Armenian gambit – by Zviad Kirtava and Victor Kipiani

Posted: 2018/05/07 | ავტორი: | Filed under: Posts on English | Tags: , , , , , , , , | დატოვე კომენტარი

Armenia

 

In Armenia, super-velvet revolution can occur rather unexpectedly.

However, “there is no smoke without fire” and no revolutions are truly unexpected.

Serzh Sargsyan’s rule was the continuation of Robert Kocharyan’s rule. Likewise Kocharyan, Sargsyan could also easily find his loyal substitute, and quite possibly political turmoil would not have reach such a scale. Or, the transfer of power could have been even almost smooth.

Sargsyan has not only made Armenian people stunned with his authoritarian rule, the decline of democracy, and the economic stagnation of the country with the bigger corruption, than ever before for independent Armenia, but he was the one to tailor the constitution according to his own will, just like Vladimir Putin. And then he made the biggest mistake – he simply lied to the society when he promised that after two terms of Presidency he would not try to get any other seat – either presidential or of Prime-minister’s.. He promised that, and he “forgot” – hoping that people would also forget…

And even more, he did not even try to paint this lie – even a small play did not come to treat public dissatisfaction. Richard III says in the Shakespeare’s play that he is basically not willing to be a king, and stages the “public appeal” and finally just “subordinates” people’s request – “I did not want to, but I have to obey to my dear citizens’ will”…

After that, we have watched classical scenario which was described as one of the preconditions for revolution in the old Soviet textbooks: namely, the elites were not able to manage and the lay-people did not want to live such a life anymore.

Of course, there is one factor to be taken into consideration – Kocharyan and Sargsyan are Karabakhians and ascended to power in Armenia through Karabakh war. Patriotic optimism, which has been national spirit by the Karabakh war in the Armenian community, probably is no longer as high as it was 20 years ago, when Kocharyan was elected president and when the whole society and the political elite in capital have given power to those who won the war and who was the most important strategic partner of Russia – having Russia’s unconditional support … but for 20 years Karabakh’s official reunion has not occurred, and significant regional isolation due to Karabakh is obvious, Azerbaijan’s economic boom  increasingly shifts balance between these – still-in-war countries, and Russia – against all odds tries to please not only its strategic ally – Armenia, but started to provide weapons also to Azerbaijan, by all these reasons already in the country and in particular in Yerevan, perhaps the prospect of the looks-now-eternal reign of Karabakhian elite results in more irritation or even frustration.

Sargsyan’s sudden resignation was not only sign of his political shrewdness, but he understood that his ambitions destabilized the country and were shaking power of his party. And he preferred to step back – thinking that he would not lose anything, securing Karapetyan’s premiership for next four years (or even less), and then he would return. That same model, which was already well-tested and certified in Russia by Putin-Medvedev tandem.

But Sargsyan was late. Nikol Pashinyan turned out to be a very strong opponent.

It is noteworthy that the Pashinyan is not a novice politician, as many believe: in his time he was close associate of the first president of Armenia Levon Ter-Petrosian, and recently won 21 percent of Yerevan Mayor’s elections. He correctly assessed the level of discontent of people and benefited from the advantage that Sargsyan had given him by his selfish wish to remain in power. Stepping back was now late already, as the public got at streets and felt the power. Everyone understood that Sargsyan’s “leave” and Karapetyan’s stay would have changed nothing – again the Armenian Republican Party and its chair – Serzh Sargsyan – would be the ruler force. And Sargsyan would not have been “long gone” – Karapetyan  would return the seat to him as soon as the public shouting sparked.

After that the events were changing with the kaleidoscopic speed – in Yerevan and other cities, the protests (and performances!) became increasingly massive and well-organized. The ruling party itself has already realized that Karapetyan’s attempt to keep the seat could easily turn the protests from velvet-ones to possibly-violent. In fact, not naming their own candidate, was probably the best solution for RPA– for easing tense situation, and at the same time to show to Nikol Pashinyan he could not become prime minister without the support of the ARP. It was an invitation for Pashinyan to negotiate with Republican Party if he wanted the second (and the final!) vote – would not end with the similar rejection on May 8th.

But, as we say in Georgia “the hail came and met the stone.”

Pashinyan only needed not even a whole day – to show what it means to be fully supported by the mobilized people and the right, well-calculated, patient, non-aggressive tactics. The entire blockade of roads, railway and airport ruled out the prospect of the ultimatum to Pashinyan.

At present, the situation is the following: Republican Party of Armenia (RPA) said it would support “People’s candidate who will get a vote of 1/3 in the parliament”.

Many have considered this as the capitulation of the RPA – that they are now ready to support the undisputed leader of the protest movement – Nikol Pashinyan (let’s consider that as option “A”).

We are not sure that this is true.

It is quite possible that the plan “B” has been worked out – if the government was agreed with Gagik Tsarukian’s block and “Dashnaktsutyun”, that these opposition factions would present their own candidate on May 8th session, and by having this new “People’s Candidate”, the Government of Armenia will try to get a new, – more acceptable than the Pashinyan – person for prime-ministership.

Another possible – “C” – option, which is less likely to be called, Alliance with the control of “cohabitated” governance – Pashinyan, as prime-minister, and RPA as a key force (controlling law enforcement and central election agencies) – the final outcome of which is not so difficult to predict, and such an outcome will more probably not be desirable for the Pashinyan’s camp.

One cannot exclude Armenian “cohabitation” – if the events are developing in this scenario – our readers should not be surprised. The point is that this kind of changes cannot be written in just by street’s power, given the firmness of the ruling political force in the Armenian political and business elite. Moreover, Sargsyan’s activity shall not be presented only in dark colors: for example, he has in fact diversified Armenian foreign policy, signing a special EU-Armenia Comprehensive and Enhanced Partnership Agreement (CEPA) as some sort of counterweight to Armenia’s membership in the Russia-managing Eurasian Union. Besides, during Karapetyan’s prime-ministership Armenia achieved very impressive 7% economic growth rate.

If the Pashinyan’s candidacy is hampered by the opposition factions of the May 8th Parliamentary election and the voting option for the other “People’s Candidate” will be dropped (as a result of mass protest of the people in the streets), according to the Constitution of Armenia, the parliament shall be dissolved and new elections held.

And the new elections will be still carried out by the existing government, which has been holding Armenia for 20 years already!

Of course, it is impossible to be sure in anything, but we think the chances of the Pashinyan’s repeated turndown is higher, as the fate of the future government of Armenia cannot be resolved without Moscow. And for Moscow, and in particular for the newly reelected-once-again Vladimir Putin, not only is it important to see the government in Armenia that he has experienced and trusts, but also the form of transfer of power itself. Pashinyan has shown a convincing political shrewdness when he said that he would not leave the Eurasian Union and “ODKB” in case he is elected as the premier, but he also emphasized that he plans to negotiate with Russia on certain issues, and expressed his wish to negotiate with the EU as well. Russian would rise brows on such bi-directional foreign policy. But the main thing is another – a bad precedent for Putin will be merely the fact of the victory of the Velvet Revolution in Armenia – it might rise same aspirations Russia and, moreover – a hope for the success of those aspirations!

So, if the domestic political influence on the Armenian affairs will continue to be the main impact of the events, then any results can be achieved, including Nikol Pashinyan’s smooth election on May 8th. Such an outcome could be possible if Armenian (yet) opposition would be successful in convincing the Russians that the velvet revolution is only an “Armenian” issue and there is no more (geopolitical) element in it than merely change of domestic power. In this case, the Pashinyan will be easily endorsed by the Parliament. However, we shall remember that this process will not be completed by the end of May 8th and the main test is waiting for him after the coronation: when the real contours of the Armenian opposition movement and the goals and dreams of society, as well as Moscow’s attitude to the changes in Armenia will be revealed. And not just of Moscow: We have almost heard nothing about Baku and Ankara’s attitude towards current developments, at least in the form of public opinions…

And if our projection is justified and the May 8th parliamentary session ends without election of prime-minister (which automatically means the new parliamentary elections, carried out by the government of acting Prime Minister Karapetyan), it would be proof that the Russian influence in the Armenian Gambit was still a decisive factor – affirming the familiar scenario and familiar partner (or maybe – simply lack of strategic vision of Russians?)

If the main participants of the Armenian process will try and successfully convince Moscow that any configuration power will remember well who is the “true friend” of the country, the velvet transfer of power will only win. We have started this article by mentioning Shakespeare, and would end by another his quote from Macbeth, which later was applied by contemporaries regarding King Charles I of England as that “nothing in his life became him like the leaving it”.

In any case, the history of such rapid and could-be-fundamental changes reveals a rule: one important thing is to change (even at the expense of extraordinary efforts) the system, and the second – and the more difficult task – the ability to navigate correctly after the change, balancing internal and external threats.

Hopefully, the common sense and peace will prevail in our neighboring Armenia!

Geographical surrealism and virtual sanctions

Posted: 2014/03/19 | ავტორი: | Filed under: განვრცობილი ფიქრები | Tags: , , , , , | 1 კომენტარი

There have been times, when each country had its own geographical map. Each of them – moreless different…

But then first Marco Polo and Colombo, and finally Google made maps reliable and universal. Thus, Italy has the same borders, whether you look at it in Rome or in Lima…

Russians, however, have terrific attraction to surreal when it comes to geography and maps. They want to have only those maps which satisfy their egos, regardless the reality.

The whole world recognizes Georgia in established borders, but Russians have recognized Abkhazia and South Ossetia as independent countries.
The world considers Gagauz and Transdestrian regions as parts of Moldova, but here comes Russian leadership and says these are either already independent states or must become such.
And now Crimea with 26,000 sq. km and over 2 million population according to Russian maps also became “independent”! One day it was recognized by Russia only, and next day merged to Motherland, smoothly and proudly. The extraction of this peninsula from Ukraine has been like minor surgery using well-proven efficient method – number of Russian speaking people which are equipped with the best ultimate weaponry – Russian passports!

So, Russians or Russian-speaking people are transformed by master of political surrealism – Mr. Putin into long-term distance-activated time bombs, which are first implanted in neighboring countries and then play modernized Trojan horses with devastating effects.
With tactics so well-proven there has been no need in modification so far. Using traps like setting up local conflicts, inducing opponents to fire first and then coming with angry face of savior and by saying: „who the hell harasses my beloved citizens and violates UN charter?“

Now there are no rapid remedies to deal with this eruption of post-imperial nostalgia.
West has its own share of responsibility, named Kosovo. With all justifications and bloodshed to be stopped, it was still first case of external and forceful dissection of European country against its will and of post-war realities. Ukrainian politicians also have their share of responsibility – first observing President/Nuevo-riche Yanukovich’s wrongdoings too long, but then deciding to remove him overnight – with good cause, but with questionable procedures! Keeping Yanukovich formally at position for few months would keep Russians unable to play so easy this scenario, as they have done it now. An intention to cancel special status of Russian language was another very grave mistake of Ukrainian Rada, again playing well for Russian claims of new government’s non-tolerance…

Now regarding sanctions:
Russian invasion in Georgia in 2008 has proved – it is extremely inefficient and dangerous to use half-sanctions against Russians. They just will become more determined. Sanctions can be not a bad weaponry even against tanks and jets, but only in case, if they are timely, strong, efficient and coherent/coordinated! Otherwise, It’s better not to mention the word “sanctions” at all, rather than using it only verbally and virtually… It will be the worst thing one can imagine – to talk about united position to punish, but then to show deviated positions, like “let’s impose sanctions, but make them nice!”

Here is something which would probably sound familiar and irritant same time to Western politicians:
“First they took Abkhazia and South Ossetia, and I did not speak out — Because I was not Georgian.
Then they took Crimea, and I did not speak out — Because I was not Ukrainian.
Then they took Transdnestria, and I did not speak out — Because I was not Moldovan….
Then they took … and I did not speak out — Because I was not …
Then they took … and I did not speak out — Because I was not …
Then they came to us – and there was no one left to speak for us…”

surrealism map
(Surrealist Map of the World, 1929.
From a special issue of Variétés, a Brussels-based magazine, entitled Le Surréalisme en 1929.)

THE GREAT SIMULATOR – Mikhail Saakashvili as a prominent film director and his technique of Overlapping

Posted: 2011/02/24 | ავტორი: | Filed under: განვრცობილი ფიქრები, წერილები და მიმართვები | Tags: , , , , , , , , , , , , | დატოვე კომენტარი

 Saakashvili’s government is famous for staging different plays and shows to justify and decorate its “heroic” actions and denounce and blame the opponents – be they international or domestic. Usually such plays which people attribute to “Vano Pictures Inc.” (after the name of the Interior Minister Vano Merabishvili) appear not randomly but rather as a well timed attempt to overlap some facts and events unpleasant for Saakashvili’s government and move public’s interest from a real problem to a fake simulation. Since sometimes the response needs to be rather quick, for years Saakashvili came to idea that such “holy(bluff)wood” needs to be operational on 24X7 format to allow rapid and mind-shocking response.

The very first attempt of such an Overlapping happened in few months after Saakashvili’s first elections. Koba Davitashvili, a prominent member of Saakashvili’s team left the United National Movement and expressed strong disagreement with Saakashvili’s attempt to change the Georgian constitution in a way which would give (and regretfully later did give) nearly uncontrolled power to the president! For Saakashvili, being then a crowned prince of Democracy and a Wizard of transparency, such a blow was very painful, so he did act swiftly in rather unusual manner. That evening George Kenchadze, a quite unknown member of the ruling party was arrested in the State Chancellery building for a bribing attempt, the whole media switched their primetimes to cover that story and Davitashvili’s allegations towards Misha becoming a mini-Putin remained mainly unheard by the public. One year later that man, imprisoned and trailed without any information given to public and media (e.g. for whom the 100,000 USD was intended to be given), was secretly released. It was one day story – one news-killer bullet. It went well and Saakashvili discovered a brilliant way how to blind and deaf public. Apparently, he even had a meeting with his inner circle and advised to work on that tactics of overlapping. For every news there might be a killer the counter-news should be created – that was his invention.

The vivid example of such an action was internationally uncovered by Norwegian observers during 2008 election campaign in village Khurcha (Western Georgia), where Georgian government staged a play of “Abkhaz” shelling a bus, transporting the Georgian voters form Abkhazia to Georgia. The specially brought journalists were placed in advance like in theatre to watch a show. The Georgian government was willing to impress international society with showing how Abkhazians limit the rights of Georgian population, and whilst that is very true, there is no need to create faked evidences on that! The event called Khurcha accident was well documented by Human Rights Georgian office as “Machiavellian Conspiracy”, not only as an attempt to blame Abkhazian side but as an attempt to overlap the mass violation of the election process and voting happening in Tbilisi, Marneuli, Batumi,Kutiasi and elsewhere.
www.humanrights.ge/admin/editor/uploads/pdf/Khurcha.pdf

It needs to be emphasized that the American journalist who investigated Khurcha events has been beaten 4 times by Merabishvili’s men during 2 year period. Last time, just two days ago

http://www.humanrights.ge/index.php?a=main&pid=12978&lang=eng

Another astonishing example of Misha’s talented directing and performance was a show in Ganmukuri village, where after Russian peacekeepers assault on Georgian soldiers, patrolling local patriot camp, Misha appeared there as modern BraveHeart pushing by his chest armed Russian soldiers and shouting on Russian officer, threatening the Russian general in command of peacekeepers. It was an impressive show and one could question how the hell bodyguards would allow the president and command-in-chief of Army to engage in such a confrontation with adversary armed personnel if not a case it being a staged comedy.
www.civil.ge/eng/article.php?id=16138
http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,1930512,00.html
What a Brave Heart in fact Saakashvili is the whole world witnessed during 2008 August war, when he was chewing his tie or abandoning the French Foreign minister and running away like a rabbit after just hearing sounds of a jet’s roar.

