ნეონაცური ევოლუცია

19 აპრილის „ისტორიულ“ (მაგრამ არც თუ ისე – ისტერიულ) აქციას ბევრი შედეგი აქვს.
აქედან ზოგიერთი ჯერ კიდევ დაფარულია და უახლოეს 2-3 თვეში გამოჩნდება.
1. პარტია „ერთიანი ნაციონალური მოძრაობა“ დამთავრდა! (მიუხედავად იმისა, რომ ეს დღეს ოფიციალურად არ გამოცხადებულა). ძველი სახელი, მგონი, არავის უხსენებია, ხოლო მომავალი რებრენდინგული სახელი – „ახალი ეროვნული მოძრაობა“ ყველას სტეპლერით ჰქონდა ენაზე დაკრული. ნათლიათა სასახელოდ უნდა ითქვას, რომ მათ მოახერხეს ძველი ძირის – „ნაცმოძრაობის“ შენარჩუნება, რაც რებრენდინგის დროს სერიოზული ამოცანაა პარტიის ცნობადობის შესანარჩუნებლად, ამავე დროს აქცენტად მოიტანეს, რომ ეს „ახალია“ და „ზეცნობიერად“ სურთ ამით თავიანთ წარსულსაც ნაწილობრივ გაემიჯნონ, და თან ქართველ ხალხს მიმართონ ილიას სიტყვებით: „ამ ახალთ აღგიდგინონ შენ დიდების დღენია!“. თუმცა ისევ გავიმეორებ, არაფერი არაა იმაზე ამაზრზენი და იმაზე სასაცილოც, როგორც ნაცმოძრაობის მუდმივი სურვილი „ილიელობაზე“ დადონ თავი. ქართულ პოლიტიკაში მათზე მეტი ანტი-ილიელი მარტო ერთი მახსოვს, გვარად – ბერბიჭაშვილი. თუმცა ის ბანდიტი იყო, ხოლო ანტი-ილიელი პოლიტიკოსი ნეობოლშევიკების მამა სტალინი იყო, რომელსაც ილიას სიკვდილიდან დიდი ხნის შემდეგ ასევე „შეუყვარდა“ ილია, ხოლო სინამდვილეში – ილიას სახელით მანიპულირება…
2. როგორც ეტყობა, ახალი ნათლობის მიზეზი ორია:
– უნაკლოს პარტია მიხვდა, რომ გაერთიანებული ვეღარაფრით იქნება და „სადაც არა სჯობს, გაყრა სჯობსო”, გადაწყვიტეს.
– ნაციონალები ძალიან მტკივნეულად აღიქვამენ, როცა მათ „ნაცებს“ უძახიან. სწორედ ეს უნდა იყოს სიტყვა „ეროვნულის“ არჩევის მიზეზი, და არა ის, რომ მათ ქართული ენა გვიან, მაგრამ მაინც, დააფასეს და ლევან ღვინჯილიას შეგონებებს მიუგდეს ყური. სამაგიეროდ, ერთი რამ ვერ გაითვალისწინეს, რომ ინგლისურმა ვერსიამაც განიცადა ტრანსფორმაცია New National Movement-ად, ხოლო აქედან „ნეონაცების“ წოდებამდე ერთი ნაბიჯია. სალომე ასათიანმა უკვე შენიშნა ეს ფეისბუქზე 🙂
3. ნაციონალური მოძრაობა მიხვდა, რომ აუცილებელია ზოგიერთი ყოფილი მაღალი ფუნქციონერისაგან უფრო აშკარად დისტანცირება, ვიდრე ამას აქამდე აკეთებდნენ. ეს განსაკუთრებით ცხადად გიგი უგულავას გამოსვლაში გამოჩნდა. რენეგატების სიაში მოხვდება ყველა ის ადამიანი, ვინც ახალ ეროვნულ მოძრაობას „ომერტას“ ფიცს არ მისცემს. გარდა ამისა, უკვე არის შავი სია, რომელსაც ნაციონალური მოძრაობა რამდენიმე დღეში ოფიციალურად გაემიჯნება – ახალაიები, ადეიშვილი (თუ იგი თავისი ფეისბუქის განცხადებას არ უარყოფს, თუმცა შეიძლება მაინც მოიკვეთონ, როგორც ის პირი, რომლის დანაშაულების უარყოფა გაუჭირდებათ), ქარდავები, ციხის კადრების შემდეგ მხილებული და გაქცეული ყველა პირი), სავარაუდოდ, ასევე – კალმახელიძე, არაა გამორიცხული, რომ შაშკინიც, უდესიანი…
4. ნაციონალურმა მოძრაობამ ვერ გაბედა, ანდა არ მოინდომა, ვანო მერაბიშვილის საპრეზიდენტო კანდიდატად დასახელება. რაც იმას ნიშნავს, რომ მის მიმართაც არსებობს ეჭვები. ეს ეჭვები ორი სახის შეიძლება იყოს:
– ვანოს სიწმინდეში ეპარებათ ეჭვი – რამდენად იგი ერთგული იყო ნაცმოძრაობის (მართლა ხომ არ მოქმედებდა ივანიშვილის სასარგებლოდ? ყველას გვახსოვს ივანიშვილის მიერ 1 ოქტომბრის წინ ვიღაც მითიური პიროვნებისათვის გადახდილი მადლობა!), ან რამდენად ახალაიებთან ინტრიგებს არ გადააყოლა ნაცმოძრაობის იმიჯი და მომავალი (ახალაიების და თეა თუთბერიძის ვერსია).
