზე ხელისწაცდენის დადასტურებული და მათ მიერვე აღიარებული მავნე მიდრეკილებები აქვს, რის გამოც საქართველოში ათეულ ათასობით საჩივარია შეტანილი წინა ხელისუფლების მხრიდან ქონების უკანონო წართმევაზე.
მაგრამ ხომ ხედავთ, რომ ეს ადამიანი თქვენი პრობლემების სათავეცაა?
ნუთუ ვერ ხედავთ, რომ ის თქვენს ჭკუაზე არ ივლის და თქვენს დავალებებს თავის სასარგებლოდ შეცვლის და შეატრიალებს?
ნუთუ ვერ ხედავთ, რომ ოდესის გუბერნატორობის პირობებში იგი საქართველოში არეულობის მოწყობაზე ოცნებას თავს არამცთუ ანებებს, არამედ უკვე სისხლის დაღვრის სცენარებზე მუშაობს?
მიხეილ სააკაშვილმა წელს რამდენჯერმე ღიად და აშკარად განაცხადა, რომ იგი და მისი პარტია საქართველოში დაბრუნდებიან და რომ ეს წელსვე – 2015 წლის შემოდგომაზე მოხდება!
ორი კითხვა მაქვს ამასთან დაკავშირებით:
- როგორ უნდა მოხდეს ეს 2015 წელს, თუ მორიგი არჩევნები მხოლოდ 2016 წლის ოქტომბერშია დაგეგმილი?
- და იქნებ იმაზეც დაფიქრდეთ, რატომ სურს მიხეილ სააკაშვილს ასე ხაზგასმით, რომ ეს მაინცდამაინც წელს მოხდეს?
მგონი, პასუხები ძალიან მარტივია:
- მიხეილ სააკაშვილმა მშვენივრად იცის, რომ იგი და მისი პარტია არჩევნების გზით ხელისუფლებაში ვერ მოვა! საქმე იმაშია, რომ თუნდაც IRI-ის NDI-ოს მონაცემებით იმ დროს, როცა ქართული ოცნების რეიტინგი ლამის 2-3-ჯერ შემცირდა (ახლა არ ვაპირებ ამ საკითხის დამაჯერებლობის განხილვას), ნაცმოძრაობის რეიტინგი აბსოლუტურად არ გაზრდილა! ეს რას ნიშნავს? – იმას, რომ ხალხი შეიძლება იმედგაცრუებული კია „ქართული ოცნებით“, მაგრამ იგივე ხალხი მაინც არ აპირებს ხელისუფლებაში დააბრუნოს ის პარტია, რომელმაც მასობრივი გაყალბებებით, მედიის დაქვემდებარებით, უსამართლო სასამართლოებით, პოლიტიკური ოპონენტების დევნით და ამისათვის პოლიციის და ზონდერების გამოყენებით, ბიზნესის გატყავებით, ციხეების გადავსებით და პატიმრების მიმართ სასტიკი და დამამცირებელი მოპყრობით, და სულაც – წამებით, დაამახსოვრათ თავი.
ის, რაც თქვენ მოგწონდათ მიხეილ სააკაშვილის მთავრობაში, იყო [ძალიან სერიოზული დაშინების] აისბერგის მომხიბვლელი წყალზედა ნაწილი. ის რაც ჩვენ ვიცოდით და თქვენც დაინახეთ 2012 წელს და შემდეგ, იყო ამ აისბერგის ამაზრზენი დაფარული ნაწილი. და სანამ ნაციონალური მოძრაობის ლიდერს არც პასუხი უგია ამაზე და არც ბოდიში მოუხდია, სანამ ეს პარტია თავის კრიმინალ ლიდერებს არ გამიჯვნია, ილუზიაა იმაზე ფიქრიც კი, რომ ეს პარტია ხელისუფლებაში დაბრუნდება. არა მგონია, ილუზიების ტყვეობაში დარჩენა რამენაირად სასარგებლო იყოს.