During 2009 nearly 100-days protests MIA (Interiors Ministry)’s “Vano Pictures” released several clips for denouncing peaceful protesters. In one of the recording series, released March 25-31, the Ministry’s agent was trying to provoke some members of an opposition party (Nino Burjanadze’s Democratic Movement) to buy ammunition. The man, a “metaphysical philosopher” as he describes his background, with no connections to army, the man who was claiming that he would bring thousands of armed personnel to demonstration, was used as the main scapegoat. Another similar footage of a protester man in the tent, to whom another person, allegedly MIA agent again, which was filming the show, proposed to test a free narcotics, which he accepted. As it was noticed by lawyers and human rights activists, in both cases, the MIA movie-makers failed to remember or to know at all, that in such arrangements the proposer and seller of the arms or drugs must be seen as a prime criminal and prosecuted, and it is illegal for legal institutions to stage such proposer-initiated probes! What was the most interesting: first movie had been released 2 weeks before the mass protests announced date. Besides, as the Radio Liberty has noticed: “…it is also conceivable that the entire operation was intended at least in part to enhance the prestige of the Interior Ministry and to deflect attention from the controversial announcement that the prison sentences handed down to four of its staffers have been halved, and the men will shortly be released.” http://www.rferl.org/content/Georgian_Arrests_Raise_Disturbing_Questions/1516070.html
In fact, sadistic killers of the Sandro Girgvliani were soon pardoned by Saakashvili after not yet serving even a half of their yet mild sentence of 6-8 years (to be compared: in Saakashvili’s Georgia the man still serves 9 years for stealing a little pig!)

During that hard-for-Saakashvili spring 2009 protests police has used non-uniformed gangs to attack and intimidate protesters. Several times such attacks were recorded. Despite of nearly 100 victims passing that silent terror not a single case was investigated by Georgian unjust justice system. Moreover, on May 6, June 12, and especially June 15 violent crackdown the police and/or plain-clothed policeman used rubber bullets, sticks and rocks against demonstrators. Police detained and beaten George Gachechiladze, oppositional celebrity singer and protest leader. Two protesters been blinded by plastic bullets, which was initially denied by Police spokesperson to be used. Later he even admitted, that the shots were targeted to the protesters heads, as “it was dark and police forces saw nothing but heads” (!). On June 15 even journalists were attacked by police and video equipment detained. Again, no investigation was held, only apologies were expressed by Police Deputy Minister.

https://www.amnesty.org/en/library/asset/EUR56/001/2009/en/2d4db874-5e22-4fc0-99a5-54f2015fa1bc/eur560012009en.html

But on June 19, the opposition members circled Parliament’s building and verbally assaulted some President supporter MPs. At the same time, several young men in black, which opposition claimed to be non-uniformed police, were throwing stones towards Parliament’s direction. The state televisions, ignoring the mass protests for weeks and never reporting respective footage of the police attacks on protesters, were timely invited to record and immediately aired such an outstanding “violent attack of protesters on Parliamentarians”. Although it is shown in media recording that the stone throwers the same time attacked peaceful demonstrators, nobody was questioned, whether that was a well-mastered provocation. Several ambassadors were also contacted and asked to express their opinions and US Ambassador John Tefft eagerly denounced opposition for this “violent attack” on Parliament. The coverage of that day event in National puppet-media was longer than of all 90 days of previous peaceful meetings and attacks on protesters. Interestingly that has happened few days before MIA Minister Merabishvili’s already delayed trip to Washington, DC. So instead of answering difficult questions regarding previous days clearly government-concerted attacks on protesters, Merabishvili enjoyed a luxury to speak mainly about that last event and “violence of protesters”.

On March 13, 2010 the whole world was astonished to watch out the fake Russian invasion report, prepared and aired without proper notification by the Imedi TV, one of the major Georgian TV. Later it was regarded as World’s all-time No.1 Shocking Hoax by the Time magazine.
http://www.rferl.org/content/Saakashvilis_Erratic_Response_To_Invasion_Hoax_Raises_Suspicions/1984530.html
http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,1931133_1931132_1972067,00.html
After the fake invasion report Internet forums placed a record of conversation between allegedly the Imedi TV directors – Director General Arveladze and his Deputy Tsamalashvili. In this conversation a man, allegedly Arveladze tells a woman (allegedly Tsamalashvili) that “Misha” (Saakashvili’s nickname) is against of putting warning on the footage, notifying the public that the report is fake! He says, “Misha” wants the maximum [shocking] effect of the report not to be diminished!

The government of Georgia has ruled out opposition’s proposal to examine the phone conversation, although such a probe was carried out by the New Rights opposition party and western qualified experts proved the recording to be genuine conversation, rather than artificially constructed of the fragments, which was Arveladze’s explanation of the case (by which he admitted it was his voice, but “cut-and-glued”, he said).
www.humanrightsge.org/index.php?a=main&pid=8210&lang=eng

On May 6, 2010, Saakashvili declared May 6 (St. George’s Day in Georgia) – an anniversary of Police beating people outside Tbilisi Police HQ – as Police Day and held victorious Parade of Police forces outside glass-walled MIA building. Nearly 15,000 law enforcement persons outlined their loyalty to their Emperor, which sustained hard year of nearly isolation. Opposition and people have marched to the place trying to express protests, but were stopped by mass police forces nearby. Saakashvili and Merabishvili again staged the “drama” – Police officers suddenly have spilled the red paint on their uniforms and faces, mimicking “badly injured and blooded victims” of “violent protesters”. There are photos which show such astonishing “performance” of Merabishvili’s “artists”.

 


After Russian-Georgian conflict in 2008, change of administration in Washington and change of Ambassador in Tbilisi Saakashvili had hard time of nearly lonely year having not a single political meeting rather than attending some middle-level business meetings (of Catalan Businessmen in Barcelona which was on Spanish language), social events (mainly in Arabic world) and inaugurations (in Latin America). This time the Georgian government revealed unexpected desire to get closer ties with Iran leadership – most probably to attract international attention by such controversial steps. At the same time new wave of spy scandals were announced by MIA.

The several explosions during 2009-2010 took place in Western Georgia, and even outside US Embassy in Tbilisi.

On Nov 5, Georgian MIA arrested 20 people (later the number was down to 13) in a what was said major – several-year long counterintelligence operation. 6 military pilots of Georgian army have been detained, as well as some Tbilisi and Adjara based businessmen in operation called Enveri, by the name of double agent which allegedly Georgian intelligence contracted as early as in 2006! What was interesting that when it was announced in TV, the Rustavi-2 channel has offered a full-blown movie about Enveri operation the same evening, which means that intelligence officials were very interested in show not to be delayed. Another question was if the operation watched the traitors for so long time why the pilots were not arrested before – at least during August 2008 war – when they could have made significant damage to Georgian warfare and operational capabilities (and supposedly have done so!), as they were engaged in escorting Georgian army leadership, the movie said.

Nov 28 blast in central Tbilisi outside major opposition Labor party killed a citizen, living in the neighborhood, 58 year old lady. Another blast occurred in half an hour in the outskirts of Tbilisi, crashing the grocery store.
People were soon informed that another big terrorist team from Western Georgia was arrested and in the footage (ironically called by public Enveri-2) the Georgian layman with very low knowledge of any military issues (messing up different types of ammunition names) was telling by monotonous storytelling how the Russian army officer Zhenia had threatened to kill all his family unless he was carrying out terrorist acts in the whole Georgian territory. Interestingly, the terrorist has messed up the fence of US embassy with the other one of nearby cemetery (quite different types of fences one should mention. Ministry of Interior said that the main person, nicknamed “Kochoia” was still at large and promised more arrests to follow.

And finally, few days ago, the Kochoia was proudly announced to be arrested in Gali district. Abkhazians have expressed anger over what they called – abduction of a “peaceful peasant” from their controlled territory. But the most interesting televised event has again happened on Feb 23 evening and again at the Imedi TV station.
The journalists – Nodar Meladze (the one who took a 1 hour- worship-style personal interview with MIA minister 2 months ago, which many called start of election campaign by Merabishvili) and even more famous Lasha Kharazishvili (the anchor of that well-remembered Russian invasion hoax a year ago) appeared shaken but brave in the news program showing in a live action how policy was searching bombs at their offices and nearby! They were reporting – “15 meters from were we stand the police and miners are now eliminating the explosive, we don’t know what is it, but most probably – Hexogen!” Everyone I know was amazed – why the hell to keep journalists in 15 meters from the site of possible explosion? It was either fake or the police in Georgia simply takes no care of human lives!. Imedi TV reporter was stopping the passer-by people in the neighborhood and asking an incredibly wise question – “do you know what’s going on in the Imedi building?” The people were wondering – “we don’t know for sure but we have heard, it’s a bomb!” Apparently that was to document that some people in Tbilisi still watch the Imedi news which became outrageously unpopular since the fake war simulation. What was the most interesting in the footage, apparently arrested Kochoia said to police that he has thrown several bombs on Imedi TV territory nearly 4 months ago! And those bombs were planted in chocolate box, skimmed-milk can and juice package!! What a wonderful case in product-crisis-hit Georgia – nobody has touched such desirable items for 4 months! People were laughing at this miserable “invention” calling the nearly 12 hour footage Enveri-3, and many have noticed that all the search and massive road blocking happened not far – 1 km away from US Embassy  and just the same night when top officials of US State Department – James Steinberg and Phil Gordon came to Tbilisi.

Coincidence? You’d bet!..
http://news.yahoo.com/s/afp/20110224/wl_afp/georgiarussiaconflictmedia_20110224112121

Saakashvili was a Man on Stage for 2003-2006. He lost popularity at home and become an antihero in 2007. He bluffed the whole world by his “resignation” and two incredibly falsified elections in 2008 and with new term and 80% parliamentary majority mastered jumped immediately in the Russian trap of war in South Ossetia. Now he seems a person who everybody would be happy not to meet or speak – man of yesterday and with no future, man who does nothing but bluffs and invents some Munchausen stories about his great success and greatest future developments. The President, which sells anything (including farming lands to Africaner Boers for settlement in Georgia) hoping to collect enough money to pay to his last hope and savior – Police!
So instead of pretty innocent and kind Munchausen he turns to be a dangerous simulator. He wants to threaten the world by his illusions and although many of his illusions might be true, by inventing the cases and by cartooning them he simply damps even the realistic threats.


On Feb 11 Misha had live televised 75-min annual report to the Parliament, his speech was full of lies, exaggerations and unanswered questions about elite corruption, unjust and manipulated courts, pocket-puppet media, racketed businesses… After being interrupted 33 times by flattering applauds from his monogamous Parliament, he looked nothing else but youngish Brezhnev – mighty in lies and shaken in reality. Long time MP Gigi Tsereteli, who adjusted his true dedication and eternal love to every political party from Communist to United National Movement, found nothing better than to compare Mikheil Saakashvili with Ronald Reagan! Leaving aside the success of these two men and the place they have in their countries histories and countrymen hearts, one difference is crystal clear:
 

 

– Ronald Reagan was a Great Communicator (and he rests in history with this name if not many better ones!)
– Mikheil Saakashvili is a Great Simulator (and he will rest in history with this name, if not many worst ones!)

 

 

      

შაყირლიქსი (ხუმრობანარევი ხუმრობა)

Posted: 2010/12/02 | ავტორი: | Filed under: ინტერმეცცო | Tags: , , , , , , | დატოვე კომენტარი

–         დარეკეს?

–         რა თქმა უნდა.

–         რაო? რა გვინდაო!

–         თანასწორობა და პატივისცემაო!

–         ან ერთს რომ იმსახურებდეთ, ან – მეორეს, თხოვნა რა საჭირო იქნებოდა-თქო, -ვერ უთხარი?

–         ვერ ვეტყოდი… თუ გნებავთ, შეგაერთებთ.

–         ეჰჰ. კარგი… დარეკე ანდერსთან და უთხარი – ამით დაიწყოს. ვერაფერს გავაწყობთ. გვჭირდებიან ეგ (პატივ)საცემები

—————————

–         ახლა რაღაა?

–         ახლა იმან დარეკა, მაღალმა, ფერადსაროჩქებიანმა.

–         რაო, რა მინდაო?

–         რა უნდა უნდოდეს?! ვერ ხვდებით?

–         მაგის მეტი საფიქრებელი არ მქონდეს – მივხვდებოდი. ისე, მაგას რა უნდა, ნეტა მაგისიანები თუ ხვდებიან?

–         შემხვდესო.

–         გააჭირა საქმე.

–         შენც შეხვდი, რა მოხდება? უარესებსაც ხვდებიან ხოლმე.

–         არ მომწონს ეგ ტიპი. კიბოსავითაა. რომ შეხვდები, მერე ხელის ჩამორთმევას მოგთხოვს, მერე მაგიდასთან დაჯდომას, მერე – ფოტოსესიას, მერე – იმის დადასტურებას, რომ მაგათზე უკეთესი რეფორმატორი არავინაა, მერე ბოლოს თავისი პრობლემების მოგვარებას… ჩხუბში შევარდნისას არაფერ იკითხავს და რომ მიბეგვავენ, მერე უნდა რომ შენც შეყვე… გეგონება ჩვენი ომი და დავიდარაბა გვაკლდეს…

–         ჩვენ ომში და დავიდარაბაში ხომ გვიგზავნის ხალხს. ზოგიერთ სტრატეგიულზე სამჯერ მეტს გვიგზავნის.

–         რა ენაღვლება, რა?!. მაგას ოღონდ ხელი ჩამოართვი და ყველას გამოუშვებს, ნათესავების და მთავრობის მეტს.

–         რა ვი, მე გითხარი და… თუ გინდა, ნუ შეხვდები.

–         რას ვიფიქრებდი, ორი წელი გაძლებდა?! ჯადოს უკეთებს იმ ქვეყანას?

–         რა ჯადო, ტელევიზორში სიმართლეს არ აჭაჭანებს. ხალხი დაყრუებული ყავს. არჩევნებს აყალბებს. პოლიცია გესტაპოდ აქცია,  ჯარში – დედოვშჩინაა. სასამართლო ქაღალდზე არსებობს.

–          და ეგაა ჩვენი სტრატეგიული პარტნიორი ქვეყნის დემოკრატი ლიდერი?!.