– შეიძლება ვანო არც ჰყავთ ლუპის ქვეშ მოქცეული, მაგრამ ეჭვობენ, რამდენად ვანოს იმიჯის (ქარიზმატულობადაკარგული) და ორატორული ნიჭის პატრონი შეძლებს პარტისათვის ახალი სულის შთაბერვას და ხალხისათვის ამ „ახალი“ ძალისაკენ გულის მობრუნებას. აქ ისიც გასათვალისწინებელია, რომ დასავლეთისათვის, (ვის იმედადაც მაინც რჩება ნაცმოძრაობა) ვანო მერაბიშვილი ყოველთვის საეჭვო რეპუტაციის პარტოკრატად რჩებოდა და მისი რუსეთთან თუ ლუკაშენკოსთან შესაძლო და დადასტურებული კავშირები მაინცდამაინც დიდ რენესანსს არ უქადის „ნეონაცების“ ამერიკის თუ ევროპის (განსაკუთრებით – ბალტიისპირეთის ლიდერებთან, და – ევროპის სახალხო პარტიასთან) ურთიერთობებს. ვანო დღეს ისე წავიდა მიტინგიდან, როგორც დამარცხებული, (თუმცა გადარჩენილი!) რობესპიერი. 🙂 კიდევ ერთხელ მინდა გავუსვა, რომ მერაბიშვილზე ჯერ არც უარი არ უთქვამთ, და მას კიდევ ექნება შანსი (მით უფრო, რომ მომავალში ფულად რესურსებს დიდი მნიშვნელობა ექნება და არაა გამორიცხული, რომ ნაცებს დღევანდელი მიტინგის შემდეგ დამფინანსებლები მოაკლდეს, ხოლო ვანო ნამდვილად არ არის ისე გაღლეტილი, რომ ნინო ჩხეიძის მდგმურის/ხიზანის სტატუსზე მეტი ვერ გაქაჩოს. 🙂
5. ნაციონალური მოძრაობის მომავალ პოლიტბიუროში აქტიურ როლს ითამაშებენ ის ახალგაზრდა/ახალი სახეები, ვინც ამ „ახალი ძალის“ არაკორუმპირებულობის და გაუსვრელობის მითი უნდა შექმნას – სერგო რატიანი, ზურაბ ჯაფარიძე, თინათინ ბოკუჩავა… მაგრამ როგორც ვხედავთ, მათ ჩამოსათვლელად ერთი ხელის თითებიც საკმარისია… რაც შეეხება სხვა ახალგაზრდა პარლამენტარებს – გიორგი ვაშაძე იქნება ეს, დათო საყვარელიძე, ჩიორა თაქთაქიშვილი თუ თავად დავით ბაქარაძე, მათ მიმართ გარკვეული კითხვები ყოველთვის არის და იქნება კიდეც! კაკო ბობოხიძის მიერ ნასროლი ტალახი „მთავრობად ქცეული და პუტინის მიერ მართული რუსული ტროას ცხენის“ თავიდან მოშორების შესახებ, ისევე როგორც მერაბიშვილის, უგულავას და სააკაშვილის ცინიკურ-აგრესიული განცხადებები იმის თაობაზე, რომ 4 წელი ვერავინ მოიცდის და დღევანდელი ხელისუფლება უნდა მოვიშოროთ/ჭკუა ვასწავლოთ, იმაზე, რა საშინელი მომავალი ელოდება ივანიშვილს, იმის საფუძველს იძლევა, ვიფიქროთ, რომ კოჰაბიტაციის თაფლობის თვე (მიუხედავად იმისა, რომ ამ თაფლში აქამდეც საკმაო კუპრი იყო) დასასრულს მიუახლოვდა და დღევანდელ „სეტყვას“ მალე ბევრი „ქვა“ დახვდება… ამ მხრივ შეიძლება ყველაზე შორსმჭვრეტელურად ნაცმოძრაობის ის გამოცდილი პარლამენტარები და ფუნქციონერები მოიქცნენ, რომლებიც მიტინგზე კი იყვნენ, მაგრამ კაკო ბობოხიძის მსგავსი სუპერგესლიანი განცხადებები არ უკეთებიათ. ფაქტია, რომ მინიმუმ 1 თვეში ისიც უნდა გამოჩნდეს, ვინ არის ნეონაცების ბირთვი. და არაა გამორიცხული, მათ პოლიტსაბჭოში სულაც ახალი სახეები ვიხილოთ, მაგალითად, რიხიანი ელენე ხოშტარია, მოაზროვნე სერგო კაპანაძე, ექსტრა კლასის დემაგოგი ნინო ლაპიაშვილი, ჯერ ნებით ჩანერგილი და მალევე ნებით ამონერგილი ნიკოლოზ ვაშაკიძე, რამდენიმე ყოფილი ელჩი (მაგალითად, მამუკა ჟღენტი, ან ვანო მაჭავარიანი, თუმცა შეიძლება დიპლომატიურმა ალღომ არ უმტყუნოთ და დაცდა ამჯობინონ) ან სულაც – წვერგაპარსული გია ნოდია (აბა, ეგ წვერით ძალიან ძველია… :)) ნაციონალების პრობლემა ისაა, რომ მათ პარტიულ ახალგაზრდულ ფრთაში გამოხატული ლიდერების ნაკლებობაა, ხოლო ელენე ხოშტარიას, სერგი კაპანაძის ან ნინო ლაპიაშვილის ღიად გადმოყვანა პარტიაში პრონაცურ არასამთავრობო სექტორს დაასუსტებს, რაც სტრატეგიულად შეიძლება წამგებიანიც კი აღმოჩნდეს – მოპარულ ფულებს სადღა გააპრავებენ მერე?