2. და რატომ მაინცდამაინც ახლა – შემოდგომაზე? იქნებ საკუთარ თავს ჰკითხოთ, რამე ხომ არ ხდება შემოდგომის შემდეგ (ანუ დეკემბერში!), რაც მიხეილ სააკაშვილის ისედაც აქტიური პიროვნების კატასტროფულ მოუსვენრობას და აჩქარებას განაპირობებს?
პასუხი ზედაპირზე ძევს – დეკემბერში საქართველოს მხრიდან ევროკავშირთან ასოცირების ხელშეკრულების მესამე პაკეტის შესრულება უნდა მოხდეს, და ამის საფუძველზე ვიზალიბერალიზაციის პროცესის შესახებ გადაწყვეტილება უნდა იქნეს მიღებული!
მიხეილ სააკაშვილისა და მისი გუნდისათვის, რომელიც მთელ თავის პროპაგანდისტულ მანქანას „ქართული ოცნების“ “პრორუსულობაზე” აგებს, ყველაზე დიდი კატასტროფა სწორედ შარშან ასოცირების ხელსეკრულებაზე საქართველოს ხელმოწერა იყო! და დღესაც, უცნაური რეალობების გამო, ვლადიმერ პუტინზე ლამის მეტად სწორედ მიხეილ სააკაშვილი ცდილობს, რომ საქართველოს ხელისუფლებამ ვიზალიბერალიზაციაზე შეთანხმებას ვერ მიაღწიოს! ეს ხომ საქართველოს ხელისუფლებაში მისი რევოლუციური მობრუნების გეგმებს საბოლოოდ დაასამარებს! ამის დასტურად ისიც გამოდგება, როგორი გააფთრებული მცდელობა განახორციელა რამდენიმე დღის წინ საქართველოს პარლამენტში ნაცმოძრაობის ახალგაზრდა დეპუტატთა ჯგუფმა, როცა ევროკავშირ-საქართველოს საპარლამენტო ასოცირების კომიტეტის სხდომაზე რეზოლუციის პროექტში ისეთი პუნქტების ჩართვა მოითხოვეს, რაც ასოცირების პროცესს ფაქტიურად გააჩერებდა. რამდენადაც ვიცი, სხდომაში მონაწილე ევროპელმა პარლამენტარებმა ნაცმოძრაობის წევრთა ამ თვითლუსტრაციით გაოცება ვერ დამალეს, – როცა დეკლარირებულად პროევროპული უმცირესობის წევრები სპეციალურად ცდილობდნენ ევროპისაკენ საქართველოს სვლის შეჩერებას. საბედნიეროდ, მათ მიმართ სხდომის თავმჯდომარისა და ევროპელი პარტნიორების შემჩნევებმა, პროცედურულ დარღვევებზე მითითებამ და სხდომის საერთო სულისკვეთებამ ეს პროვოკაციული გეგმა ჩააგდო, მაგრამ ხომ აშკარაა, რომ ეს ქარი ოდესელი პოლიტემიგრანტის დათესილია! და ის კი თავის გეგმებზე ხელს არასდროს იღებს?!.
გეგმები კი, სავარაუდოდ, ასეთია – ვიზალიბერალიზაციაზე უარის შემთხვევაში ქვეყანაში გამოსვლების დაწყების ორგანიზება, რომ ვითომ საქართველოს რუსეთისკენ სვლა შეაჩერონ და ამავდროულად – პრორუსული ორიენტაციის პარტიების მხარდამჭერებთან შეჯახების პროვოცირებით – ქვეყნის დესტაბილიზაციის ფონზე „რევოლუციური სიტუაციის“ შექმნა, ბარიკადებით, სისხლისღვრით და ჯერ კიდევ აღმოუჩენელი იარაღისა და საკუთარი შეიარაღებული მომხრეების ასპარეზზე გამოყვანით. იმედია, ამ გეგმების მტკიცებულებები მხოლოდ საეჭვო წარმომავლობის, თუმცა, სავარაუდოდ, საკმაოდ ავთენტური სამხილები არ იქნება, და სახელმწიფო გადატრიალების და შეთქმულების საქმეზე დაწყებული გამოძიება დაუსრულებელ პროცესად არ იქცევა.