–         მის უარესს ჯობია. ჟურნალისტებს არ კლავს და ბავშვებს, როცა იჭერენ, მალე უშვებენ.

–         წმინდანი ყოფილა! 🙂

–         უკეთესი არ უნდათ. ითემენენ… სანამ ითმენენ, ჩვენ რა? ჩვენ  ჯარს გვიგზავნის და…

–         ჯანდაბას, შევხვდები.

–         ტუალეტთან ისევ?

–         არა. იყოს ნორმალურად. ორი წელია ატუზული. ვნახავ, დაველაპარაკები. მაინეტრესებს, მართლა ისეთი არეკილია, როგორც მეუბნებიან? თუ შერჩა რამე ძველი დიდების ნაშთი.

–         ჟურნალისტებთანაც გამოხვალ შეხვედრის მერე?

–         არც იოცნებოს! და რა გარანტია აქვს, რომ თუ გამოვალ, რამეს კარგს ვიტყვი?!

–         მაინც ძაან გაუხარდება. მეშინია, მართლა არ გარეკოს სიხარულით. ამ კვირას რაღაც მიტინგი უნდა მოეწყოს მაგათთან და ნერვიულობით არ იყო.

–         რაზე შეატყვე? ღეჭავდა რამეს?

–         -ჰა, ჰა, ჰა!

——————–

–         ახლა რაღა ჯანდაბაა?

–         ახლა იმან დარეკა ისევ.

–         რომელმა?

–         რობინმა.

–         რაო?

–         თუ ეგ მაგას შეხვდება, შეხვდეს, მაგრამ იმის იმედი არ გქონდეთ, რომ ჩვენც დავუყვავებთო.

–         თქვენ დაყვავებული არადა, გაყვავებული კი გყავთ-თქო… ისე, საიდან გაიგო? კიდევ ჰყავთ ჩანერგილი ქალები?

–         არა, კაცო! ამ გრძელის პრესსამსახურმა მთელ მსოფლიოს მოსდო! მთავრობა ზეიმობს. ოპოზიცია ტრაურშია! ხალხს გამოუცხადეს, უკვე დავიბრუნეთ ტერიტორიებიო!

–         ა, უყურე შენ?!

–         არ იცოდი?! მაგისთვის შენთან შეხვედრა კი არაა მთავარი. შუქურას რომ არ დაარქმევ, ამდენს კი ხვდება. მაგისთვის ისაა მთავარი, რომ თავის ხალხს უთხრას, – მხვდებიან, მელაპარაკებიანო.

–         კარგი ჰო… იმათ რა თქვეს, როგორ თქვი?.. რობინმა. აჰა, ე.ი. მეორე ბეტმენი ყოფილა!

–         მოკლედ, ჩვენ პასო…

–         არავის უთქვამს, წამოგვყევითო. ეგ რომ ჩავესს კოცნის, ჩემზე ხომ არ ვრცელდება?!

–         კარგი. მეც ესე ვუთხარი. ჩვენ ჩვენსას ვილაპარაკებთ-მეთქი. თქვენ, რაც გინდათ, ისე ჰქენითო – მიპასუხეს.

–         მერე?

–         არაფერი, ისევ ორი მარშრუტი გვექნება კორიდორებში დასახაზი, რომ ერთმანეთს არ შეეჯახონ.

–         მეტი დარდი არ მომცა.

—————–

–         დიდი ხანია, არ შემოსულხარ.

–         არ იცი, როგორაა ამ დროს?

–         ვიცი. ბებიას ვერ დავლაპარაკებივარ.

–         დროზე თუ დაელაპარაკები, კარგია. ურჩიე, საერთოდ ნუ დაელაპარაკება ნურავის. ჟურნალისტებს კი, არა მეზობლებსაც.

–         აბა! ეგ რა უთქვია?! გავგიჟდი, რომ გავიგე! რას იზამ, ყველას კი არ უმართლებს ბებიებში!

–         სამაგიეროდ იმათ შვილიშვილებში არ უმართლებს!

–         ხა-ხა-ხა!  კარგი. ამოღერღე, რა მოხდა.

–         ისევ იმან დარეკა?

–         ისევ რობინმა?

–         არა.

–         აბა ბეტმენმა?

–         არა, ეგ ლარი კინგის კაცია.

–         აბა ვინ, ბეტმენის თმაშეღებილმა ძმაკაცმა?

–         არა, მაგი ამ დროს ნაშებშია. არა, ისევ გრძელმა დარეკა, მაკკეინის ძმაკაცმა.

–         რაო?

–         შეხვედრის მერე, პატარა კუტოკით სასტუმროში ვიკრიბებით. პატარა მალჩიშნიკი გვექნება, მწვადი, ყაურმა, ჩაქაფული… ხომ არ დაგვეწვევითო…

–         ვიცი მე მაგათი მალჩიშნიკი როგორ დამთავრდება.

–         მეც ეგრე ვიცოდი, უარი ვუთხარი. იცი, რა მითხრა?

–         რაო?

–         გაგიჟდები.

–         მაინც რაო?

–         ოღონდ მაგან რობინს შემახვედროს სადმე მოფარებულშიო და…

–         უყურე შენ! სწორი გამოუცნია აბა იმას, წინასწარ ატაშოლი რომ მისცა.

–         აბა!

–         მაინც რას ნიშნავს ერთი მენტალიტეტი! მე და შენ ვერც ვიფიქრებდით – ვერ თხოვნას და ვერ წინასწარ უარს!

–         ეეჰ, არ გაგჭირებია, თორე, რა იცი, რას ითხოვ. მე რომ მაგათთან 300-ათასიანი მიტინგი ვნახე, მერე ვხვდები, როგორ ვულკანზე ზის.

–         აბა 60 ათასზე მეტი არ ყოფილაო!

–         იყო, მაგრამ ჩამოაწევინა! ბევრს იხდის… ძაან ბევრს იხდის…

–         მოკლედ უთხარი. არა! არც მალჩიშნიკი. არც რამე დაპირებები. არც ჩვენი ჩართვა მორიგებებში – თავად გაიჭირვოს. ომი თუ თავად გადაწყვიტა, მშვიდობაც თავად მოაგვაროს.

–         ყველაფერზე უარი ვუთხრა? ცოდვაა.

–         იცი, რას დაპირდი?! გუშინ ბავშვებმა აღმოაჩინეს, რომ ყოფილა რაღაც ახალგაზრდული ოლიმპიადა. იცოდი?

–         როგორ ახალგაზრდული ოლიმპიადა? მათემატიკაში?

–         არა. ჩვეულებრივი სპორტული ოლიმპიადაა, ხუთი რგოლით, ცეცხლით, მედლებით. ოღონდ ჯუნიორებისთვის.

–         არ ვიცოდი. როდის იმართება?

–         ალბათ, ისიც ოთხ წელში ერთხელ. მოკლედ მომავალი ყოფილა 2015-ში! ჰოდა, ეგ მივცეთ!

–         ანუ ვუთხრა რომ…

–         იგზექთლი!

–         მერე?

–         რაღა მერე? მეტი რა უნდა უნდოდეს? ოლიმპიადა ექნება. ყველა იქ ჩავა. გზებს გაიყვანს, კრედიტებს აიღებს, ტურიზმი, რამე! თუ უნდა, არჩევნებს სწორედ ოლიმპიადას დაამთხვევს… მაგას რომ ვიცნობ, იმასაც გაახერხებს, რომ სულაც ტურისტებს მიაცემინებს ხმას არჩევნებში!

–         ჰა-ჰა-ჰა!

–         მოკლედ ეგრეა. აი, ეგ დაპირდი. და უთხარი მალჩიშნიკზე სარკოზიც დაპატიჟოს, თორემ იმას ძილი თუ გაუტყდა, ჩემს მტერს…

–         აღარ შემიძლია! მძინავს ეს ოხერი. ახლა რაღაა?

–         ისევ გაიგო იმან!

–         კი მაგრამ, ჯერ კენჭისყრა არ ყოფილა და როგორ გაიგო! რა, ამ ბოთემ ესეც დაფქვა?

–         არა. ამჯერად ჩუმად იყო. ეტყობა იმათ მაგის მთავრობაში ჰყავთ თავისი კაცი ჩანერგილი.

–         ვიცი, ვინც არის.

–         ყველამ იცის. ოპოზიციამაც იცის. მაგრამ, რა?..

–         ანუ, რობინსაც მოუნდა ოლიმპიადა? ხომ აქვთ ერთი, სანოვა…

–         არა. ვე-ემი უნდათ. თუ ვე-ჩე…

–         ეგ რაღა ჯანდაბაა?

–         მსოფლიო ჩემპიონატი ფეხბურთში.

–         ეგენი რომ ფეხბურთს არ თამაშობენ?

–         ნუ, რასაც თამაშობენ – სოკერში…

–         აღარ შემიძლია, რა… ეს მსოფლიო კრიზისი… ეს ერაყი… ეს ავღანეთი… ეს კარზაი… ეს რესპუბლიკელების შტურმი… ეს ვი-კი-ლიქ-სიიიიიიი! და მე ამ დროს კიდე უნდა ვიჯდე და ორი ეგოისტის სპორტულ ღონისძიებებს ვგეგმავდე?!!

–         ძაან დაბოღმილი იყო. ჩვენო, იმენნა, მაგ გვამის შემოტანას რომ არ ვაპროტესტებთ, ამიტომ ყველაფერი უნდა გვაკადროთო? ისე ყვიროდა, ასიანი ბეტმენი ედგა გვერდით! ან ვე-ემი, ან – მაგანაც ოლიმპიადა დადოსო (ეგენი თურმე კუბას პირდებოდნენ იმ ოლიმპიადას, კასტროს ნდომებია ლამაზად აღსრულება!)

–         ჯანდაბას მაგათი თავი… კაი, ხო… ჩაატარებენ, როო? აქვთ მაგის თავი? ფულს იშოვნიან?

–         რაც მაგათ ოლიგარქები ყავთ – კაკ რაზ მოწველვის პრიჩინა ექნებათ!

–         შენ რა ანა ჩეპმენივით ბაზრობ?

–         დღეში 3 საათი რომ ილაპარაკებ ბეტმენ-რობინთან, შენც ანა ჩეპმენივით იბლატავებ. მოკლედ რა? ვაძლევთ?

–         კი…

–         კარგად დაფიქრდი?

–         რა ვქნა, რა?.. სამიტს ხომ არ ჩავშლი?! ახლა უარი იმას ნიშნავს, მოატრიალებს თვითმფრინავს და …

——————-

–         უფროსო! გაიღვიძეთ, უფროსო!

–         რა ხდება?

–         კამერონი რეკავს. აი, გამომართვი ყურმილი…

–         სულ გაგიჟდით? რა დროს კამერონია?.. (ყურმილს იღებს)

–         ჰაი, ჯეიმს! როგორ ხარ, ბრაზერ? რას გვიპირებ? ტიტანიკთან ერთად უნდა დაგვმარხო, თუ ავატართან? რამე ახალი ბლოკბასტერის გეგმა გაქვს? მოდი, დავილაპარაკოთ!

–         …

–         რაო?.. აა! დევიდი? რომელი დევიდი?

–         …

–         ააააა! აააააა!!!!!!!!! მაპატიემ, დევიდ, უცებ ვერ გიცანი. აქ კროსვორდებს ვავსებდი და ტიტანიკი რომ შევავსე, სწორედ იმ დროს რომ დარეკე, რაღაც სხვა ტალღაზე ვიყავი, ბრაზერ… ტო ესტ – სერ!

–         …

–         ”ტო ესტ” რას ნიშანავს? არა, არაფერს. ბეტმენს და რობინს ველაპარაკე დღეს და, გადმომედო ეტყობა ეს ჟარგონი… ბეტმენი და რობინი ვინაა? მაპატიე, ისევ ვერ გამოვედი ამ იმდბ-დან.. არა, არა, მღვიძავს, მღვიძავს… კი, კი.. დედოფალი როგორაა? მეუღლე, რამე? ხომ მშვიდობაა?

–         …

–         არაა მშვიდობა? ავღანეთი?!!!

–         …

–         აა! აააა!!!!!! ააააააა…. მივხვდი… ანუ, ლონდონს ჰქონდა ყველაზე მაღალი შანსი?

–         …

–         დევიდ, ეს ოხერი ჩემპიონატი ღირს ნერვების შლად?… ”მე მაგას ვერ მივხვდები”?.. რატომ, ვეცდები… ისე, ერთხელ ხო გქონდათ თქვენ?… შენ მაშინ დაბადებულიც არ იყავი?.. აფსუს…

–         …

–         არა, კარგი, რა… რა ჯარების გამოყვანა? ხომ ვთქვით, რომ თქვენ იქნებით ბოლო, ვინც ავღანეთიდან გამოვა… ნუთუ შეიძლება ფეხბურთის გამო სერიოზულმა ხალხმა სერიოზულ თემაზე…

–         …

–         ლულას ვკითხო? ლულას რატომ უნდა ვკითხო, მაგათაც ჰყავთ ავღანეთში ჯარები?.. ააა, ფეხბურთის გამო?…

–         …

–         … არა… არა… ჭორებია ეს… რა დავპირდი… ვის დავპირდი… რა უფლებით… სად ჩვენ და სად სოკერი. მითუმეტეს ვე-ემ! ბლატერი? ბლატერი სულ ეგრე ბლატაობს… და მერე თავად აწყობს ყველაფერს…

–         …

–         კარგი… კარგი ჯეიმს… ტო ესტ, დევიდ… ბოლო-ბოლო, თუ გაიყვან ჯარებს, მოინახება პოლიტიკოსი, რომელიც შემოიყვანს? რამდენს? რამდენს და 3 მილიონ ნახევარს! კი, კი, არ მოგჩვენებია. არა, ჩინეთი არ არის! საიდან ამდენი? ამდენი ამომრჩეველი ჰყავთ  და იქედან! კი, თუ მოინდომებს, ყველა ამომრჩეველს წამოიყვანს ავღანეთში! დ მოგებულიც დარჩება! არჩევნების მოგებაც გაუადვილდება!

–         …

–         არა, არ იზამ ამას!.. კარგი!.. შევთანხმდით! კი, მოსულა! შენი იქნება ვე-ემი! კი, გადავითამაშებთ!

——————

–         რას იზამ?

–         რა უნდა ვქნა. უნდა გადავითამაშოთ.

–         ასეთი რა გითხრა

–         ჯულიან ასანჯი აგერ მყავს, კენსიგტონ გარდენში იმალება და თუ გინდა, რომარ გავუშვა, ვე-ემი დააბრუნეო!

–         აუჰჰ?!