6. ნაცმოძრაობის ყველაზე დიდი პრობლემა ის მწირი ევროპული მხარდაჭერაა, რომელიც სულ უფრო აშკარა ხდება. პარტია, რომელიც სულ უფრო მეტად ირტყამს მკერდში მჯიღს თავისი პროევროპული ორიენტაციის დასამტკიცებლად, სულ უფრო მეტად აწყდება სავალალო ფაქტს, რომ მის მიმართ დასავლეთის იმედგაცრუება იზრდება! მე პირადად არ მეგონა, რომ დღეს რომელიმე ევროპელი ლიდერით ჩვენს გაკვირვებას ვერ შეძლებდნენ – ველოდი დელეგაციებს უნგრეთიდან, ბალტიისპირეთიდან, პოლონეთიდან… ვილფრედ მარტენსის პარტიიდან სტუმარს თუ არა, 10-სიტყვიან დეპეშას მაინც ველოდით… როგორც იტყოდნენ, – „დაიგვიანეს, ჯერ არსად ჩანან“… პარტია, რომლის მხარდასაჭერად ადრე ამერიკელი კონგრესმენები და ევროპელი მინისტრები სიტყვებს, ოფიციალურ განცხადებებს (და ვიზიტებსაც!) არ იშურებდნენ, დღეს მდუმარე იგნორირების მოწმე გახდა. და ამის სერიოზული მიზეზი ისაა, რომ სულ უფრო მეტად გამოჩნდება სინამდვილეში რა „ღირებულებებს“ ეყრდნობოდა ნაცმოძრაობის წარსული! გაუგონარი წამების, ადამიანის დამცირების, კერძო საკუთრების გამაოგნებელი ხელყოფის, მედიაზე ზეწოლის და მოსყიდვის ფაქტები, ათეულ ათასობით უსამართლო განაჩენი, დოკუმენტები ბიუჯეტის თავიანთი ფუფუნებისა და დაახლოებული პირების, პოლიტიკოსების, ექსპერტების თუ ლამაზმანების მოთაფვლის მიზნით ხარჯვის შესახებ, მრავალი უნამუსო სიცრუის დადასტურება – ეს ისაა, რაც ზოგჯერ ევროპაშიც და ამერიკაშიც შეიძლება მოხდეს (მარტო ბერლუსკონის ისტორიები რად ღირს), მაგრამ არა – ამ მასშტაბით! და თან ამაზე იქ საკუთარ პოლიტიკოსებს აგებინებენ პასუხს და აქ რატომ უნდა დააფარონ ხელი სააკაშვილის ბანდას? ვერ დააფარებენ, რომც უნდოდეთ, და შორს არ არის ის დროც, როცა ვილფრედ მარტენსსაც მოუწევს თვალების გახელა და მხრების აჩეჩვა… ამას ისიც ემატება, რომ 5- თუ თუნდაც 10,000-იანი მიტინგით შეიძლებოდა ზუგდიდში მოგეწონებინა თავი დასავლელ პოლიტიკოსებთან, ხოლო თბილისში, სადაც ჯერ კიდევ ოპოზიციური „ქართული ოცნება“ ნაცმოძების ზეწოლის მიუხედავად, 100- და 150- ათასიან მიტინგებს მართავდა, სასაცილოდ ჟღერს და ნებისმიერ დასავლელ რეალისტ პოლიტიკოსს მათგან დროულად დისტანცირების საღ აზრზე მოიყვანს. ჰოდა, ამ პრობლემის – სულ უფრო სუსტი დასავლური მხარდაჭერის – გადასაწყვეტად ნაცმოძრაობას მოუწევს მიხეილ სააკაშვილსაც გაემიჯნოს (განსაკუთრებით, მისი საიდუმლო ხარჯების განსაჯაროვების შემდეგ!). თუ სრულად არა, იმით მაინც გაემიჯნოს, რომ მისი ლიდერობა წარსულში დატოვოს და დღევანდელივით ის შთაბეჭდილება არ შექმნას, რომ პრეზიდენტობიდან წასული მიშა მაინც ნაცმოძრაობის მარადი და უცვლელი ლიდერი იქნება. დღევანდელი მიტინგის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი ილუზია იყო დასაწყისში ტრიბუნაზე მიშას არარსებობა და „საქართველო! საქართველო!“-ს ყიჟინა, მაგრამ „ჩვეულება რჯულზე უმტკიცესიაო“ და როგორც კი ნაცმოძრაობის ერთგული დივიზიის წევრებმა „ჩატყაული“ „დუჩე“ იხილეს, ისევ იძალა „მიშა-მიშა!“-ს დაუოკებელმა ჟინმა, რაც მათი ვითომ „ევროპული არჩევნის“ რეალურ (ჩრდილოკორეულ!) ვექტორს უსვამდა ხაზს…
7. ზემოთმოყვანილი დასავლური მიმართულების გამოსწორება მხოლოდ გიგა ბოკერიას და ზემოთდასახელებულ ახალგაზრდა პოლიტიკოსებს თუ შეუძლიათ, მაგრამ პირველს ჯერაც სერიოზული ნეგატიური რეიტინგი აქვს საქართველოში (როგორც ყველაზე „არაეროვნულ“ პოლიტიკოსს), ხოლო სხვებს – არასაკმარისი რენომე დასავლეთის თვალში. ბოკერიას ჩრდილში ყოფნა, ალბათ, დღევანდელი მიტინგის ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იყო. ისევე, როგორც მისი მოტივირებული მეუღლის შედარებით არგამოჩენა, რომელიც ქართული საზოგადოების გაღიზიანებას საუკთესოდ ახერხებს (სიტყვამ მოიტანა და ვიტყვი, დღეს ბოკერიას ტიპის პოლიტიკოსის რეინკარნაციის ლამის ერთადერთ გზად მისთვის ისეთი მეუღლე მესახება, რომელშიც სევდია უგრეხელიძის ბიოგრაფია იქნებოდა განსხეულებული D:D:D). ბოკერია-ჩერგოლეიშვილის წყვილს სასწრაფოდ მოუწევთ იმის გადაწყვეტა, ვის მიეკედლონ – ვანოს თუ გიგის. და დარწმუნებული ვარ, კონკურენტული წინადადებები ორივე მხრიდან იქნება. ისევე, როგორც ის ვარიანტი, რომ დროებით საერთოდ წავიდნენ აქაური პოლიტსცენიდან, და ქართული ემიგრაციული პოლიტცენტრის მართვა სცადონ დასაბრუნებელი პლაცდარმის მოსამზადებლად. ამაში კი ზურაბ ადეიშვილის იმედიც შეიძლება ჰქონდეთ. თუ საქართველოს მთავრობამ ამ უკანასკნელის საქართველოში დაბრუნებას ვერ მიაღწია… ყოველ შემთხვევაში, გიგა ბოკერია კარგა ხანს კიდევ იქნება ნაცრისფერი კარდინლობის ყველაზე დიდი პოტენციალის მქონე ფიგურა ნაცმოძრაობაში…