და სანამ მიხეილ სააკაშვილი, საქართველოში მეორე რევოლუციის მოწყობის ჟინით, რუსთავი2-ის თავისი პოლიტიკური მიზნებისათვის გამოყენებაზე უარს არ ამბობს, თქვენი ნამდვილად სწორი მოწოდება საქართველოში მედიის დამოუკიდებლობის და მედიაპლურალიზმის დასაცავად (თუკი სააკაშვილის ამ მცდელობებს ღიად არ გაემიჯნებით), ხომ ცუდად შეიძლება იქნეს აღქმული მოსახლეობის დიდ უმრავლესობაში?! როგორც – არა რუსთავი2-ის დაცვა, არამედ – მიხეილ სააკაშვილის და მისი ზონდერების ავანტურისტული გეგმების ხელშეწყობა და რეგიონის ყველაზე დემოკრატიულ ქვეყანაში (თუ ამაშიც ეჭვი გეპარებათ უკვე?) დესტაბილიზაციის მცდელობებში გარკვეული მონაწილეობა? ნუთუ არ გიფიქრიათ, რომ იმ მასშტაბის ავანტიურისტთან ასოცირება, როგორიც მიხეილ სააკაშვილია, საქართველოში მაინც, თქვენს რეპუტაციას ჩრდილს აყენებს? ნუთუ ვერ ხვდებით, რომ ეს უკვე ის სიტუაციია, როცა თქვენ, სულ ცოტა, ამ მცდელობებს უნდა გაემიჯნოთ, და იქნებ ბატონ სააკაშვილს ურჩიოთ მხოლოდ ერთ სკამზე დაჯდეს და ორი ქვეყნის ბედზე, ერთდროულად მაინც, არ „იზრუნოს“? სამწუხაროდ, თუნდაც დიპლომატიური ფორმით, მაგრამ საკმაოდ ნათლად, ასეთი განცხადება მხოლოდ დიდი ბრიტანეთის ელჩისაგან მოვისმინე.
ჩემი მოკრძალებული აზრით, ბოლო 50 წლის განმავლობაში საქართველოში არავის არ მიუყენებია ამერიკის და დასავლეთის, და დასავლური ღირებულებების იმიჯისთვის იმაზე მეტი დარტყმა, რასაც მიხეილ სააკაშვილი აკეთებდა და აკეთებს… ძალიან ცუდია, თუ ამას ვერ ხედავთ. თუ გსურთ, რომ ეს ასევე გაგრძელდეს, ნება თქვენია…
განა რას აკეთებს საქართველოს ხელისუფლება ისეთს, რომ თქვენ არ გიჩნდებათ სურვილი საქართველოს ხელისუფლების იანუკოვიჩთან, ხოლო საქართველოს დღევანდელობის – კიევის მაიდანთან მიშასეულ შედარებებს გაემიჯნოთ? განა დასავლეთი აღარ ვაჭრობს რუსეთთან? განა კონგრესში და თქვენს პარლამენტებში არ გყავთ რამდენიმე ადამიანი, რომელიც პუტინს (და იქნებ სტალინსაც) მოსაწონ პიროვნებებად თვლის? განა თქვენივე მთავრობის წევრები არ მოხვედრილან ციხეში კორუფციის, გაფლანგვის ან ძალაუფლების გადამეტების გამო? განა უცნაური არ იქნება, რომ ამის გამო ჩვენ მათ მიმართ თქვენი სასამართლოების გადაწყვეტილებები ეჭვქვეშ დავაყენოთ და “პოლიტიკურ დევნაზე” ვისაუბროთ?! რა თქმა უნდა, საქართველოს სასამართლო ვერ დაიკვეხნის ევროპული თუ ამერიკული სასამართლოების დარი რეპუტაციით, მაგრამ საქართველოს მოქმედმა ხელისუფლებამ ხომ მრავალჯერ გთხოვათ, თავად მიგეღოთ მონაწილეობა ყოფილი ხელისუფლების პირების მიმართ წარმოებულ სასამართლო პროცესებში, მოგევლინებინათ თქვენი წარმომადგენლები? თქვენ ამაზე უარი განაცხადეთ. მაგრამ ახლაც, სასამართლოს მიერ რამდენიმე ყოფილი მაღალჩინოსნის მიმართ განაჩენის გამოტანის შემდეგაც, “პოლიტიკურ პროცესებზე” და “პოლიტიკურ ანგარიშსწორებაზე” თქვენი შეძახილები ლამის ისევე ხშირად გვესმის, როგორც გაცილებით ნაკლები დემოკრატიული მაჩვენებლების მქონე ქვეყნების ხელისუფალთა მიმართ! საქმე ისეთ ლაფსუსამდეც კი მივიდა, რომ ახლახანს რეგიონის ერთ ქვეყანაში მყოფმა ევროპარლამენტარმა იქ არსებულ უსერიოზულეს დარღვევებზე პირში წყალი დაიგუბა, ხოლო შემდეგ ჩვენთან გამოიარა და თავზე მეხი დაგვატეხა, ვითომდა პოლიტიკურ დევნასა და შევიწროებებზე.