აბა… მოკლედ, მოიტა დაპირებების სია და მოგვიწევს გათენება… ესაა ცხოვრება? ესაა ნატო? როგორ იყო ის ლექსი – შენ რომ ჩემთვის რძე არ მოგიტანიაო?.. უკუღმა უნდა წამოვიდეთ… ე.ი. რადგან რობინს ვერ ვაძლევთ ვე-ემს, ამიტომ გრძელს შეგვიძლია დავაბრუნებინოთ ოლიმპიადა, თუ ოლიმპიადას არ ვაძლევთ…

“Жить не по лжи!” – Александр Солженицын (1974)

Posted: 2010/04/30 | ავტორი: | Filed under: Uncategorized | Tags: , , , , , , , | დატოვე კომენტარი

ეს ყველაფერი თითქოს დღევანდელ საქართველოზეა დაწერილი. იგივე სიბნელე და დემაგოგია, იგივე ზეწოლა და ძალოვნების თარეშე. იგივე სიცრუე, სიცრუე, სიცრუე…

ნუ მივიღებთ მონაწილეობას სიცრუეში! ეს უნდა იყოს ჩვენი პირველი ნაბიჯი ჩვენი განთავისუფლების და დამოუკიდებლობის გზაზე.

Когда-то мы не смели и шёпотом шелестеть. Теперь вот пишем и читаем Самиздат, а уж друг другу-то, сойдясь в курилках НИИ, от души нажалуемся: чего только они не накуролесят, куда только не тянут нас! И ненужное космическое хвастовство при разорении и бедности дома; и укрепление дальних диких режимов; и разжигание гражданских войн; и безрассудно вырастили Мао Цзедуна (на наши средства) — и нас же на него погонят, и придётся идти, куда денешься? и судят, кого хотят, и здоровых загоняют в умалишённые — все “они”, а мы — бессильны.
Уже до донышка доходит, уже всеобщая духовная гибель насунулась на всех нас, и физическая вот-вот запылает и сожжёт и нас, и наших детей, — а мы по-прежнему всё улыбаемся трусливо и лепечем косноязычно:

– А чем же мы помешаем? У нас нет сил. Мы так безнадёжно расчеловечились, что за сегодняшнюю скромную кормушку отдадим все принципы, душу свою, все усилия наших предков, все возможности для потомков – только бы не расстроить своего утлого существования. Не осталось у нас ни твердости, ни гордости, ни сердечного жара. Мы даже всеобщей атомной смерти не боимся, третьей мировой войны не боимся (может, в щёлочку спрячемся), – мы только боимся шагов гражданского мужества! Нам только бы не оторваться от стада, не сделать шага в одиночку – и вдруг оказаться без белых батонов, без газовой колонки, без московской прописки.

Уж как долбили нам на политкружках, так в нас и вросло, удобно жить, на весь век хорошо: среда, социальные условия, из них не выскочишь, бытие определяет сознание, мы-то при чём? мы ничего не можем.

А мы можем – всё! – но сами себе лжём, чтобы себя успокоить. Никакие не “они” во всём виноваты – мы сами, только мы!

Возразят: но ведь действительно ничего не придумаешь! Нам закляпили рты, нас не слушают, не спрашивают. Как же заставить их послушать нас?

Переубедить их – невозможно.

Естественно было бы их переизбрать! – но перевыборов не бывает в нашей стране.

На Западе люди знают забастовки, демонстрации протеста, – но мы слишком забиты, нам это страшно: как это вдруг – отказаться от работы, как это вдруг – выйти на улицу?
Все же другие роковые пути, за последний век отпробованные в горькой русской истории, – тем более не для нас, и вправду – не надо! Теперь, когда все топоры своего дорубились, когда всё посеянное взошло, – видно нам, как заблудились, как зачадились те молодые, самонадеянные, кто думали террором, кровавым восстанием и гражданской войной сделать страну справедливой и счастливой. Нет, спасибо, отцы просвещения! Теперь-то знаем мы, что гнусность методов распложается в гнусности результатов. Наши руки – да будут чистыми!

Так круг – замкнулся? И выхода – действительно нет? И остаётся нам только бездейственно ждать: вдруг случится что-нибудь само?

Но никогда оно от нас не отлипнет само, если все мы все дни будем его признавать, прославлять и упрочнять, если не оттолкнёмся хотя б от самой его чувствительной точки.
От – лжи.

Когда насилие врывается в мирную людскую жизнь – его лицо пылает от самоуверенности, оно так и на флаге несёт, и кричит: “Я – Насилие! Разойдись, расступись – раздавлю!” Но насилие быстро стареет, немного лет – оно уже не уверено в себе, и, чтобы держаться, чтобы выглядеть прилично, – непременно вызывает себе в союзники Ложь. Ибо: насилию нечем прикрыться, кроме лжи, а ложь может держаться только насилием. И не каждый день, не на каждое плечо кладёт насилие свою тяжелую лапу: оно требует от нас только покорности лжи, ежедневного участия во лжи – и в этом вся верноподданность.
И здесь-то лежит пренебрегаемый нами, самый простой, самый доступный ключ к нашему освобождению: личное неучастие во лжи! Пусть ложь всё покрыла, пусть ложь всем владеет, но в самом малом упрёмся: пусть владеет не через меня!
И это – прорез во мнимом кольце нашего бездействия! — самый лёгкий для нас и самый разрушительный для лжи. Ибо когда люди отшатываются ото лжи – она просто перестаёт существовать. Как зараза, она может существовать только на людях.
Не призываемся, не созрели мы идти на площади и громогласить правду, высказывать вслух, что думаем, – не надо, это страшно. Но хоть откажемся говорить то, чего не думаем!
Вот это и есть наш путь, самый лёгкий и доступный при нашей проросшей органической трусости, гораздо легче (страшно выговорить) гражданского неповиновения по Ганди.
Наш путь: ни в чём не поддерживать лжи сознательно!. Осознав, где граница лжи (для каждого она ещё по-разному видна), – отступиться от этой гангренной границы! Не подклеивать мёртвых косточек и чешуек Идеологии, не сшивать гнилого тряпья – и мы поражены будем, как быстро и беспомощно ложь опадёт, и чему надлежит быть голым – то явится миру голым.

Итак, через робость нашу пусть каждый выберет: остаётся ли он сознательным слугою лжи (о, разумеется, не по склонности, но для прокормления семьи, для воспитания детей в духе лжи!), или пришла ему пора отряхнуться честным человеком, достойным уважения и детей своих и современников.

И с этого дня он:

– впредь не напишет, не подпишет, не напечатает никаким способом ни единой фразы, искривляющей, по его мнению, правду;

– такой фразы ни в частной беседе, ни многолюдно не выскажет ни от себя, ни по шпаргалке, ни в роли агитатора, учителя, воспитателя, ни по театральной роли;

– живописно, скульптурно, фотографически, технически, музыкально не изобразит, не сопроводит, не протранслирует ни одной ложной мысли, ни одного искажения истины, которое различает;

– не приведёт ни устно, ни письменно ни одной “руководящей” цитаты из угождения, для страховки, для успеха своей работы, если цитируемой мысли не разделяет полностью или она не относится точно сюда;

– не даст принудить себя идти на демонстрацию или митинг, если это против его желания и воли; не возьмёт в руки, не подымет транспаранта, лозунга, которого не разделяет полностью;

– не поднимет голосующей руки за предложение, которому не сочувствует искренне; не проголосует ни явно, ни тайно за лицо, которое считает недостойным или сомнительным;

– не даст загнать себя на собрание, где ожидается принудительное, искажённое обсуждение вопроса;

– тотчас покинет заседание, собрание, лекцию, спектакль, киносеанс, как только услышит от оратора ложь, идеологический вздор или беззастенчивую пропаганду;

– не подпишется и не купит в рознице такую газету или журнал, где информация искажается, первосущные факты скрываются.
Мы перечислили, разумеется, не все возможные и необходимые уклонения ото лжи. Но тот, кто станет очищаться, — взором очищенным легко различит и другие случаи.

Да, на первых порах выйдет не равно. Кому-то на время лишиться работы. Молодым, желающим жить по правде, это очень осложнит их молодую жизнь при начале: ведь и отвечаемые уроки набиты ложью, надо выбирать. Но и ни для кого, кто хочет быть честным, здесь не осталось лазейки: никакой день никому из нас даже в самых безопасных технических науках не обминуть хоть одного из названных шагов — в сторону правды или в сторону лжи; в сторону духовной независимости или духовного лакейства. И тот, у кого недостанет смелости даже на защиту своей души, – пусть не гордится своими передовыми взглядами, не кичится, что он академик или народный артист, заслуженный деятель или генерал, — так пусть и скажет себе: я – быдло и трус, мне лишь бы сытно и тепло.
Даже этот путь – самый умеренный изо всех путей сопротивления – для засидевшихся нас будет нелёгок. Но насколько же легче самосожжения или даже голодовки: пламя не охватит твоего туловища, глаза не лопнут от жара, и чёрный-то хлеб с чистой водою всегда найдётся для твоей семьи.
Преданный нами, обманутый нами великий народ Европы – чехословацкий — неужели не показал нам, как даже против танков выстаивает незащищенная грудь, если в ней достойное сердце?

Это будет нелёгкий путь? — но самый лёгкий из возможных. Нелёгкий выбор для тела, – но единственный для души. Нелёгкий путь, – однако есть уже у нас люди, даже десятки их, кто годами выдерживает все эти пункты, живёт по правде.
Итак: не первыми вступить на этот путь, а – присоединиться! Тем легче и тем короче окажется всем нам этот путь, чем дружнее, чем гуще мы на него вступим! Будут нас тысячи – и не управятся ни с кем ничего поделать. Станут нас десятки тысяч – и мы не узнаем нашей страны!

Если ж мы струсим, то довольно жаловаться, что кто-то нам не даёт дышать – это мы сами себе не даём! Пригнёмся ещё, подождём, а наши братья биологи помогут приблизить чтение наших мыслей и переделку наших генов.

Если и в этом мы струсим, то мы – ничтожны, безнадёжны, и это к нам пушкинское презрение:
     “К чему стадам дары свободы?
     ……
     Наследство их из рода в роды
     Ярмо с гремушками да бич.”

12 февраля  1974

რატომ უმეგობრდება ხელისუფლება ბორის ბერეზოვსკის? – პასუხი გოგი გვახარიას

Posted: 2010/03/29 | ავტორი: | Filed under: წერილები და მიმართვები | Tags: , , , , , | დატოვე კომენტარი

მიზეზი #1:

ხელისუფლება უკვე ჩაჯიბულ ბადრის ქონებას აგებს ქეის წაგებით.

ქეი ვერ ქაჩავს, მთელმა მსოფლიომ იცის მისი აფერისტობის ამბავი, და შეიძლება ბადრის 8 მილიარდიანი ქონება ისევ ბადრის ოჯახს დაუბრუნდეს! რაც სააკაშვილისთვის სრული კოშმარი იქნება.
ერთადერთი ადამიანი, რომელმაც აფერისტ ქეის არ იყოს, ბადრის შიდა სამზარეულო იცოდა (ქეიზე ბევრად უკეთ!) და რომელსაც ქეიზე ბევრად უფრო სერიოზული რეპუტაციაც აქვს და რესურსებიც საერთაშორისო სასამართლოების პროცესებისთვის, ბორიაა!

ჰოდა, მთავრობა, ოღონდ ბადრის ოჯახს არ დაუბრუნდეს ქონება, (და რაც მთავარია – “იმედი”!), ბერეზოვსკის კი არა, – პუტინს გადააბარებდა ყველაფერს!

ამიტომაც დაუტკბნენ ბორიას, რომელიც როგორც ებრაული დაუწერელი კანონების მცოდნე (ქეისგან განსხვავებით!), ჯერ კიდევ ყოყმანობს, რადგან მკვდრის და ქვრივების მძარცველებს ებრაული სჯული არ წყალობს.

ზუსტი გარიგება მგონი ასეთი იქნება – ბორია იღებს ყველაფერს, რაც ქეიმ ვერ მიიღო, ითანხმებს ოჯახს ცოტაზე, დიდ ნაწილს თავად იტოვებს და უბრუნებს საქართველოს მთავრობას ორ ბრილიანტს: მთაწმინდის პარკს (“უგულავას გახსნილს”!) და “იმედს” – რომელიმე ახალი ვირტუალური მარკ მონემის მეშვეობით.

ამის მერე საქართველოს მთავრობა ჯოზეფ ქეის ციხეში სვამს (ბადრის ოჯახის გულის მოსაგებად).

არის #2 მიზეზიც:
ბერეზოვსკი, ნოვოდვორსკაიას და ბუკოვსკის არ იყოს, პუტინის დაუძინებელი მტერია და ჩვენი ხელისუფლება “ჩემი მტრის მტერი – ჩემი მეგობარია!”-თი ხელმძღვანელობს და ცდილობენ, თბილისი ანტიპუტინისტურ მექად გადააქციონ. თუ ამით პუტინის მხრიდან საქართველოში ახალი ლაშქრობის პროვოცირებას გამოიწვევენ, მგონი, სწორედ ეს უნდათ…

თან ხელისუფლებას ინვესტიციები ჭირდება. ისეთი გარემო შექმნეს, რომ აქ, ქუდი რომ შემოუგდო ვინმეს, არავინ შემოვა ამათ ხელში. მაგრამ ბორია ძველი კერკეტი კაკალია და მუქთად ან სანახევროდ მიცემულს შეიძლება დახარბდეს, მით უფრო, თუ ანტირუსული პლაცდარმი ექნება თავისი ტელევიზიით (პირველი კავკასიურ-ბერეზოვსკული არხით!)

ასეთია ჩემი კომენტარი! (რომლის უტყუარობაზე პრეტენზია არ მაქვს!)

ნიმცოვიჩის დაცვა? არაა!.. ეს სულ სხვაა…

Posted: 2010/03/14 | ავტორი: | Filed under: განვრცობილი ფიქრები, წერილები და მიმართვები | Tags: , , , , , , , , , , | დატოვე კომენტარი

გიორგი არველაძე: „სხვისი არ ვიცი და მე ვიბრძოლებ”

www.ick.ge (Information Center of Kakheti)

——–

Gela Mtivlishvili: აფრენს!

——–

არა, არ აფრენს გიორგი ტახიროვიჩი!

არც მამამისი აფრენდა. კომუნისტების დროს რომ ფულებს ტომრებით „ღუნავდა“, მერე იმ ფულებით უშველებელი სასახლე ააშენა ნუცუბიძის პლატოზე, გააქირავა და ახლა ამერიკის რიგით მერამდენე ელჩისგან წელიწადში მილიონობით დოლარს იღებს შემოსავალს! თქვენ კი გგონიათ, „იმედის“ იმედადაა ტახირას ბიჭი? ეგ „იმედის“ და იმედის მოსასპობადაა! უიმედობის დასათესადაა! შიშის დასათესადაა! და მერე – დასათესადაა!..

ტახიროვიჩი, გგონიათ თავს იმართლებს? არაა!…

არველაძის ბოვში ეხლა გვეტყვის, – მეო, ეს ყველაფერი იმის გასაგებად მიმაჩნიაო, ვინ არის ნამდვილი პატრიოტი და ვინ მივიდოდა პრეზიდენტის სასახლესთან, რომ მატროსოვივით გადაფარებოდაო ჩვენს კონსტიტუციურ სიმბოლოსო!

ჰოდა, მე ვიყავი იქ ერთადერთი და თქვენ სად იყავით, ხალხოო!