8. დაბოლოს, შეიძლება ითქვას, რომ დღევანდელი მიტინგის გამარჯვებული შეიძლება გიგი უგულავა იყოს – სწორი იყო ისიც, რომ ჯერ დააანონსა, არ მივალო და მერე მივიდა (აი, სააკაშვილის მსგავსმა ნაბიჯმა კი რეგიონებში ხალხი დააბნია)… ისიც, რომ ყველაზე აშკარად ამოიღო ხმა პარტიის გაწმენდის აუცილებლობის შესახებ, რაც მის მიერ ლიდერობის ამბიციებსაც უსვამს ხაზს და რეალობის შეგრძნებასაც… და ისიც, რომ მიშასგან დისტანცირებას ისე მკვეთრად არ შეეცადა, როგორც მერაბიშვილი, რომელმაც თავისი ბელადი შუა სადღეგრძელოში მიატოვა. გიგის სერიოზული შანსები გაუჩნდა დღეს, რომ მომავალში სწორედ იგი დაასახელონ პრეზიდენტობის კანდიდატად, და არა – ვანო მერაბიშვილი, რომელიც, თუ დასასახელებელი იყო, წესით, სწორედ დღეს ჰქონდა ძალიან კარგი შანსი, დასახელებულიყო. ახლა, როცა ნაციონალურმა მოძრაობამ ახალაიები საბოლოოდ გარიყა და მოიშორა, ადეიშვილი უცხოეთში იმალება, და ბოკერიას კი მიტინგზე გამოსვლის საშუალება არ მიეცა (ან თავად აარიდა თავი), მომავალი საპრეზიდენტო კანდიდატი სწორედ მერაბიშვილის და უგულავას ჭიდილში უნდა გამოვლინდეს. დღეს მერაბიშვილის აქამდე მაღალი შანსები შემცირდა, ხოლო უგულავასი – გაიზარდა. თუმცა ჯერ კიდევ შორია ოქტომბრამდე და ვნახოთ, მოვლენები როგორ განვითარდება. ერთი აშკარაა, დღეს გიგიმ იმითაც მოუგო ვანოს, რომ აქციაზე მობილიზებულთა მინიმუმ 2/3 სწორედ „გიგის ხალხი“ იყო – მერიის და გამგებების თანამშრომლები, გიგის მადლიერი რამდენიმე ასეული პენსიონერი, მერიის დამატებით სამსახურებში აყვანილი ნაცმოძების ახლობლები და უმუშევრად დარჩენილები, თბილისელი თინეიჯერები … ხოლო რაიონებიდან ხალხის ჩამოყვანა (რაც ვანოს ფრონტი იყო) აშკარად ჩავარდა… მაგრამ ერთი რამეცაა გასათვალისწინებელი, სწორედ უგულავას მიმართ შეიძლება არსებობდეს საკმაოდ ადვილი მტკიცებულებები მისი კორუმპირებულობის შესახებ, რაც მას განახლებული სასამართლოს პირობებში უფრო ადვილ სამიზნედ აქცევს, ვიდრე – მერაბიშვილს, რომელსაც შეიძლება უფრო მძიმე დანაშაულიც დაუმტკიცდეს, მაგრამ ეს არც ისე მალე იქნება…
თუმცა ახალაიების პირდაპირი სამიზნე აქამდე მერაბიშვილი იყო და ვნახოთ, გიგიზეც თუ გახსნიან კარტებს…
=====
დასკვნები: დღევანდელი აქცია, რომელშიც დაახლოებით 5,000-10,000 ადამიანი მონაწილეობდა (12,000 ძალიან გადაჭარბებული მგონია, რადგან იქ ბევრი სეირის მაყურებელიც იყო და უბრალოდ – რუსთაველზე მოსიარულე ხალხიც) ერთის მხრივ, იმაზე მეტი იყო, რასაც მე პირადად ველოდი (ჩემი მაქსიმალური მოლოდინი 3,000-5,000 კაცი იყო), მაგრამ იმაზე გაცილებით ნაკლები, რაც ნაცმოძრაობას მსოფლიოს თვალში კონკურენტულ ძალად გამოაჩენდა. ხვალ რომ კახა კუკავამ „პრორუსული არჩევნის“ მომხრეები გამოიყვანოს, არაა გამორიცხული, უფრო მეტი ადამიანის მობილიზება შეძლოს! რაც იმით კი არ აიხსნება, რომ თბილისში (ან თუნდაც – საქართველოში) პრორუსულ არჩევანს მეტი მომხრე ჰყავს, არამედ იმით, რომ დღევანდელ მიტინგს პროევროპულობასთან საერთო არაფერი ჰქონდა, ნაცმოძრაობის შიშველ ტანზე მხსნელი ზეწარივით შემოკრული ლოზუნგის გარდა! თუ დღეს პროევროპელობა ისეთივე მხარდაჭერილი არაა ჩვენთან, როგორც 2003 წელს იყო, ეს მხოლოდ ნაცმოძრაობის და მათთან შეკრული დასავლელი ობსკურანტი პოლიტიკოსების „დამსახურებაა“.