ჩვენი ბოლო 25 წელი მწარე გამოცდების, ახალი იმედების და ახალ იმედგაცრუებათა გრძელი ჯაჭვია.
ის, რომ ლამის ყოველი მესამე ქართველი ემიგრაციაშია წასული (რაც მხოლოდ ახლა გავიგეთ, რადგან წინა ხელისუფლებას ასეთი საკითხების გარკვევა არ სურდა!), იმაზე მეტყველებს, რომ დამოუკიდებელი საქართველოს მოქალაქეთა ბედი არ იყო ია-ვარდით ფენილი. ამას ხაზს უსვამს ისიც, რომ ქვეყნის ტერიტორიების 20%-ზე მეტი ოკუპირებული და ანექსირებულია. ჩვენ კი ავღანეთში და ერაყში, ასევე ცენტრალურ აფრიკის სამშვიდობო კონტიგენტებში და უმძიმეს ოპერაციებში მონაწილეობით ნატოს ქვეყნებს არ ვუდებთ ტოლს… მთელი ამ ხნის განმავლობაში საქართველო და მისი მოსახლეობა მოთმინებით და მძიმე ფიქრებით დაღლილი ცდილობს, შეინარჩუნოს ოპტიმიზმი, რომ ევროინტეგრაციაზე ჩვენს მრავალწლიან იმედებს ბოლოსდაბოლოს ასრულება უწერია…
დრო გადის, ხელისუფლებები იცვლება, სულ უფრო მეტი ქართველი მიდის ან იბადება უცხოეთში… ჩვენთვის კარგა ხნის წინ ოდნავ შეღებული კარები კი ისევ ისე ოდნავ შეღებულია მხოლოდ… ახლახანს საგარეჯოში ჩატარებულმა არჩევნებმა უჩვენა, რომ ის ძალები, რომლებიც ჩემნაირებს შეცდომად უთვლიან ევროპისკენ 25-წლიან მოთმინებით და იმედით ცქერას, სულ უფრო მეტ მხარდამჭერს იკრებენ – ამის არდანახვა შეცდომაა და ამის „ქართულ ოცნებაზე“ დაბრალება – სააკაშვილის პროპაგანდის აყოლა და სიბეცე! გაცილებით სწორი იქნება, ეგ ყველაფერი სწორედ მიხეილ სააკაშვილს და მის ერთგულ ნაციონალურ მოძრაობას დააბრალოთ, რომელსაც თქვენგან და ხალხისგან ნდობის ასეთი კრედიტი მიეცა და რომელმაც ყველაფერი ასე ჩააფლავა – კომპრომატებით და ვიდეოფაილებით სავსე კასრებში გაცვალა რეალური დემოკრატიული ფასეულობები… გაცილებით სწორი იქნება პრორუსული პარტიის ეს მაღალი მაჩვენებელი სამართლიანობის აღდგენის ნაცვლად კოჰაბიტაციის პროცესს დაუკავშიროთ – რადგან „ქართული ოცნების“ დაბალი რეიტინგი დღეს მნიშვნელოვანწილად სწორედ სამართლიანობის დამკვიდრების გადადებულ პროცესს უკავშირდება. ეს დამკვიდრება ვერც მოხდებოდა კუბლაშვილის უზენაესობის და მოსამართლეთა და პროკურორთა ძველი შემადგენლობის პირობებში, მაგრამ ის, რომ ამას კოჰაბიტაციის სახელი დაერქვა, მრავალ მოქალაქეს აფიქრებინებს, რომ სწორედ დასავლეთის თხოვნით