მე არ დამიწყია გაქცევა და ჩემი შვილების ევაკუაცია და თქვენ რა ზნე დაგეცათო?!

მე არ მქონია ჩემი აურაცხელ ქონების გადარჩენაზე ფიქრი და თქვენ რატომ გამოჰკარით თქვენი საცოდავი ბოხჩებიო?!

მე თუ მივხვდი, რომ მატყუებდა (!!!!) ეს ონავარი ჩემი თანამშრომელი ნათია კობერიძე, თქვენ რა ჯანდაბის სიბეცე დაგემართათ, ეს როგორ მოგივიდათ, რომ მაგ მაცდური ქალის სპეცრეპორტაჟს ენდეთო?!

ამას იტყვის ის კაცი, ვინაც ყველაფერი სწორად გათვალა, რადგან ყველაფერი იცოდა, თორემ რომ არ ცოდნოდა, მაშინ გენახათ მაგის ქარავანი და საპალნეები წითელხიდთან.

ამას იტყვის და ბოლოს გვეტყვის: – კაი, თქვე მშიშრებო! რაც იყო, იყო! მიპატიებია ეს სიმხდალეო! კაი, არ დაგიჭერთ დეზერტირობისთვისო!

ამას იტყვის გიორგი ტახიროვიჩი!

ეს, ან დაახლოებით ეს იმავე აზრით, უკვე თქვეს გუშინ როინ ნიჟარაძემ და ნოდარ ლადარიამ, თამარა ჩერგოლეიშვილმა და დავით დარჩიაშვილმა, სხვა გაბრწყინებულებმაც!  რომლებმაც თავიანთი ძვირფასი დრო დაუთმეს იმის ახსნას, რომ თუ მომავალში ასეთ რამეს ვნახავთ, არხი უნდა გადავრთოთ და თუ „რუსთავი2“-ზე სერიალია „იმედის“ ტელე-ომის და რადიო-ომის ნაცვლად, სვეცკად უნდა ჩავიღიმოთ და უნდა მივხვდეთ, რომ ეს გათამაშებაა, ლამაზი პატარა გათამაშება, როცა „იმედი“ უიმედობად იქცა! რა მოგივიდათ ხალხო,  ლამისაა ევროკავშირში შევყავართ გიულის ბიჭს და თქვენ მეტი მიხვედრილობა არ უნდა გქონდეთ?  – აი, ჩვენი აზრის „გიენიოსების“ უბადლო არგუმენტი.

ნიმცოვიჩის დაცვა არაა ეს!

ეს ნაცმოძრაობის დაცვაა!

გაღმა შედავება, რომ კიდევ უფრო მეტი შერჩეთ!

მთელი საქართველო თუ არა, მისი 80% მაინც შერჩეთ საჯიჯგნად! ნაკლებზეც თანახმა იქნებიან… ოღონდ კი რაიმე შეინარჩუნონ საჯდომქვეშ…

რა გველოდება გზაჯვარედინზე?

Posted: 2010/01/27 | ავტორი: | Filed under: განვრცობილი ფიქრები, ია ანთაძის ბლოგები "რადიო თავისუფლების" ვებ-გვერდიდან, წერილები და მიმართვები | Tags: , , , , , , , , , , | დატოვე კომენტარი

ვინ იქნება მიშას სისტემის ხერხემალი, როცა მიშა აღარ იქნება?

მე არაფერი ვიცი ზურაბ ადეიშვილზე. ია ანთაძე მას ძალიან სერიოზულ კადრად მიიჩნევს. შეიძლება ეს ასეცაა.

 როგორც მარტინ ბორმანი არ იყო თავად გერმანელებისათვის მაინცდამაინც ნაცნობი, მაგრამ რაიხის იერარქიულ სამეულში თუ ოთხეულში შედიოდა, ასევე ჩვენს არსებულ კლანურ სისტემაშიც ვერ ვიტყვით, ვინ ვინაა. აშკარაა, რომ ჩანგლების წინააღმდეგობის სარდალი ბატონი ბაქრაძე არამცთუ მეორე პირი არაა ქვეყანაში, არამედ ვეჭვობ რეალური გავლენით მეორე ათეულში მაინც შედიოდეს.

ადეიშვილის ანგარიშში არმიღება დიდი შეცდომა იქნება, რადგან ხშირად სწორედ ასპარეზზე გამოუსვლელი კაცი ხდება მთავარი ფიგურა და მისი მთავარი ღირსება ისაა, რომ მას შეიძლება “გაუსვრელის” მანტია მოარგო.

მაგრამ თუ დროებით (!) ადეიშვილს თავს მივანებებთ,  მაშინ რჩება ორი პოტენციური კაცი, ვისაც ნაცმოძრაულ-კლანური ბანაკის წევრები მხსნელის ხატად შეიძლება მიიჩნევდნენ:

ვანო   და    გიგი. 

1) გიგი – მოკლედ

გიგი უგულავა რეალური და ფორმალური ლიდერია.

ადვილად წარმომიდგენია გიგი მიშას ადგილზე და (არ გაგიკვირდეთ), მგონია, რომ დღეს გიგი უკეთესი პრეზიდენტი იქნებოდა, ვიდრე მიშაა.

მაგრამ ამავე დროს ისიც მესმის, რომ გიგის გაპრეზიდენტება იქნებოდა ნაბიჯი წინ [დღეს] და ათი ნაბიჯი უკან [ხვალ და ზეგ]. 


გიგის ეყოლებოდა ბოკერია – საგარეო სახე, რამიშვილი (იდეოლოგი ბორმანი), გიგი თევზაძე (განათლების მამა და შტურმბანფიურერი) და თქვენ წარმოიდგინეთ, საკმაოდ ადვილად მოახერხებდა ინწლიგენციის “რენესანსს”. მერე ინგლისურს და მანერებს გაიუმჯობესებდა. ლამაზი მეორე მეორე ნახევარიც წაადგებოდა პირველლედობაში. არაა გამორიცხული, რომ ყოფილ სტიქაროსანს ეკლესიური შერიგებაც გამოუვიდოდა – რატომღაც მჯერა, რომ პატრიარქის ირგვლივ ზოგი იქნება მისი ფარული გულშემატკივარი…

2) ვანო – მოკლედ

მაგრამ, აი, როგორ იქნება ვანო მერაბიშვილი პრეზიდენტის ადგილზე, მე ეს ვერ წარმომიდგენია.

იგი არაა „პაბლიქ ფეისი“. მან არ იცის ურთიერთობა ხალხთან და კიდევ უფრო – მედიასთან. „ვანოს შოუს“ რამდენჯერმე ჩაწერის მიუხედავად, მგონი, არავინ დავიჯერეთ, რომ მისგან ან რეიგანი გამოვა როდესმე, ან, თუნდაც – პუტინი (და არ დაგავიწდეთ, პუტინის მედიასთან „ძიალოგს“ ატომური ბომბები და გაზსადენები უმყარებს საფუძველს, თორე არც ისაა მედიის ნებიერი პოლიტიკოსი). მას არ გამოუვა ურთიერთობა დასავლეთთან. მისი რეპუტაცია, როგორც ნარკობარონობაში და ბიზნესსა და მედიაზე ძალადობაში ეჭვიმტანილისა, ადვილად ვერ გაირეცხება. და თან იგი ვერასდროს იქნება საქართველოს ეკლესიის შვილი, გამომდინარე მისი კონფესიური კუთვნილებიდან. 

მაგრამ ხომ სწორედ ვანო მერაბიშვილია დღეს საქართველოს ხერხემალი?
ხომ იგი აკონტროლებს სამინისტროების 3/4-ს?
ხომ იგი აკონტროლებს პარლამენტის 3/4-ს?
ხომ იგი აკონტროლებს ძალოვანი სტრუქტურების 5/6-ს? (მგონი პროკურატურაზე – უკანასკნელ ადეიშვილისეულ ფორპოსტზეც – დაიწყო შეტევა)

და მგონი პრეზიდენტის დაცვაშიც ვანოს პოზიციები ისეთია, რომ ალბათ პრეზიდენტს მხოლოდ ისეთივე იმედი უნდა ჰქონდეს საკუთარი დაცვისა, როგორც შევარდნაძეს ჰქონდა 2003-ის ბოლოს… თუ – უარესი არა…

ასე რომ დღეს საქართველოში სახელისუფლებო ცვლილების მთავარი ინტრიგა იმდენად მიშა-2 კი არაა (უგულავა “იდეალური” მიშა2-ია სახელისუფლებო წრეებისთვის), არამედ… ვანო-2!

ვანო2 იქნებოდა ადამიანი, რომელიც სამუდამოდ შეინარჩუნებდა ვანოს და რომელიც ვანოს მისცემდა მას, რაც არ გააჩნია – იმიჯს, დასავლეთისათვის მეტ-ნაკლებ მისაღებადობას (ფორმალურს მაინც), და ყველაფერ იმას, რითაც ვანო ჯერჯერობით უგულავასთან და ლიბერტისტებთან აგებს…

3) ნოღაიდელი – ვალეტ–კაროლი 

ამიტომ, არ ვიცი, როგორ წავა მოვლენები, მაგრამ, მგონი, ვანოსაც სჭირდება ზურა და ზურასაც ჭირდება ვანო! 

არ დაგავიწყდეთ, მათ ერთმანეთთან, ტკბილი – არა, მაგრამ, ასე თუ ისე, მისაღები, თანამშრომლობის წლები აკავშირებთ.

და კიდევ ერთი რამ, – ზურა ნოღაიდელი ძალიანაც მისაღები იქნება ყველა იმ ნაცმოძრაობული პირისათვის, ვინც დღეს არაკომფორტულად გრძნობს თავს, (ბარამიძე, მაჭავარიანი, გოგორიშვილი, კუბლაშვილი, წიკლაური, თევდორაძე, გილაური, წერეთელი, თოდუა, გივიიიიი…), რადგან ხედავენ, რომ მეფე შიშველია.

ის, რომ ორი ადამიანი ერთმანეთისათვის კონგრუენტულია, ჯერ კიდევ არ ნიშნავს, რომ ისინი ისევე განწირულნი არიან ერთად ყოფნისათვის, როგორც პაზლის მეზობელი ელემენტები. მაგრამ ამის შანსი საკმაოდ მაღალია, თუ უკვე – 50% მეტი არაა… 

წაგებული არც მიშა იქნება… 

ამ ვარიანტში წაგებული მხოლოდ ჩვენ ვიქნებით, რადგან ნოღაიდელი იმდენად წარმატებულიც კი ვერ იქნება, როგორც იგი ადრე იყო და 2-3 წელიწადში ქვეყნის ეკონომიკური კოლაფსი კიდევ ერთი ლურსმანი იქნება საქართველოს დამოუკიდებლობის კუბოზე, რომელიც, თუ ჩვენი თავდადება, დასავლეთის მკვეთრი თანადგომა და დიდი იღბალი არა, – რუსული კრემატორიუმისთვისაა განწირული…

ავტორი: გიო საიდან გვწერთ: ვირჯინიიდან

25.01.2010 23:45

სოლომონ, კი ვხედავ თქვენს ლოგიკას, მაგრამ მთავარი ისაა, რომ მიშა არსად წასვლას არ აპირებს და თუ მიშა წავა (ციხეში ან ემიგრაციაში, აბა სხვაგან სად უნდა წავიდეს?!) მთელი ნაც-ბოლშევიკური ელიტაც თან მიჰყვება. ამიტომ მიშას ნაც-ბოლშევიკ შემცვლელზე საუბარი ტყუილად დროის კარგვა მგონია. მაპატიეთ, უხეშად თუ გამომივიდა.

პასუხი გიოს (ვირჯინიიდან)
——-

არა მგონია, რომ ყველა წაყვეს. თუ ვანო დარჩება – გიგის ხალხი წაყვება, თავისუფლების ინსტიტუტი, ფსევდოზაპადნიკები-რამე…

გაშვებით გაუშვებენ. მიშამ ძალიან ბევრი რამე იცის და თან ვანოს შეიძლება ბევრი რამ გავუხსენოთ, მაგრამ მგონი კარგად ხვდება, რომ სერიოზული ჯახი მას ჯვარს დაუსვამს. ამიტომ, არც ბუნტი აწყობს, მაგრამ 7 ნოემბერსაც არ გაიმეორებს თავისი ინიციატივით. ამიტომ ვანოს მთავარი კოზირი დასავლეთთან სწორედ ეს იქნება – მიშა ვეღარ მართავს ამ ქვეყანას – მე შემიძლია… რამდენად დაუჯერებენ, ეს ჩვენზეა დამოკიდებული. თუ ჩვენ არჩევნებზე არ წავედით, ამერიკა მიხვდება, რომ ვანო ისევე მისაღებია საქართველოში, როგორც ალიევი – აზერბაიჯანში…

ავტორი: კაპიტანი საიდან გვწერთ: სხვადასხვა

25.01.2010 23:46

ანუ, ნოღაიდელს იმხელა ავტორიტეტი ექნება დასავლეთის თვალში, რომ შეუძლია სხვებსაც კი დაუდგეს თავდებად მის წინაშე? თამამი ვარაუდია, მიუხედავად იმისა, რომ მართლაც ბევრ პოლიტიკოსთან ურთიერთობს იგივე აშშ-ში.