აქცია ჩემთვის იქცა იმ ზღვრად, რომლის შემდეგ ნაცმოძრაობასთან კოჰაბიტაცია მხოლოდ მათ მიერ წარსული შეცდომების და კრიმინალის (!) აღიარების შემთხვევაში და ამ აღიარების პროპორციულად (!) შეიძლება მოხდეს! თუ, რა თქმა უნდა, „ქართულ ოცნებას“ არ სურს, რომ მისი რეიტინგის მრუდიც ისეთივე დაღმავალი გახდეს, როგორც ნაცმოძრაობის რეიტინგია 2012 წლის 1 ოქტომბრის შემდეგ.

P.S. (20.04.2013):
სააკაშვილი მიხვდა, რომ რაღაც ახლის დაწყებით მისთვის ადგილი მხოლოდ არქივის სარდაფში თუ დარჩებოდა და ამიტომ კატეგორიულად არ დაეთანხმა, ერთიანი ნაცმოძრაობის ახალი ეროვნული მოძრაობით ჩანაცვლების მცდელობას, რაც მიტინგზე მის გამოჩენამდე ყველა გამომსვლელის სიტყვაში აშკარა იყო. ხოლო ამ უკანმობრუნების გახმაურება ყველაზე მორჩილ პაიკს – დავით ბაქრაძეს დაავალა.
არაა გამორიცხული, რომ ნაცმოძრაობის ლიდერები იმასაც მიხვდნენ, რომ ეროვნული მოძრაობის სახელის მითვისებას, როგორც ადრე საქართველოს დროშა მიითვისეს, ხალხიც არ დაეთანხმებოდა (თუმცა, ის, რომ ახალ სახელზე გადასვლის დეზავუირება ასე სასწრაფოდ – რამდენიმე საათში – მოხდა, იმას მაფიქრებინებს, რომ სწორედ პირველი – მიშას – ფაქტორი იყო ამ შემთხვევაში გადამწყვეტი, და არა – მეორე).
– „ეროვნული მოძრაობის იდეა არც “ნაციონალური მოძრაობის” სახელის შეცვლაა და არც 90-იანი წლების ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობასთან დაბრუნება“ – ამის შესახებ საპარლამენტო უმცირესობის ლიდერმა, დავით ბაქრაძემ 19 აპრილს, მიტინიგს დასრულებიდან რამდენიმე საათში “იმედის” გადაცემა “ღია ეთერში” განაცხადა …
და ამით ფაქტიურად ის გვითხრა, დაივიწყეთ, რაც რამდენიმე საათის წინ „გებაზრეთ“, ისევ ის „ერთიანი, ურღვევი და ურყევი“ შუბლძარღვგაწყვეტილები ვართ და რა გვჭირს ჩვენ სახელშესაცვლელი, როცა ასეთი საამაყო ისტორია გაგვაჩნიაო.

ხოლო ეს რომ ნამდვილად ასე არ იყო, და ნაცმოძრაობის ლიდერები (ოღონდ არა სააკაშვილი!) სახელის გადარქმევას ძალიანაც რომ ცდილობდნენ, სანამ მიშა ვანოს ქეიფს ჩააშხამებდა, აი, For.ge-ზე გამოქვეყნებული ლალი ზირაქიშვილის სტატიიდანაც ჩანს:
=====
ყველაზე საგულისხმო კი ის არის, რომ „ნაციონალური მოძრაობის“ ლიდერები და ცნობადი სახეები „ნაციონალურ მოძრაობას“ ემიჯნებიან და ახალ თავისი არსით ყველასათვის წმიდათა-წმიდა, ეროვნულ მოძრაობაში ერთიანდებიან.

„მე აქ ვარ არა იმიტომ, რომ ეს აქცია „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ არის დაკავშირებული, არამედ იმიტომ, რომ ახალი, რაღაც დიდი უნდა დავიწყოთ! და ეს დიდი არის – ახალი ეროვნული მოძრაობა“, – განაცხადა გიორგი ვაშაძემ.

რამდენად გამოუვიდათ ამ „რაღაც დიდის“ დაწყება, ძნელი სათქმელია, რადგან აქციაზე გამოჩნდა მიშა და ყველაფერი აურ-დაურია.

ვაშაძის ინფორმაციით, დღევანდელ შეკრებას პრეზიდენტი მიხეილ სააკაშვილი არ დაესწრებოდა და აქციაზე „ნაციონალური მოძრაობა“ საპრეზიდენტო კანდიდატის დასახელებც არ იგეგმებოდა. მართალია, კანდიდატი არ დასახელებულა, მაგრამ მიხეილ სააკაშვილი აქციაზე გამოჩნდა და ყველაზე ხმამაღლა ეროვნულობასა და სამშობლოს გულმხურვალე სიყვარულზე სწორედ მან იყვირა.

კულუარული ინფორმაციით, მერაბიშვილი და მისი გუნდი ეროვნული მოძრაობის დაანონსებით ავტომატურად გაემიჯნებოდა ყველას, ვინც აქციაზე არ იქნებოდა. ლოგიკურად ამ გუნდში ადეიშვილ-ახალაიებთან ერთად სააკაშვილიც მოხვდებოდა, მაგრამ მისმა აქციაზე გამოჩენამ ყველაფერი თავდაყირა დააყენა.