მოხდა სასამართლო პროცესების გაჭიანურება/გადადება და არა – ობიექტური მიზეზების გამო… სწორედ ამ მოვლენის – სამართლიანობის დაპირების დაგვიანებაზე აკეთებს მთავარ კრიტიკას საკმაოდ მომძლავრებული „პატრიოტთა ალიანსი“ თუ სხვა ოპოზიციური ძალები, რომლებიც ნამდვილად გამოიყენებენ თქვენი მხრიდან დღევანდელი ხელისუფლების კრიტიკას, ხოლო უფრო მეტად „სააკაშვილის მხარდამჭერი დასავლელების მიმართ“ საზოგადოების დიდი ნაწილის გაღიზიანებას… თქვენ შეიძლება არ დამეთანხმოთ, მაგრამ სააკაშვილმა და ბოკერიამ მშვენივრად იციან, რომ მათ არამცთუ ხელისუფლებაში არჩევნებით მოსვლის, არამედ არჩევნებზე მთავარ ოპოზიციურ ძალად დარჩენის შანსიც აღარ აქვთ. იმის შანსიც ხელიდან გაუშვა ნაცმოძრაობის შედარებით გაუსვრელმა ნაწილმა, რომ თავის კრიმინალ „ლიდერშიფთან“ გამიჯვნის წყალობით მცირერიცხვოვან პარტიად მაინც დარჩენილიყვნენ, ან რამე კოალიცია შეეკრათ – აგერ ვნახოთ, „გირჩისგან“ რა გამოვა…
რაც შეეხება პრეზიდენტის ირგვლივ ახალი დემოკრატიული პოლიტიკური ცენტრის ფორმირების იდეებს თუ მცდელობებს, მე ძალიანაც მომეწონებოდა დემოკრატიული ძალების ახალი სერიოზული გაერთიანების ფორმირება, როგორც ჯანსაღი, ალტერნატიული პროდასავლური ოპოზიციის შექმნის მცდელობა. მაგრამ 2016 წლის არჩევნებამდე ძალიან ცოტა დროა დარჩენილი და “თავისუფალი დემოკრატებიც”, მათდამი გარკვეული პიროვნული სიმპათიების მიუხედავად, ამისთვის არასაკმარისი რესურსის მქონე პარტიულ ძალად მგონია, იმის გათვალისწინებით, რომ მათ რეგიონებში არსებულ სტრუქტურებს რღვევა დაეტყოთ. ხოლო ცალკეული ექსპერტების თუ უფლებადამცველების ახალ პარტიაში გაერთიანება მომენტალურად ვერ იქცევა პარტიად და ამბიციების და ინტერესების შეჯიბრის და დარეგულირების მრავალი გამოცდა მოუწევს…
თუ თქვენ გსურთ, რომ პროცესები ისე გაგრძელდეს, როგორც მიდის, მაშინ გააგრძელეთ ყველაფერი ისე, როგორც აქამდე… გააგრძელეთ სწორი და ლამაზი საუბრები იმაზე, რაც ვაითუ არასასურველ შედეგამდე მიგიყვანთ. ოღონდ მერე ნუ გაგიკვირდებათ ეგ შედეგი. რადგან შედეგი ყოველთვის ის დგება, რაც დავიმსახურეთ – იმით, რომ სწორედ არ გავთვალეთ… იმით, რომ ვიღაცის ბადეში მოვყევით… იმით, რომ ის დავიჯერეთ, რაც გვინდოდა, დაგვეჯერებინა …
სოლომონის ფიქრები 