——————————————–

პასუხი კაპიტანს

——-
რა თქმა უნდა, არ ექნება! მაგრამ რა ავტორიტეტი აქვს ან ალიევს და ან სარგსიანს? არაფერი – სტაბილურობას ინარჩუნებენ… მიშას მთავარი ნაკლი ისაა, რომ სტაბილურობას ვეღარ ინარჩუნებს და საერთოდ, მგონი უკვე მასთან საუბარიც კი არ უნდათ. არამცთუ ფეის-თუ-ფეის, არამედ – ტელეფონითაც. და ეს „უკრაინული თვითშემოქმედება“ – „დამკვირვებელთა დესანტი“ კიდევ ერთხელ დაარწმუნებდა დასავლეთს, რომ მიშას თუ არ მიხედეს, “…საქმეებს იზამს ეგეთსა, გვარსა და ნათესავებსა სირცხვილი სჭრიდეთ თავებსა…” 

რა თქმა უნდა, არც ნოღაიდელი და არც ვანო დასავლეთისთვის სასურველი კანდიდატურები არაა ქვეყანაში, სადაც მათ ბევრი ჩადეს და რომელიც უკანასკნელი ფორპოსტი შეიძლება გახდეს დემოკრატიისათვის სნგ-ურ სივრცეზე 7 თებერვლის მერე… მაგრამ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ – თუ ჩვენ მოვითმენთ გაყალბებას და ბასიშვილ-თარგამაძის ზონდერების თარეშს, ამერიკას სხვა არაფერი დარჩება, თუ არა – მოითმინოს ვანო… დროებით მაინც…

რა თქმა უნდა, ამერიკას და დასავლეთს ერთ თვეში შეუძლია ვანოს და ნოღაიდელის აორთქლება – საკმარისია ტრანშების კრანტი დახურონ და როცა პოლიცია ხელფასს ვერ მიიღებს, პოლიცია უფრო საშიში გახდება მთავრობისთვის, ვიდრე ომწაგებული ჯარი შეიძლებოდა ყოფილიყო… მაგრამ ამ მეთოდში არეულობის მაღალი პოტენციალია… და რა აჯობებს, ლაჩო უფრო მოახერხებს დათვლას ნეშურად… 🙂

ავტორი: ირაკლი საიდან გვწერთ: Philadelphia

26.01.2010 00:02

სოლომონ,

და ოპოზიცია? მაგალითად ალასანია, ბურჯანაძე, გრეჩიხა,…?
ნათელაშვილის ადგილს კი ვხედავ-უცვლელია, მაგრამ სხვები?:)))

——————————————-

პასუხი ირაკლის  (ფილადელფიიდან)
———-

არ ვიცი, არ ვიცი… რატომღაც ასე მგონია, რომ ალიანსის მხრიდან მინიმუმ ფორუმთან, ხოლო სასურველია გაჩეჩილაძესთანაც მიიღწეს რაღაც შეთანხმება. სხვანაირად შანსები დაბალია (გაყალბების პოტენციალის გათვალისწინებით, რა თქმა უნდა)… და საერთოდ მე იმაზე ვეცადე მელაპარაკა, ვანოს რა შეიძლება აწყობდეს… ფაქტი ერთია, ხარატიშვილის დანიშვნა სამი კანდიდატიდან ყველაზე ნაკლებად აწყობდა ალბათ უგულავას, თუმცა ფორმალურად კი მისმა შვილობილმა „ალპემ“ დაასახელა სწორედ ხარატიშვილი, მაგრამ ესეც შეიძლება კვალის აბნევის ჭკვიანური ხერხი იყოს… საერთოდ კი მთავრობას კი აწყობს უგულავა, მაგრამ აწყობს უგულავა ისე გავიდეს, რომ ყურებით იყოს დაჭერილი და ნებისმიერ მომენტში შეიძლებოდეს მისი გაკონტროლება… 

4) „დასავლეთმა გვიღალატა…“

ია ანთაძემ რადიო თავისუფლების ვებ-გვერდზე გააკეთა ბოლო ოცწლეულის პრორუსული პოლიტიკოსების ანალიზი (http://www.tavisupleba.org/content/article/1938369.html). დასკვნა ასეთია – არცერთ პრორუსულ პოლიტიკოსს (ჯუმბერ პატიაშვილი ალექსანდრე ჭაჭიათი, მამა-შვილი გიორგაძეები, ვახტანგ რჩეულიშვილი, ასლან აბაშიძე… მე გიორგი შენგელაიას, ვალერი კვარაცხელიას და გრიშა ონიანსაც დავამატებდი, კოლორიტისთვის :)) არაფერი კარგი ჩამოთვლილ პირებს ამ აფიშირებული რუსლოიალიზმით არ მოუგიათ… ხოლო ნოღაიდელს კიდევ უფრო უარეს სასტარტო პოზიციიდან უწევს სპურტის აღება და ალბათ, ვერც ის მოიგებსო.

თუმცა, ის ფაქტი, რომ მაშინ სხვა დრო იყო, სხვადასხვა კუთხიდან შეიძლება დავინახოთ და შუქ-ჩრდილებიც სხვადასხვა გამოჩნდება…

აფხაზეთის ომში რუსეთისაგან ქართველი ხალხის წინააღმდეგ წარმოებულმა მასშტაბურმა ოპერაციებმა, სოხუმის დაბომბვამ და აფხაზეთის მოგლეჯამ ისეთი დაღი დაასვა ქართულ საზოგადოებას, რომ კარგა ხნით უზრუნველჰყო განვითარების დასავლური ვექტორის არამარტო სამთავრობო – არამედ სახალხო -უალტერნატივობაც. შენარჩუნებულ იქნა მიდგომა – რუსული კულტურა კარგია, მაგრამ რუსული სახელმწიფო საქართველოს არ გაახარებს. ვინმე დამცველი უნდა ვეძებოთ!..

დამცველიც მოიძებნა. დაიწყო ჯარის წვრთნა, მოვიშორეთ პანკისის ჭირი. ჯარი აღგვიჭურვეს კიდეც, ნატოში წევრობასაც დაგვპირდნენ, დემოკრატიის შუქურის სერტიფიკატი კედელზე იყო გაკრული და ყველაზე ახალგაზრდა და რეფორმატორი – “ნიუ-იორკ ტაიმსის” ფურცლებზე, როგორც გოდერძი შარაშიამ გაგვახსენა (რა გვეშველებოდა უმაგისოდ?!) ჰილარი კლინტონმა და ჯონ მაკ-კეინმა ერთადერთ საკითხში მოახერხეს შეთანხმება – სააკაშვილის ნობელის მშვიდობის პრემიაზე წარდგენაში! (ის კი „დაავიწყდა“ პატ. გოდერძის, დღეს როგორ აზრიალებს ტანში ჰილარი კლინტონს სააკაშვილზე და რა კითხვები დასვა მან კონგრესში 2008 წ. აგვისტოს ომის პროვოცირების გამოძიების თაობაზე!)

მაშ, რა მოხდა ახლა?

სოციოლოგი იაგო კაჭკაჭიშვილი მანანა აბაშიძესთან ინტერვიუში (http://presa.ge/index.php?text=news&i=11979) ამბობს, რომ სადღეისოდ (2008 წლის აგვისტოს კატასტროფის შემდეგ) იმატა დასავლეთისადმი იმედგაცრუებამ.

ეს არცაა გასაკვირი, ჩვენი მთავრობა გვიმტკიცებდა, რომ ნატოს ქოლგა სანახევროდ უკვე გადაფარებული გვქონდა, რომ ბუშის ჩვენთან ჩამოსვლა უკვე ჩვენს გვერდით აშშ-ს მარადიულ დგომას ნიშნავდა (არა მარტო სახინკლეში, არამედ – ჭირშიც!), რომ რადგან ჩვენ 2000 კაცი გავგზავნეთ ერაყში, ამერიკა 2000 თვითმფრინავს გამოაგზავნიდა, თუ ვინმე რამეს გაბედავდა… მაგრამ აღმოჩნდა, რომ როცა ეს ჩვენთვის მოგონილი ზღაპრები ჩვენს „ერისმამებს“ (თუ „ერიშვილებს“!) თავადაც თავში აუვარდათ, არავინ დასავლეთში არ ჩათვალა აუცილებლად ჩვენებური მითოლოგიის პრაქტიკული რეალიზაცია!

თუმცა, აგვისტოს ომმა,  საბედნიეროდ, [ჯერჯერობით მაინც] არ მოგვცა პრორუსული განწყობის ზრდა.

აი, რას ამბობს იაგო კაჭკაჭიშვილი.

——————–

„აგვისტოს ომმა თუ ერთი მხრივ დასავლეთის მიმართ იმედგაცრუება გამოიწვია, მეორე მხრივ რუსეთიც, კიდევ ერთხელ, აგრესორად გამოავლინა. ამგვარად, რუსეთის აგრესორობა კითხვის ნიშნის ქვეშ არ დგას, მაგრამ იმავდროულად საზოგადოების ერთ ნაწილში გაჩნდა კითხვა: ჩათრევას ჩაყოლა ხომ არ ჯობია? ანუ ხვდები, რომ რუსეთთან აგებ როგორც დიპლომატიურ ასევე პოლიტიკურ ბრძოლასაც – და ფაქტია, რომ ვაგებთ – და სწორედ ამან გააჩინა განწყობა: ხომ არ ჯობს, რომ რუსეთს მოვეწონოთ? თუმცა ვიმეორებ, – ეს არ არის ტოტალური განწყობა.

დასავლეთის მიმართ ახლა არსებული გარკვეული იმედგაცრუება მართლაც იძლევა იმის შესაძლებლობას, რომ საზოგადოების განწყობა სხვადასხვა მიმართულებით განვითარდეს. ერთი მიმართულება ისაა, რომ მართლაც შეიძლება გაიზარდოს პრორუსული განწყობები. თუმცა, შეიძლება მეორე მიმართულებამაც იმძლავროს – დასავლურ სტრუქტურებში უფრო მჭიდრო ინტეგრაციის მოთხოვნამ. რომელი მათგანი გადასწონის, ეს რამდენიმე ფაქტორზე იქნება დამოკიდებული.

თუ გაიზრდება დასავლური სტრუქტურების ზეწოლა რუსეთზე, ანუ გაჩნდება თუ არა რაიმე იმედი იმისა, რომ ტერიტორიული მთლიანობის პრობლემის მოგვარებისკენ თუნდაც მცირე ნაბიჯი მაინც იქნება გადადგმული. მაგალითად, გაჩნდება თუნდაც მცირე იმედი, რომ პერევიდან მაინც გავა რუსული ჯარი. აი ასეთი მცირე ნაბიჯიც კი გამოიწვევს დასავლური სტრუქტურების მიმართ ნდობის აღდგენას. ხოლო თუ დასავლური სტრუქტურები ვერ აღმოჩნდებიან თუნდაც, სულ მცირედ ქმედუნარიანები, მაშინ მართლაც შეიძლება, რომ დღეისათვის არსებული ნეიტრალიტეტის მომხრე განწყობები პრორუსულ ორიენტაციაშიც გადაიზარდოს.

დღეისათვის, ხელისუფლება რჩება რუსეთის პირისპირ როგორც ყრუ კედელი. პარალელურად, საქართველოში რაღაც ალტერნატიული ძალები ახერხებენ თვით პუტინთან შეხვედრას. თავის მხრივ, რუსეთის ხელისუფლება ასე ვთქვათ, პროქართულ მესიჯებს უშვებს. ცხადია, ეს ფარსია, მაგრამ ამან მაინც შეიძლება შეცვალოს საზოგადოების განწყობა.“

———————–

5) ნოღაიდელის ბანაკი – „რუსეთი ჩვენი მეზობელია!“

ახლა უკვე ნოღაიდელს მიემატნენ სახალხო პარტია და კონსერვატორები… რიგში დგას თემურ შაშიაშვილის „თეთრები“ და კოკო გამსახურდიაც საეჭვოდ დაეძებს ძებნილ და აქამდე მოუხელთებელ გიორგაძეს მოსკოვში…

ნოღაიდელისათვის ამას შეიძლება დიდი წონის მატება არ დაარქვა, მაგრამ მაინც არის სერიოზული მომენტი.

ნოღაიდელი, რომელიც შარშან დე-ფაქტო მარტო იყო აქციების დროს, უკვე მარტო არ არის…

ადამიანმა, რომელმაც გაბედა და შაჰ-აბასს შეხვდა (თან, გიორგი სააკაძედ ზურას არავინ განიხილავს და მარტყოფის საშიშროება პუტინს, ალბათ,  ნოღაიდელისგან ნაკლებად ელოდება, მედვედევისგან – უფრო :), მოახერხა იმ ხალხის კოალიციაში შეყვანა, რომელნიც ცოტა ხნის წინ ნინო ბურჯანაძის დროშის ქვეშ არ დადგნენ. ამ დროს, თუ „ანტისააკაშვილიზმის“ ანალიზს მოვახდენთ, ბურჯანაძის „მონაცემები“ უფრო დასაჯერებელია „სტაჟითაც“ და „დამსახურებთაც“, რადგან მისი ახლობლები და პარტიის წევრები უფრო სერიოზულ დევნას განიცდიან. მიუხედავად იმისა, რომ სწორედ ნოღაიდელი გამოირჩევა სააკაშვილის (და მერაბიშვილის!) მიმართ კატასტროფულად დამამცირებელი ეპითეტების მაღალი სიხშირით.

კონსერვატორების და სახალხო პარტიის ნოღაიდელთან (და არა ბურჯანაძესთან) ასოცირების მიზეზი შეიძლება იყოს მხოლოდ სამი:

ა) ნოღაიდელს დღეს მეტი ფული აქვს, ვიდრე ბურჯანაძეს,

ბ) პრორუსული პოლიტიკა უკვე არც ისე უპერსპექტივო ჩანს (განსაკუთრებით ძნელი კია ამის აღქმა, როცა საქმე გამსახურდიას და ძიძიგურს ეხება. ამ უკანასკნელმა ხომ რუსეთს ერთ დროს სარკინიგზო ბლოკადა გამოუცხადა).

გ)  ბურჯანაძე ამ ძალებს მხოლოდ როგორც მისი დროშის ქვეშ გაერთიანებულებს უყურებდა, ხოლო ნოღაიდელი, დროებით მაინც, – პარიტეტზეა თანახმა! არაა გამორიცხული თბილისის მერობაზე მან სწორედ ძიძიგურის, ხოლო საკრებულოს თავმჯდომარეობაზე – დავითაშვილის კანდიდატურები დააყენოს! ნოღაიდელის მხრიდან ეს მართლაც მოულოდნელი და ძლიერი სვლა იქნებოდა… თბილისის მერობა მისთვის მაინც ბევრი არაფერი ბედენაა…

თავად ნოღაიდელი დღევანდელ სიტუაციას ნამდვილად წარმატებად უნდა თვლიდეს.

ის დაბრუნდა პოლიტიკაში.

არ დაკარგა ნაშოვნი ფული. მისი მომხრეები მხოლოდ ოდნავ შეაჯანჯღარეს. მას აქვს გამოკვეთილი ნიშა და მსოფლიოში ყველაზე რისკიანი და საშიში პოლიტიკოსის/ქვეყნის აშკარა მხარდაჭერა. პოლიტიკოსები, რომლებიც მას შარშან ცხვირს უბზუებდნენ, უკვე მის გვერდზე დგანან და მისგან ელიან ქვეყნის გადასარჩენ ნაბიჯებს (და თანხებს!). და ეს ყველაფერი იმის ფონზე, რომ ჯერჯერობით დასავლეთიც (ღიად მაინც) არ გამოთქვამს რაიმე შეშფოთებას. რაც, დამეთანხმეთ, სხვანაირად იქნებოდა, რუსეთს ნოღაიდელის ნაცვლად ასლან აბაშიძის ან იგორ გიორგაძის კარტი გაეთამაშებინა.  

მაგრამ ახლა ესეც ვნახოთ – ვანო კი არის კმაყოფილი?