როგორც ჩანს გარჩევები, განხილვები და განხეთქილებები ისევ ნაციონალთა კულუარებში გადაინაცვლებს, თუმცა არსებობს მოლოდინი, რომ მალე ბევრი რამ გამოაშკარავდება. ეს რაუნდი აშკარად მიშამ მოიგო და მისი აქციაზე გამოჩენისთანავე მერაბიშვილი აქციას გაეცალა.
http://www.for.ge/view.php?for_id=23017&cat=2

Quo Vadis, Vano? ევროპული ფასეულობები vs. „ევროპული ფასეულობები“

რამდენიმე საათიღა გვაშორებს იმ ზოგთაგან ნანატრ მომენტს, როცა საქართველოს დედაქალაქის მთავარ გამზირზე, საქართველოს პარლამენტის შენობის წინ, ევროპაზე გულშევარდნილთა მრავალრიცხვოვანი ბატალიონი შეიკრიბება და ომახიანად განაცხადებს, რომ მათ ევროპის გარეშე ცხოვრება ვერ წარმოუდგენიათ!
მართალია, სწორედ მათი წყალობით ეს შენობა უკვე აღარაა პარლამენტის შენობა (იმედია, დროებით) და შეიძლება მაინცდამაინც არც თბილისის დედაქალაქობა ეპიტნავებოდათ (თბილისში მრავალჯერ გაწბილებულებს), ხოლო რუსთაველის გამზირზე, რაც მაგათ ქართველ ხალხზე უძალადიათ, წესით – მიწა უნდა ეხსნებოდეთ ფეხქვეშ, მაგრამ უნდა ამ ხალხს თავისი ევროპული არჩევანი დაადასტუროს, და!.. D:D:D

მათი ოცნება ყოველთვის იყო ევროპაში მოხვედრა!..
მაშინაც, როცა ჯიბეში 40 ლარიც არ უჭყაოდათ, და მერეც, როცა ევროპის საუკეთესო სასტუმროები მოიჯირითეს! მათ ყოველთვის უყვარდათ ეიფელის კოშკის წინ „ჩაკარტიჩკება“ და ბარსელონაში რამბლაზე გულავი, ძალიან მოსწონდათ ამსტერდამის წითელ უბანში თვალისთვის წყლის დალევინება, ვენეციაში რიალტოს ხიდის ქვეშ გონდოლაზე წამოწოლა, და მილანში თუ ლოზანაში საათების შეძენა, არც კოპენჰაგენში „ნიჰავენზე“ ლუდის დაგემოვნებაზე ამბობდნენ უარს და არც მიუნხენში “ოქტობერფესტზე” ხალისს იკლებდნენ, “მულენ რუჟის” დამფასებელი მუშტრებიც იყვნენ და ლისაბონის 5-ვარსკვლავიან სასტუმროში 80 მეძავის დაქირავების და „ცოლებად“ შეყვანის შნოც ჰქონდათ, ბიჭებს… არც გოგოები აკლებდნენო, როგორც გაგვიგია…

მოკლედ, უყვარდა ამ ხალხს „ევროპული ფასეულობები“ და თურმე, ევროპული არჩევანია მათი მიზანი, რომელიც სიცოცხლეზე მეტია…
და ამ სიყვარულს სტრასბურგის და ბრიუსელის ევროპარლამენტების, ადამიანის უფლებათა სასამართლოს, თუ ჟენევის ტბის ფონზე გადაღებული სურათებით ადასტურებდნენ… მათ შეეძლოთ იმ დიდი ევროპელების სახელებით კარგად ოპერირება, რომლებთანაც თანაზიარობას მუდამ გვიმტკიცებდნენ – ადენაუერი იქნებოდა ეს, დე გოლი, შუმანი, თუ დე გასპერი… (ხოლო ვინაც ეს სახელები არ იცოდა, არ იმჩნევდნენ)…

როდესაც მოვიდნენ, ხალხს დაჰპირდნენ – ჩვენ თქვენ ევროპაში მიგიყვანთო!!!

დაჰპირდნენ ღიმილით… ისეთი გულწრფელი ფიცით, რომ უხერხულიც კი იყო ამაში ეჭვის შეტანა… მით უფრო, რომ ცოლიც ევროპელი ჰყავდა მთავარ დამპირებელს, განათლებაც იქ ჰქონდა მიღებული და ევროპაში ლამის ენა არ იყო დარჩენილი, რომელზეც არ სხლავდა!..

და დღეს მათ გულზე ხელის დადებით (რაც არასდროს არ უჭირდათ!) შეუძლიათ განაცხადონ, რომ თავიანი დანაპირები შეასრულეს!

მათ მიიყვანეს ქართველი ხალხი ევროპაში!
ნუ გიკვირთ! ეს რეალობაა!

ჯერ ერთი, მათ მართლაც მიიყვანეს, უფრო სწორად – ჩაიყვანეს, სულ ცოტა, ნახევარ მილიონზე მეტი ადამიანი ევროპაში. არაოფიციალური მონაცემებით, დაახლოებით 200,000 ქართველია დღეს საბერძნეთში, საშუალოდ 50-50 ათასი – გერმანიაში, იტალიაში, ესპანეთში და პოლონეთში, ამაზე ბევრად ნაკლები არაა საქართველოს მოქალაქეთა რაოდენობა საფრანგეთში, დიდ ბრიტანეთში, პორტუგალიაში, ჩეხეთში… ეს ხალხი მუშაობს იქ – კი არ ისვენებს ზოგიერთებივით… მუშაობენ თავგადაკლული და ისე ეზიარნენ ევროპულ ფასეულობებს, რომ მეტი არ შეიძლება… ზოგიერთ მათგანს რამდენიმე წელია საკუთარი ოჯახი არ უნახავს და სხვის ოჯახების წევრებზე ზრუნავს, ევროპაში გადახვეწილი…

მაგრამ ისინიც კი, ვინც საქართველოში ვართ დარჩენილი, ჩვენმა ევროპისკენმისწრაფებულმა ნაცმოძებმა, ადგილზევე გვაზიარეს „ევროპულ ფასეულობებს“… ოღონდ იმას – არა, რასაც ლოზუნგებით გვპირდებოდნენ… და არც იმას, რაც საკუთარი თავისთვის, ცოლ-შვილებისა და საყვარლებისთვის ემეტებოდათ მხოლოდ…