ალბათ – არა… ვანოს უფრო „კრუპნი კოალიცია“ უნდა იხილოს ნოღაიდელის გვერდით – ბურჯანაძე, ფორუმი და გაჩეჩილაძე. ამ ამბავში ვანო და მიშა “ედინი” არიან… რაც უფრო მეტ ოპოზიციას დააყენებენ ვანოს გვერდით, მით უფრო ადვილად დააჯერებენ ობამას, რომ მიშას იქეთ ამერიკას გზა არა აქვს.  ადრე ასლან აბაშიძე იყო რუსული ბუა, მერე – იგორ გიორგაძე. ერის გასაერთიანებლად და ამერიკის დასაბმელად ეს საკმარისი იყო… ნოღაიდელი კი არაა ისეთი მასშტაბის „ბუა“, რომ დასავლეთი შეაშინოს. ამაზე სერიოზული მუშაობა მიდის და გაძლიერდება კიდეც… ბლუმბერგისგან, „გრინბერგ-ქვინლან-როსნერისგან“ და ჰელენა ბედველისგან, ასევე იმ ექსპერტებისაგან, რომლებიც სოკოებივით  მომრავლდნენ ნაომარი და ნაწვიმარი 2008 წლიდან (ანდრო ბარნოვი, ნიკა ჩიტაძე, თორნიკე შარაშენიძე, ვასილ ჭყოიძე და სხვ…) ველოდები „სერიოზულ“ კვლევებს იმაზე, როგორი დიდი საფრთხეა ნოღაიდელის გამარჯვება და როგორ საშიშრად იზრდება მისი რეიტინგები… განსაკუთრებით მომწონს, ნიკა ჩიტაძე რომ ჩიტაძის ქუჩაზე საგარეო საქმეთა სამინისტროს წინ აძლევს ინტერვიუს… არის ამაში რაღაც “დამთხვეული” :).

ეს წერილი გუშინწინ დავიწყე, მცირე ნაწილი „იანეთში“ განვათავსე. მერე ვიფიქრე, რომ იმ წერილების და გამოსვლების ფონზე – სალომე ზურაბიშვილის, ნინო ბურჯანაძის, დავით უსუფაშვილის, დავით გამყრელიძის და ირაკლი ალასანიას – რომლებიც, საკმაოდ არაორაზროვნად, გაემიჯნენ რუსეთთან მოლაპარაკების გზით ხელისუფლებაში მოსვლის მოკრძალებულ ხიბლს, ხელისუფლება მიხვდებოდა, რომ ნოღაიდელის გასაძლიერებლად… ნოღაიდელის გინება იყო აუცილებელი… ანუ – მეტი გინება და უდიდეს საფრთხედ წარმოჩენა.  როგორ მოუძღვის წითელ არმიას ცხენზე ამხედრებული ნოღაიდელი როკის გვირაბში… და მართლაც უკვე დღეს ნაცტელევიზიებმა სწორედ ასეთი რეპორტაჟები შემოგვთავაზეს. შემიძლია დაგენიძლავოთ, რომ უახლოეს ხანებში ნოღაიდელის პარტაქტივისტების მიმართ რაიმე პროვოკაცია განხორციელდება და ბატონი ზურაბის მხრიდან სააკაშვილის და მისი მთავრობისადმი ადექვატურად კიდევ ბევრჯერ იქნება გამოყენებული „ლაჩარი“, „უტვინო“, „მიწაზე მფორთხავი“…

მაგრამ მე მაინც იმედი მაქვს, რომ ზემოთდასახელებული ოპოზიციური ძალები არ გადავლენ ნოღაიდელის მხარეს და არ მისცემენ ხელისუფლებას იმის ბედნიერებას, რომ დასავლელ პარტნიორებს უთხრან:

– ა, ბატონო, ხომ გეუბნებოდით, ეგენი ყველა პუტინის დამქაშები არიან! ახლაც არ დაიჯერებთ, რას გადავარჩინეთ ქვეყანა 2007 წლის 7 ნოემბერსო?!!!!

არ შემიძლია, არ აღვნიშნო, რომ ქალბატონ სალომეს ლაკონური სიტყვა მომეწონა ძალიან. ვეთანხმები – არც რუსეთთან არჩევნებზე წინმსწრები მოლაპარაკებებია საჭირო და არც მიშასთან კულუარული საუბრები. http://www.facebook.com/profile.php?v=app_2347471856&ref=profile&id=100000280976960#/note.php?note_id=298684222811

6) ისევ გიგი

მიშა ჯერ არ ჩამომხტარა ცხენიდან.

მიუხედავად იმისა, რომ ნოღაიდელის გამარჯვება (თუ ეს ფარსიდან რეალობად იქცა ვანოს წყალობით) მიშას პირადი მმართველობის ბოლო იქნება, ის მაინც აქტიურად არ და ვერ აღუდგება ამას. მაგრამ ფარულად გულში მას მაინც ამის იმედი აქვს.

თუ ჩემი ვარაუდი სწორია, და ნოღაიდელზე ფსონს ვანო დებს (სხვათა შორის, ვუშვებ, რომ დღემდე ეს ნოღაიდელმაც არ იცის ზუსტად), მაშინ მიშას ძალიან შეზღუდული არჩევანი აქვს – უნდა, არ უნდა – უგულავაზე უნდა ჩავიდეს…

ანუ მიშას იმედებით (ალბათ, საღამოობით უნდა ილოცოს კიდეც ამაზე) სწორედ უგულავა იქნება [ვითომ]დასავლელი [ვითომ]მზეჭაბუკი, რომელიც ჩამავალი მზის სხივებზე ჩრდილოელ ურჩხულს – პუტინს და მის მოციქულ ნოღაიდელს (თავისი ბანაკით) “დაამარცხებს”! სწორედ უგულავაზე უნდა დადოს ფსონი დასავლეთმა, სწორედ უგულავას დააპიარებს მთელი შუბოსანი ლიბერალები (ბოკერია, ლევან რამიშვილი, გია ნოდია, ალექსანდრე რონდელი, დავით პაიჭაძე და გიორგი არველაძე თავისი (გიგის!) „იმედით“!

ერთი საინტერესო კითხვა – რა იყო ის „ნიუსვიქური“ წამოცდენა? როგორ გაბედა ქალაქის ტექნიკურმა და სამეურნეო ფიგურამ იმის პრეტენზიის გამოჟღავნება, რომ სწორედ მან იცის, რუსეთის დიდ ლიდერს პუტინს რა უნდა შევთავაზოთ და რა უნდა მოვთხოვოთ ნატოს სანაცვლოდ? მართლაცდა, გიგი უგულავა ნამდვილად არ შედის იმ ხუთეულში, ან ათეულშიც კი, ვისაც თანამდებობრივად ეკუთვნის  შეეძლოს საგარეო ვექტორებზე და პრიორიტეტებზე ლაპარაკი, მით უფრო, – არა „24 საათთან“ ან თავის მშობლიურ „პრაიმ-ტაიმსა“ თუ „იმედთან“, არამედ – „ნიუსვიქთან“, თანაც – რუსულ „ნიუსვიქთან!“ პარლამენტის დეპუტატებსაც კი თავისი აზრის გამოთქმის მეტი უფლებამოსილება გააჩნიათ ქვეყნის საგარეო კურსის საკითხებში, ვიდრე “მეურნე მერს”!

და რა იყო ეს? ან რატომ წაიღო ასე სწრაფად მერმა უკან ის სიტყვები, რის გამოც მას ანტი-ნაცურმა, მაგრამ ლამის იმავე დოზით ანტიდასავლურმა „ასავალ-დასავალმა“ მყისიერი ინდულგენცია გამოუტანა?

ორი ვარიანტია…

ან უგულავა ისე გაგიჟდა მოახლოებული ბედნიერებით, რომ ლოჯისტიკის ნაპოლეონობის მერე ისევ რაღაც აცუნდრუკება დაემართა და თავი უკვე პრეზიდენტის სავარძელში წარმოიდგინა… მაგრამ ისე დაუქნიეს ხელი, რომ სასწრაფოდ მოეგო გონს…

ანდა… ერთ დღეს პუტინს მოუსინჯა კბილი (წაეფლირტავა) და მეორე დღეს კი დასავლელები „დაარწმუნა“, თქვენი ვარ, თქვენთვის მოკვდებიო!..

თუ ეს ასეა, საკმაოდ ნიჭიერად და შეგნებულად (!) უთამაშია სანტინო (სონი) კორლეონეს როლი რუსეთის თვალში… გახსოვთ, ალბათ, როცა ტარტალიას კლანი დონ ვიტოს ნარკოტიკების ბიზნესში ერთობლივ მუშაობას შეთავაზებს, დონ ვიტოს უარის ფონზე სონი წამიერად გაამჟღავნებს თავის ლოიალობას, რომ ეს წინადადება არც ისე ცუდი აზრია… და ამით იმის განცდას შეუქმნის სალაცის, რომ თუ მოხუცი მამა აღარ იქნება, ბიჭებთან მოლაპარაკება არ იქნება ისე ძნელი…

უკან გადათქმამ კი კვაჭი კვაჭანტირაძე გამახსენა, პადრუჩკგაყრილ ორ საყვარელს ერთდროულად რომ ჩქმეტდა მკლავზე – „ერთგულების“ ნიშნად და ამით ორივეს უნიშნავდა პაემანს: ერთს – შუაღამემდე და მეორეს – ნაშუაღამევს :).

ახლა კი მზეჭაბუკ-ურჩხულის „ეპოქალურ ბრძოლაზე“.

არ დაიბნეთ!

სინამდვილეში ამ ბრძოლაში „მზეჭაბუკი“ და „ურჩხული“ ერთად იბრძოლებენ… ანუ, სწორედ მათი ერთმანეთთან გარდანქშენული ბრძოლის ხვნეშური იმიტაცია იქნება რეალური მოწინააღმდეგის მოდუნების და რაც კიდევ უფრო მთავარია – დაეჭვებული დასავლეთის თავის მხარეზე გადმოყვანის სპეცოპერაცია.

აი, ჩვენი დროის ჰანიბალის გეგმაც (რომთან უჭირს ბრძოლა, თორემ საკუთარ მოქალაქეებს და ოპოზიციას ისეთ ზაგატოვკებს უმზადებს, იცოცხლეე…):

პირველი ოპერაცია – ატვლეკაუშჩი მანევრია:

– პრორუსები მოდიან! ნოღაიდელი მოდის! ვიღუპებით! ძიძიგურმა თავს დაგვიარა! დავითაშვილი აშშ საელჩოსთან მიტინგს ატარებს! კოკო გიორგაძეს შეხვდა! გვიშველეეთ! SOS!

ამერიკელები იბნევიან და დგებიან ნოღაიდელის წინააღმდეგ.

ამის შემდეგ, მოსახლეობის ის ნაწილი, რომელიც დასავლეთზე იმდეგაცრუებულია, უფრო მეტად მიდის ნოღაიდელისკენ (ან მის მიერ დასახელებული კანდიდატისაკენ – არაა გამორიცხული ეს იყოს… რომელიმე „ნოსტალგიური“  სახე, სულაც ვანო ზოდელავა, რომლის ნათესავის სახელმა რაღაც კრიმინალურ ქრონიკაში საეჭვოდ გაიჟღერა და გამიჩინა ეჭვი, რომ მას ან აწვებიან, ან პირიქით ტანჯულის მანტია უნდათ წამოასხან პოპულარიზაციის მიზნით!) და ისახება ის სექტორი, რომელიც ნოღაიდელს ჰყავს.

თუ ეს ციფრი 20%-ს უახლოვდება, არაა გამორიცხული, რომ ვანომ თავისი თამაში დაიწყოს, ღიად გამოამჟღავნოს ის, რასაც გოგა ხაინდრავა ამდენი ხანია იძახის, რომ სწორედ მერაბიშვილი, და არა ბენდუქიძე, არის #1 რუსული აგენტი საქართველოს მთავრობაში. და არჩევნების პროცესზე დაწოლა ყველა მხრივ გააძლიეროს (პოლიცია, მედიასაშუალებები და „ლიჩნო“ ხარატიშვილი) და ვალეტი ნოღაიდელი (ანუ მისი კანდიდატი, – ძიძიგური იქნება ეს თუ ზოდელავა) საბოლოოდ კაროლად იქცეს. !!

მაგრამ თუ ნოღაიდელის რეალური შედეგი 5-10%-ს არ ცდება და მისი სანატრელ 30%-მდე ადმინისტრაციულად გაზრდა არ ხერხდება, მაშინ  ვანო იძულებული გახდება ჯერჯერობით დათანხმდეს მისთვის ძალიანაც არასასურველი უგულავას გამარჯვებას.

და აქ ნამდვილი ორთაბრძოლა იწყება:

უგულავა vs ალასანია.

ალასანიასთვის ხმის წართმევის მეთოდებია:

არჩევნებამდე ყველანაირად ეროვნული ფორუმის, „დაიცავი საქართველოს“, ნინო ბურჯანაძის და ალბათ შალვა ნათელაშვილისაც პროვოცირება, რომ მათ არჩევნებში მონაწილეობა მიიღონ ან თავიანთ მომხრეებს ალიანსისთვის მხარდაჭერისაგან თავშეკავება ურჩიონ. თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ მიხეილ სააკაშვილი ყველა ზემოთდასახელებულ პირთან ერთი-ერთზე „შავნაბადობას“ შეეცდება. არც ფულს დაინანებს! აგერ თუ ადვოკატთა ასოციაციის პრეზიდენტად არჩეულ ზაზა ხატიაშვილს 1 მილიონ ევროს სთავაზობდნენ, ხომ წარმოგიდგენიათ, ქალაქის მერის რეალური კონკურენტის მოსაშორებლად რამდენზე წავლენ.

და ისიც წარმოიდგინეთ, ამდენს თუ დახარჯავენ, მერე არჩევნების მეორე დღესვე როგორ დაიწყებენ ამ დროებით ნისკარტიდან გავარდნილი ყველის ამოდღლეზვას უკან!

ალბათ ჰაერზე ბენზინის ფასს დაადებენ და ბენზინზე – კონიაკისას!

არჩევნების დროს –  ვითომგამსვლელი კანდიდატებისათვის („ქრისტიან-დემოკრატი“ გია ჭანტურია, „მრეწველი/ქრისტიანი“ ნიკა ივანიშვილი, „ეროვნულ-დემოკრატი“ ბაჭუკი ქარდავა, მთაწმინდელი ალპინისტი გია ლანჩავა, ყველასთვის ცნობილი შონზო და შედარებით ნაკლებად ცნობილი გრანდიოზა!, არაა გამორიცხული ქართლოს ღარიბაშვილი, ვინმე პარაფსიქოლოგი ჯოგლიძე, და სულაც – ლელა კაკულიაც ვიხილოთ მერობის/საკრებულოს კანდიდატთა სიაში) – მაქსიმალურად ხმების დაწერა. რომ ჯამში მათ დაახლოებით 15-30% მოაგროვონ… ამას უცხოელ დამკვირვებელთა დასაბოლებლადაც გამოიყენებენ – რადგან საპარლამენტო არჩევნებზე იმდენი ჩახეთქეს, რომ მათი “კაიკაცობა” მარსიდან ბინოკლის გარეშე ჩანდა. აღმჩნდა, რომ მიშას პარტია ორჯერ უფრო პოპულარული იყო ომის წაგების შემდეგ სამშობლოში, ვიდრე ობამა – ამერიკაში! ახლა კი იტყვიან, ჩვენ რას გვერჩით – ახალმა სახეებმა წართვეს ხმები ძველ ოპოზიციასო!..

აი, ასე მესახება მე წინასაარჩევნო პასიანსი სამთავრობო მხარეს… უკვე ყველაფერი ნათელია – ვინ გააყალბებს, ვინ უკვე იყიდეს, ვინ არ იყიდეს, მაგრამ უბრალოდ შემოიყვანეს როიალის მე-7 ფეხად!… ვინ ატეხავს რუსის დოლის ბრახუნს, ვინ მიიკერებს ჯვარს სტიქარზე…

თუ ნოღაიდელი მართლა აქაჩავს – ვანო მოვა ზურასთან [და პუტინთან] ერთად.