რასაც განუხრელად გვაზიარეს, ეს ის „ევროპული ფასეულობები“ იყო, რომელზეც ევროპამ დიდი ხანია უარი თქვა…

ეს იყო პოლიტიკური მოწინააღმდეგეების ამოძირკვის ისეთი მეთოდები, რომლებსაც ფაშისტურ გერმანიაში იყენებდნენ… ეს იყო ისეთი წესრიგი და კრიმინალის შემცირება ნულოვანი ტოლერანტობის იმ მეთოდებით, რომლის აპოლოგეტები მუსოლინი და ჰიმლერი იყვნენ… ეს იყო ისეთივე პარტიული შეკრებები და ხალხის მობილიზება რაიონებიდან, როგორც ერიხ ჰონეკერს და და ენიკოლაე ჩაუშესკუს უყვარდათ… ეს იყო ისეთივე საშიში ფარსი ქვეყნისათვის ქონების ჩუქებისა, როგორც ნაცისტურ გერმანიაში და ენვერ ხოჯას ალბანეთში თუ ნახავდით… ეს იყო ისეთივე ვიწრო წრისათვის აშენებული სამოთხე, როგორც ბროს ტიტომ შექმნა იუგოსლავიაში…

ზოგიერთ რამეში კი უფრო „წინ“ (უკან!) წავედით კიდეც… ისეთი ხელმისაწვდომი განათლება და ჯანდაცვა, რაც ნაცმოძრაობამ მოგვიტანა, ნამდვილად იყო ინგლისში ან ჰოლანდიაში – ოღონდ, მე-19 საუკუნის შუახანებში! ხოლო ისეთი სამართალი, როცა ბრალდებულის გამართლება 1000-დან 1-2 შემთხვევაში თუ ხდებოდა – ფრანკოს ესპანეთს და სალაზარის პორტუგალიასაც შეშურდებოდა! მათ აღადგინეს ლუი-მე-14-ის დროინდელი “ირმების ბაღის” და სტუმარი გოგონებისათვის ძვირფასი საჩუქრების ჩუქების გულუხვი ტრადიცია… მაკიაველიც კი განცვიფრებული დარჩებოდა ლიდერობის და მართვის მის მიერ აღწერილი მეთოდების კვინტესენციური განვითარებით, რაც მიხეილ სააკაშვილმა და მისმა ლიდერშიფმა მოახერხეს (ფსევდოპოზიციური პარტიების რუდუნებით მოშენებაზე რომ აღარაფერი ვთქვათ!)… იოზეფ გებელსს აღტაცებაში მოიყვანდა „რუსთავი2“-ის რეპორტაჟები თუ ციტირების/თარგმნის „ტექნოლოგია“, ტაბულას „მოქნილობა“ და „იმედის“ „მოდელირებული ქრონიკის“ მასშტაბები!.. გლდანის ციხის კადრები რომ ენახათ, და ცოცხის გამოყენების ნაცმოძურ მეთოდებს გაცნობოდნენ, ბორჯიების ოჯახი და ტორკვემადას საძმო, დარწმუნებული ვარ, რიგით მსმენელებად ჩაწერასაც არ იუკადრისებდნენ ციხის ჯალათების კურსებზე… ნაცმოძრაობის ბოსების მიერ პრაქტიკაში დანერგილი „(ა)მორალურ კოდექსით“ ბალთაზარ კოსაც მოიხიბლებოდა, უეჭველად… სპექტაკლებს ნერონზე უფრო დიდი გაქანებით დგამდა, ხოლო საკუთარი თავის ფუფუნებაში ჩაფლობის, დასვენების, ამოყორვის, გახდომის, თუ მასაჟირებისთვის დახარჯული ხარჯებით მიხეილ სააკაშვილმა და მისმა პოლიტელიტ-ამფსონებმა კარგა ხანია კალიგულას და დომიციანეს გადაჭარბეს…

აი, რომელ “ევროპელებზე ჰქონდათ სწორება 19 აპრილის ევრომოყვარულებს… აი, ის „ევროპული ფასეულობები“, რომლისკენაც მიგვაქანებდნენ ევროპაზე მეოცნებე ჩვენი ექს-ლიდერები…
როგორც იმ ცნობილ ანეგდოტშია ჯოჯოხეთის შესახებ – ის, პირველად დაპირებული (ჟენევის დეკლარაცია, ადამიანის უფლებების დაცვის საყოველთაო პრიმატი, კერძო საკუთრების ხელშუხებლობა, განათლება და ჯანმრთელობა, როგორც ადამიანის უფლებები, ადენაუერი, შუმანი, დე გასპარი… დემოკრატია, გამჭვირვალობა, სამართლის უზენაესობა…) – მხოლოდ რეკლამა იყო, ხოლო ნაცმოძრაობის მიერ შექმნილი რეალობა, – სწორედ ის აღმოჩნდა, რაც ევროპამ დიდი ხანია მოიცილა, როგორც საზარელი კოშმარი და გაემიჯნა, როგორც აბსოლუტურად მიუღებელს.

ასე რომ, როდესაც ფლიდების და მომხვეჭელების, სხვათა კორუფციასთან მებრძოლი კორუმპირებულების, ადამიანთა დამცირების და უფლების შელახვის მაგისტრების, და მათი მოუღალავი ადეპტების, აღლუმი დაიწყება, კარგად უნდა ვკითხოთ მათ, კერძოდ რომელი ევროპისკენ უნდოდათ ჩვენი წაყვანა! კერძოდ რა მიაჩნიათ მათ “ევროპულ ფასეულობებად”!
——
P.S. თუმცა, ხომ ვიცით, რომ ისეთივე უტიფარ პასუხს გამოაცხობენ იმწამსვე, როგორც მთელი ათი წელი აცხობდნენ – ჩვენი მარშალ ბეტანკურები და დუილიოები…

ტრიბუნაზე ერთი კაცი იდგა…

ტრიბუნაზე ერთი კაცი იდგა. და არეულად ლაპარაკობდა გმირზე… თვალებს აქეთ-იქეთ აცეცებდა…

ლაპარაკობდა გმირზე, რომელიც საქართველოში ყველასათვის ძვირფასია… გმირზე, რომელიც მართლაც ჩვენი ეპოსის თუ წარსულის საუკეთესო წარმომადგენლების მსგავსად თავისი სიკვდილით ამაღლდა და მარადისობაში გადაინაცვლა… გმირზე, რომელმაც არ დაიჩოქა და თავი მიწას არ დაადო… წამებულ გმირზე, რომელიც მტერმა ვერაფრით დააშინა და ვერ გატეხა… გმირზე, რომელიც მსოფლიომ მებრძოლი, დაუმორჩილებელი, გმირული საქართველოს სიმბოლოდ აღიქვა…
მაგრამ, ვაი რომ, ამას ლაპარაკობდა სუბიექტი, რომელიც ასევე ცნობილ სიმბოლოდ იქცა – უსირცხვილობის, უნამუსობის, ლაჩრობის, ძალადობის, უსამართლობის, მომხვეჭელობის, ეგოიზმის, და ფლიდობის სიმბოლოდ!.. და როცა ლაპარაკობდა იმაზე, როგორ ვერაფრით დააჩოქა მტერმა გიორგი ანწუხელიძე, როგორ ვერაფრით დაადებინა ვაჟკაცს მიწაზე თავი, მახსენდებოდა საკუთარი დაცვის წინ მარდად მორბენალი კურდღელი, თვითმფრინავის ხმის გაგონებაზე ლაჩრულად გაქცეული მთავარსარდალი (მაშინ, როცა არავინ – ქალები, მოხუცები, უცხოელები – არ გაქცეულან!), მაგონდებოდა მიწაზე გართხმულიც და დაჩოქებულიც, და მხოლოდ ერთ რამეზე შეშფოთებული – „ჟურნალისტები მოაშორეთო!“, რომ ბღაოდა – რადგან ხვდებოდა, ისტორიისთვის მის მიერ რუდუნებით შექმნილი სწორუპოვარი ლიდერის და მამაცი მხედართმთავრის იმიჯს თვითონ რომ წააყარა სამუდამოდ მიწა…

ჰოდა, ახლა, კარიერის უსახელო დასარულის ჟამს, ეს სუბიექტი ყველანაირად ეპოტინება ყველაფერს, რაც კი წმინდაა. ცდილობს წმინდა სიმბოლოებზე შეიწმინდოს თავისი ბინძური ხელები და ქართველი ხალხისათვის თავდადებული გიორგი ანწუხელიძისთვის გმირის მედლის გადაცემით სურს, დაგვავიწყოს, თავად ვინ და რა არის… ფიქრობს, გმირის მეუღლისა და შვილებისათვის გადაცემული ჯილდოს ფასად გმირის სახელთან შეზიარებას შეძლებს თავადაც…
და სწორედ ამიტომაც დასჭირდა გმირის შვილების ხელში ატატება და მათი გულში ჩაკვრა! ძალიან სჭირდება, რომ თავისი გახვრეტილ შაურად ქცეული იმიჯი რაიმე წმინდას ამოაფაროს – დაღუპული გმირის სურათს, დაღუპული გმირის დედის და მეუღლის ცრემლებს, დაღუპული გმირის შვილების უმანკო სახეებს! იმის იმედი აქვს, რომ ამ ბრძანებულების გამოცემით და კიდევ ერთი „პერფორმანსით“ გადაფარავს თავის მრავალ უგვანო საქციელს თუ კრიმინალურ ქმედებას – 2008 წლის აგვისტოში, 2007 წლის 7 ნოემბერს, 2011 წლის 26 მაისს, ლაფანყურის დადგმულ ოპერაციას, წართ,ეულ ქონებებს, ხალხისთვის მოპარულ და მითვისებულ მილიარდებს, ციხეში ჩაყრილი ათასობით ადამიანის გამწარებულ ცხოვრებას, მოპარულ არჩევნებს, სიცრუით გაჟღენთილ ამაოებას…
ცდილობს ამას ისევე დიდი გულმოდგინებით, როგორც ცდილობდნენ სხვა სისხლიანი კრიმინალები, ისევე გულმოდგინედ და ძალადგაღიმებულები რომ იტატებდნენ და გულში იკრავდნენ ბავშვებს, ისევე რომ არიგებდნენ ჯილდოებს იმ განწირული გმირებისთვის, ვინც თავად მიატოვეს და უღალატეს…
არა მგონია, რომ მოვტყუვდეთ ისევ… მართალია, მან საკმაო ხანს ატყუა მთელი ხალხი… და არის პიროვნებათა ჯგუფი, რომელსაც თავად სურს კვლავაც მისი ტყუილების ხიბლში გაატაროს მთელი სიცოცხლე… მაგრამ როგორც სხვებმაც ვერ შეძლეს, ისიც ვერ შეძლებს მთელი სიცოცხლე ატყუოს მთელი ერი, და მთელი მსოფლიო…
გიორგი ანწუხელიძის სახელს და დიდებას იგი ვერასოდეს შესწვდება. და წესით იმას უნდა ხვდებოდეს, რომ რაც უფრო იშვითად დაიწყებს ქართველ გმირებზე საუბარს, მით უკეთესი იქნება მისთვის, რადგან ამ გმირებთან მიმართებაში იგი მხოლოდ საოცრად უსახური ანტიპოდია – იმის გამოც, როგორ „უყვარს“ საქართველო, და იმის გამოც, როგორ იცხოვრა…