თუ ნოღაიდელი ვერ აქაჩავს, მაგრამ დასავლეთს ისე დააფეთებს, რომ მათ სააკაშვილის და უგულავას მიერ  ხარატიშვილის გაყალბებებზე თავლები დახუჭონ, მაშინ გიგი მოვა, როგორც „დიდი პროზაპადნიკი, ლიბერალი და ქალაქის სიკეთეზე მარად უძინარი სუპერმერი“!

ახლა მე ვეკითხები არასაპარლამენტო ოპოზიციის იმ ნაწილს, რომელიც ჯერ არც აქეთაა და არც იქეთ:

რას გვეტყვით? რით გაგვახარებთ? თუ თქვენც გამოგვჭრით ყელს?

რაც ვთქვი ზემოთ, ამ ძალიან ცუდ მედალს მეორე – კარგი მხარეც აქვს: ჭირი დიდია, მაგრამ ისიც ხომ ვიცით, რომ „ჭირსა შიგან გამაგრება, ისრე უნდა ვით ქვითკირსა“! თანაც თუ დავფიქრდებით, ადვილი მისახვედრია, როგორი მოფამფალებულია ეს მთავრობა, რომ მერის არჩევნებზე ელეთმელეთი მოდის და უკვე უკრაინის და ბალტიისპირეთის პრეზიდენტებთან კი არა, ლამის უცხოელ პრალამენტარებთან და მერებთან შეხვედრაც სანატრელი გაუხდეთ მალე!

მაგრამ დამერწმუნეთ, თუ მერის არჩვენები თქვენ ვერ მოიგეთ, ჩვენც დაღუპული ვართ და თქვენც. საქართველოც დაღუპულია, რადგან რეჟიმი კაშჩეისავით ფერზე მოვა, თუკი არჩევნებზე ხალხის ხელში გადაღუნულ ნემსს ისევ კვერცხში ჩააბრუნებს.

ამ თემაზე დაწერილი სხვა სტატიები:

http://www.facebook.com/note.php?note_id=246010207598

http://www.facebook.com/note.php?saved&&suggest&note_id=269199957598#/note.php?note_id=247124202598

მეგობრებო, ძალიან დიდი მადლობა კომენტარებისათვის.

შევეცდები გიპასუხოთ.

თავისთავად საინტერესოა, რომ ორი თქვენთაგანი (George Kharashvili, Beso Khomeriki) ალასანიას პოტენციალის არასათანადოდ შეფასებას, და უგულავას ფატორის ზედმეტად შეფასებას მიწუნებს, ხოლო ასევე ორი (Kakha Kukava, Gio Tchumburidze) – პირიქით, ირაკლი ალასანიას რეკლამირებაში მდებს ბრალს. მგონი, ეს იმის ნიშანია, რომ მე შეძლებისდაგვარად შევეცადე არც იქეთ გადავხრილიყავი და არც აქეთ, მაგრამ ეს არც ადილიად მოსახერხებელია და არც ადვილად შესაფასებელი.

კიდევ ერთხელ მოკლედ გავიმეორებ, რა მიმაჩნია ნაცმოძრაობის საკმაოდ რთულ, მაგრამ ლოგიკურ ტაქტიკად ადგილობრივ არჩევნებზე (ძირითადად კი თბილისის მერის არჩევნებია მთავარი ინტრიგა)

1. პრორუსული ძალებისგან (განსაკუთრებით – ნოღაიდელის ირგვლივ შექმნილი კოალიციისაგან) მომდინარე საფრთხის მაქსიმალურად გაბერვა როგორც საკუთარი მოსახლეობის, ასევე და განსაკუთრებით – დასავლეთის თვალში, რათა ლოზუნგით – „რუსი მოდის! რუსი მოდის!“ მოახდინონ შემდეგი ყალბი იდეის ჩაბეჭდვა ამომრჩევლის და დასავლეთის ცნობიერებაში: „თუ ნაცმოძრაობა მიდის, მაშინ – რუსი მოდის!“  ეს ლოზუნგი კი ნამდვილად ყალბია, რადგანს სწორედ ნაცმოძრაობამ მოიყვანა რუსეთი პოლიტიკურადაც და ეკონომიურადაც საქართველოში და მისცა მას ხელში კოზირიც, ტერიტორიების დაპყრობის და აღიარების საბაბიც და სტრატეგიული სიმდიდრეებიც!

2. მეორე მიმართულებით – ნაცმოძრაობა ძალიან ცდილობს, რომ დასავლური ორიენტაციის ოპოზიციურ ძალები დაითანხმოს/აიძულოს, რომ მათ ან საკუთარი კანდიდატები წამოაყენონ  არჩევნებზე, ან მოუწოდონ თავის ამომრჩეველს არ მიიღონ მონაწილეობა არჩევნებში. ის, რომ ძებნილი და შერისხული შევარდნაძის მარცხენა ხელი გია ჭანტურია უეცრად ბაქოდან ჩამოდის და ქრისტიან-დემოკრატების კანდიდატი ხდება მერობაზე, და თან ლევან ვეფხვაძის კაბინეტში პირველივე საუბარს მიხეილ მაჭავარიანიც ესწრება; ის რომ საშინელი ეკონომიკურ-საგადასახადო ტერორის ქვეშ მყოფი გოგი თოფაძე და მრეწველები საკუთარი კანდიდატის დასახელებაზე იწყებენ ფიქრს; ის, რომ კახა თარგამაძის ყოფილი თანამშრომელი – საგზაო პოლიციის ყოფილი შეფი ნიკა ივანიშვილი არა მარტო მერობის სურვილს აცხადებს, არამედ მოულოდნელად პარტიასაც “აყალიბებს”; ის, როგორი სიამოვნებით და დიდ დროს უთმობს ნაცტელევიზიები ნებისმიერ იმ ნიუსს, სადაც ან ახალ კანდიდატურაზე, ან საერთო კანდიდატის შეუჯერებლობაზეა ლაპარაკი – ნამდვილად არის კოორდინირებული მუშაობის შედეგები, მიუხედავად იმისა, რამდენად არიან დეტალურად ინფორმირებული ამ სიუჟეტებში მონაწილე სუბიექტები იმაზე, რომ ისინი სინამდვილეში ვიღაცის დადგმაში „ობიექტებს“ წარმოადგენენ მხოლოდ. დარწმუნებული ვარ, მიხეილ სააკაშვილი კიდევ ერთხელ ეცდება შავნაბადური სერობების, უშიშროების საბჭოს ძიალოგების და ერთი-ერთზე „- მოდით, რა გინდათ, რამდენი გინდათ!“ შეხვედრების ჩატარებას თავისთვის მაქსიმალური ეფექტით და ოპოზიციისთვის მაქსიმალურად სახელის შელახვის მიზნით.

3. საარჩევნო სიების გაყალბება. თბილისში საარჩევნო სიებს დაახლოებით 200 ათასი ადამიანი დაემატა წინა არჩევნების შემდეგ! ვინმე დამაჯერებს, რომ წყნეთის და გარდაბნის რაიონების სპეციალურად თბილისისთვის შემომატებული ნაწილები ასეთი დემოგრაფიული ბუმის წყაროა?

4. ფულის მობილიზაცია – საგადასახადო, პოლიციის, ნავთობის და ფარმაცევტული ბიზნესიდან. მაგალითად, სპეციალურად მოხდა ბენზინზე ისედაც არარეალურად მაღალი ფასების 10 თეთრით გაზრდა, რომ მოხდეს მაქსიმალურად თანხების ამოქაჩვა, ხოლო შემდეგ მაისში გიგი უგულავას “განრისხების” შედეგად ამ გაზრდილი ფასის დაბრუნება საწყის (მაინც მაღალ) ნიშნულზე, რითაც ბატონი გიგი ანგელოზის ფრთები კიდევ ერთხელ გაიელვებს, ისევე როგორც ცენტრალური უბნების ფასადების იმ რემონტზე, რაც სწორედ მაისისთვის დასრულდება…

დაბოლოს, თუ #2, #3 და #4 არ გაამართლებს და დასავლეთიც და ხალხიც მაინც ოპოზიციური კანდიდატებიდან ყველაზე რეიტინგულს დაუჭერენ მხარს (დამერწმუნეთ, წელს ამის გამოვლენა პრაიმერის გარეშე უფრო ადვილად და სწორად მოხდება, ვიდრე ხელისუფლების მხრიდან ადვილად გასაყალბებელი პრაიმერის მეშვეობით მოხდებოდა), მაშინ მიშას და მის ჯილას – გიგის მოუწევს სარეზერვო ვარიანტზე დათანხმება – ხარატიშვილი და კომპანია გზას გაუთავისუფლებენ ნოღაიდელს, ხოლო პოლიცია თბილისში ზუსტად ისევე ჩაიკარუსელებს, როგორც მარნეულსა და ბოლნისში… “დამკვირვებლებმაც” ხომ ამიტომ გაიარეს მოთელვა უკრაინაში!

 

არ ყოფილა საშველი? – არის საშველი!

ყველაფერი ამის თავიდან აცილება შეიძლება ოპოზიციის ჯანსაღი ნაწილის ძალიან დაფიქრებული და ენერგიული ქმედებით და ხალხის ენერგიული წინააღმდეგობით იმისადმი, რომ სამუდამოდ მონებად გვაქციონ! უნდა ჩავატაროთ ნორმალური არჩევნები და დავიცვათ ჩვენი ხმები, უნდა შევაჩვენოთ ნებისმიერი ქართველადწოდებული მანქურთიც და დოყლაპიაც, რომელიც ხმების ყიდვას და გაყიდვას შეეცდება. მე მჯერა, რომ მიხეილ სააკაშვილზე ორჯერ მწარედ დამწვარი  ქართველი ხალხი (და უცხოელი დამკვირვებლებიც!) ამჟამად მაინც დავიცავთ ჩვენი არჩევნის თავისუფლებას, ხოლო ჩვენი არჩევანი უნდა იყოს არა 20 ლარი ან ფქვილი, არამედ – ჩვენი შვილების თავისუფლება, დამოუკიდებლობა და ბედნიერება. ეს კი მხოლოდ თავისუფალი და სწორი არჩევნით მიიღწევა და არა სინდის-ნამუსის გაყიდვით…

Comment on: Playing Into Moscow’s Hands – by Paul Goble – Jan 04, 2010. http://www.rferl.org/content/Playing_Into_Moscows_Hands/1920613.html

Posted: 2010/01/05 | ავტორი: | Filed under: წერილები და მიმართვები | Tags: , , , , , , | დატოვე კომენტარი

Sir,

Good analysis by Mr. Goble, who knows ex-USSP political landscape and major players very well.

Mr. Putin and Mr. Saakashvili are surprisingly very similar in many terms – by limiting media liberty, strengthening presidential vertical, forming police/security as main backbone of the society (Minister of Interior and Security – Vano Merabishvili – is called “Spine of state” by the President and he has a fan-club at Facebook under name – “Vano the spine”), limiting real power of Parliament, creating puppet mini-opposition parties to justify “multipartiality”, close-circle racketing of business, controlling media (especially nation-wide TVs) both financially and by direct intimidation and harshly limiting freedom of speech and of expression.

Mr. Putin had started his political carrier by destroying free independent TV stations NTV and ORT.
Mr. Saakashvili, quite likely, has ended his “political reforms” in 2007 by getting full control of Rustavi2 TV Station (brother of counterintelligence chief Mr. Bezhuashvili and unknown offshore company control it after several buying-sold “operations”) and by November 7 lawless attack of special forces against Imedi TV station, which after strange death of the owner – Badri Patarkatsishvili has got in hands of well known political swindler, by having incredible support of Mr. Saakashvili and Georgian courts…

http://www.civil.ge/eng/article.php?id=20110
http://www.humanrights.ge/index.php?a=article&id=4387&lang=en

In 2003 there have been 12 independent TV channels in Georgia, with 3 of them providing nationwide coverage. However, during Mr. Saakashvili’s ruling all but 1 of them have changed their owners after series of artificially invented tax claims, direct intimidation and multiple buyouts. Investagive journalist Nino Zuriashvili made excellent material on this topic never has presented to Georgian population by Nationwide TVs.
http://ijp.ge/video_blank.php?vid=38

According to International (EU and Transparency International) studies Georgia stepped back 54 ranks since 2004 in media freedom. The recent attacks against regional TV25 and Batumelebi newspapers have got international appreciation and security bodies have stopped their blackmailing.
http://www.epfound.ge/files/geo_media_research_report_en.pdf
http://www.humanrights.ge/index.php?a=article&id=4332&lang=en
http://www.humanrights.ge/index.php?a=article&id=4473&lang=en

Today ex-Head of Staff of Mr. Saakashvili – Mr. Arveladze is Director General of Imedi TV. By rising number of human rights claims against the state in the Human Rights Court Georgia takes an example from Russia, which is ahead of all European states.

Very similarly both states have “celebrated” the New Year eve. Putin’s police has arrested 82-year old Head of Moscow Helsinki group Lyudmila Alexyeeva and other opposition leaders at December 31, 2009, Whilst President Saakashvili’s guard has insulted and arrested journalists in Zugdidi Jan 1, 2010 for simply trying to take video of President Saakashvili after his probably fall at the ice stadium.
http://edition.cnn.com/2009/WORLD/europe/12/31/russia.demonstrators.detained/index.html
http://www.media.ge/en/node/27204

As a conclusion, Saakashvili’s regime is like Putin’s regimen, standing on the complete lies, mafia ruling, short-circle corruption, media control (2 free TVs covering only 30-50% of Tbilisi population and 0% in regions), election frauds and total rotten of judiciary system. Spending millions of aid money on New Year celebrations and proclaiming the Georgia festivities are the best in the world, the President of the country where minimum salary is below 100 $ per month is trying hard to build up nothing but rose pink façade- (false)democracy and “reform” the whole country to the Potemkin’s village. Mr. Saakashvili’s image of “western-educated democrat” has vanished long-time ago. The only source of his popularity is Greenberg-Quilnan-Rossner co. which at the same time had hundreds of thousands USD contracts for Presidential PR (http://thehill.com/homenews/administration/4619-georgia-builds-up-its-lobbying-pr-efforts) and also carries out the sociology polls, without proper information about the methodology. The fairness of such polls is similar to advertisement of the own drug by the producer  pharma company!

Today Mr. Saakashvili’s regimen is nearly as much threat to Georgian society and statehood as Mr. Putin’s bearish neocolonialism. Mr. Saakashvili apparently is dreaming about to getting in the new trouble with Russia and then escape in exile, taking much of Georgia’s treasure, which by some rumors are for already quite a time at “exhibition tour” to unknown locations…

Solomon Ternaleli, participant of “Ianeti” – Ia Antadze’s political blog at the Radio Tavisupleba (Radio Liberty – Georgian Service)